Η εικόνα στο πρωτοσέλιδο της «δημοκρατίας» την περασμένη Πέμπτη, με τον εποχικό πυροσβέστη που πάλευε με την καταστροφική πυρκαγιά στην Παλλήνη, κρατώντας τη μάνικα στο ένα χέρι και το κινητό του στο άλλο και ουρλιάζοντας για ενισχύσεις, με το κάθιδρο πρόσωπό του μαύρο από τον καπνό και τις στάχτες, αποτυπώνει ανάγλυφα την αγωνία και την υπερπροσπάθεια όλου του προσωπικού του Πυροσβεστικού Σώματος που ρίχτηκε στη μάχη για να αντιμετωπίσει το μέτωπο της πυρκαγιάς.
- Από τη
Νάντια Αλεξίου
Η φωτογραφία του Παναγιώτη Χαρατσή, που υπηρετεί στο Μηχανοκίνητο Ειδικό Τμήμα Πυροσβεστικών Επιχειρήσεων του Πυροσβεστικού Σώματος, έκανε τον γύρο της χώρας. Τον συναντήσαμε ανάμεσα σε βάρδιες και επιφυλακή, και δέχθηκε να μιλήσει αποκλειστικά στη «δημοκρατία» για να εξηγήσει τι συνέβαινε τη στιγμή που τον αιχμαλώτισε το «κλικ» του φωτογραφικού φακού.
«Ηταν η δεύτερη ημέρα με ενεργή φωτιά και το μέτωπο άνοιγε. Πέντε λεπτά αφού φτάσαμε βλέπαμε παντού φλόγες από τον δρόμο. Στη θέα της φωτιάς φοβάσαι. Βλέπεις τις φλόγες και δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις. Εσβησα μια μεγάλη φλόγα που ερχόταν στον δρόμο, προσπαθούσαμε να την περιορίσουμε να μην πλησιάσει και απειλήσει σπίτια. Προχώρησα πιο κάτω, όπου ήταν ενεργή ακόμα μία εστία φωτιάς, ενώ ανέβαινε ακόμα ένα μέτωπο από την άλλη μεριά του δρόμου. Ο Παντελής, ο οδηγός του οχήματος, είχε μείνει πίσω και έδινε παροχή νερού. Για να μη μας κλείσει από την άλλη μεριά η φωτιά, είχε κατεβεί κι αυτός από το όχημα με μάνικα. Του λέω στον ασύρματο “δώσε μου νερό”, επειδή με πλησίαζε η φωτιά, και δεν με άκουγε. Είμαστε σε απόσταση 50 μέτρων, του φώναζα και τον καλούσα ταυτόχρονα με το κινητό για να ζητήσω παροχή για να μπορέσουμε να τη σβήσουμε. Ηταν η στιγμή που ο φωτογράφος κατέγραψε το στιγμιότυπο» περιγράφει.
Φίλοι του τον ενημέρωσαν για το δημοσίευμα, καθώς ο ίδιος δεν είχε προλάβει να το δει. Αν και η φωτογραφία του τον έκανε… διάσημο, ο ίδιος παραμένει προσγειωμένος. «Νιώθεις όμορφα, είναι μια αναγνώριση της προσπάθειάς σου εκείνη τη στιγμή. Αλλά ήταν ένα στιγμιότυπο που κατέγραψε ο φωτογραφικός φακός και αποτυπώνει την ένταση, την αγωνία, την προσπάθεια. Υπάρχουν εκατοντάδες στιγμιότυπα, όταν επιχειρούμε στο μέτωπο της φωτιάς, που, όμως, δεν έχουν καταγραφεί. Για μας είναι καθημερινότητα, στην επιλογή που έχουμε κάνει να βρισκόμαστε δίπλα σε όσους μας έχουν ανάγκη. Εμείς βλέπουμε πολλά περισσότερα από όσα αποτυπώνει ένα στιγμιότυπο» αναφέρει.
Ο Παναγιώτης Χαρατσής απασχολείται ως εποχικός πυροσβέστης τα τελευταία τέσσερα χρόνια και το όνειρό του είναι να ενταχθεί στην ΕΜΑΚ. «Πιστεύω στον εθελοντισμό. Δεν πιστεύω στη λέξη, γιατί τις περισσότερες φορές υποκρύπτει σκοπιμότητα σε όσους τον επικαλούνται. Πιστεύω, όμως, στις πράξεις, στην προσφορά, τη βοήθεια στον συνάνθρωπο. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να προσφέρεις...» τονίζει.
Το 2012 κατέθεσε τα χαρτιά του για να ενταχθεί στο Πυροσβεστικό Σώμα βάσει προκήρυξης, όμως διαπίστωσε με πίκρα ότι δεν έγινε δεκτός. «Απογοητεύτηκα, αλλά δεν μείωσε την αγάπη μου για το Σώμα και την προσφορά μου ως ενεργός εθελοντής. Το 2019 βγήκε νέα προκήρυξη και μου δόθηκε μια ευκαιρία ως εποχικός πυροσβέστης. Είμαι τέσσερα χρόνια στο ΜΕΤΠΕ, που υπάγεται στην ΕΜΑΚ. Θα ήθελα κάποια στιγμή να γίνω μόνιμος, ελπίζω να μπορέσω να ενταχθώ στην ΕΜΑΚ».
Τον ρωτήσαμε αν νιώθει ήρωας. Η απάντησή του δείχνει τη σεμνότητά του: «Οι ήρωες είναι ανάμεσά μας. Ξέρω ήρωες, τους περισσότερους δεν θα τους μάθουμε κιόλας. Ανθρωποι που αγωνίζονται στην καθημερινότητα με μια οικογένεια, με παιδιά, με πάγιες υποχρεώσεις και επιμένουν “θα το κάνω με τον σωστό τρόπο και θα είμαι καλός άνθρωπος”... Αυτοί για μένα είναι ήρωες».
Ο εποχικός πυροσβέστης εξηγεί ότι οι συνθήκες για τον ίδιο και τους συναδέλφους του δεν είναι ιδανικές: «Πολλοί αναγκάζονται να κάνουν και δεύτερη ή και τρίτη δουλειά για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις, καθώς έχουν οικογένειες και είναι δύσκολο. Ολοι μας, όμως, όταν υπάρχει ενεργή φωτιά ή κάποιος κινδυνεύει, θα παρατήσουμε τα πάντα για να είμαστε εκεί».
Οι επίγειες δυνάμεις δεν είναι ποτέ αρκετές, τονίζει ο Παναγιώτης Χαρατσής και εκθειάζει την προσφορά των εναερίων μέσων. «Είναι μεγάλη η συνδρομή τους. Τη φωτιά τη σβήνουν με ρίψεις νερού από αέρος γιατί, όταν είναι 20 μέτρα φλόγα, οι επίγειες δυνάμεις δεν μπορούν να επιχειρήσουν. Οι φλόγες γιγαντώνονται, η θερμοκρασία ανεβαίνει και οι κλιματολογικές συνθήκες επηρεάζονται αρκετά. Με τις δυνάμεις της φύσης είναι στιγμές που κάνεις τον σταυρό σου… Πολύ σημαντική είναι και η ενεργοποίηση του 112 για τις εκκενώσεις, ενημερώνεται ο πολίτης και δεν θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του» αναφέρει.
«Πιστεύω στον Θεό. Έχεις κάτι να κρατάει το μυαλό σου»
Ρωτήσαμε τον Παναγιώτη Χαρατσή αν πιστεύει στον Θεό. «Πιστεύω!» απαντάει ακαριαία, και προσθέτει: «Εχεις κάτι να κρατάει το μυαλό σου, όταν έρχεται εκείνη η στιγμή που κοκκινίζει ο ουρανός, και έρχεται από μπρος και πίσω η φωτιά».
Οσο για τους πολίτες, δηλώνει ότι κάθε στιγμή είναι δίπλα τους. «Πέρυσι στη Βαρυμπόμπη έβγαιναν από τα σπίτια τους το βράδυ και μας πρόσφεραν ό,τι μπορούσε ο καθένας. Μπορεί να μην το χρειάζεσαι εκείνη τη στιγμή ένα μπουκαλάκι νερό, αλλά, όταν επιχειρείς επί ώρες μέσα στη φωτιά, αυτό το νεράκι μπορεί να σου δώσει ζωή. Παίρνουμε όλη την αγάπη του κόσμου, με κάθε τρόπο» καταλήγει.
