Το 1970 οι τηλεοράσεις στην Ελλάδα μετρούνταν σε μερικές χιλιάδες. Μόλις 40.000-50.000 σπίτια είχαν στο σαλόνι τους το «φωτεινό κουτί», πανάκριβο για τα τότε δεδομένα. Ολα άλλαξαν εκείνη τη χρονιά.
- Από τον Βασίλη Γαλούπη
Η πρώτη ζωντανή μετάδοση του τελικού Κυπέλλου Αγγλίας τον Απρίλιο γέμιζε τα σπίτια όσων διέθεταν τηλεόραση και τα πεζοδρόμια στις βιτρίνες των καταστημάτων, που τις άφηναν αναμμένες για «κράχτη». Λίγες εβδομάδες μετά, οι πρώτες «επιθετικές» διαφημίσεις άρχιζαν: «Πάλι από βιτρίνα θα παρακολουθήσετε το Παγκόσμιο Κύπελλο;»
Από τον Απρίλιο του 1970 και τον αγγλικό τελικό μέχρι τον Ιούνιο, στο Μουντιάλ του Μεξικού, η φωνή του Γιάννη Διακογιάννη «μάγευε» ολοένα περισσότερα αυτιά. Μέσα σε έναν χρόνο τα σπίτια που είχαν τηλεόραση ξεπέρασαν τα 500.000, με τη φωνή του να καθηλώνει στον τελικό του «Γουέμπλεϊ» το 1971.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, με τη μεγάλη Βραζιλία του Πελέ, ήταν το πρώτο που σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο μεταδιδόταν έγχρωμο. Στην Ελλάδα υπήρχαν τότε μόνο ασπρόμαυρες τηλεοράσεις. Το χρώμα, όμως, που έδινε στις μεταδόσεις του ο Γιάννης Διακογιάννης έμεινε από τότε ανεξίτηλο. Το ίδιο κατάφερνε και στα ραδιοφωνικά του σπικάζ. Κανείς άλλος δεν έδινε τόσες εικόνες στον ακροατή, ώστε να «βλέπει» τα πάντα στους αγωνιστικούς χώρους.
Γενιές και γενιές μεγάλωσαν με τη δική του φωνή, κάπως βραχνή, σίγουρα ιδιαίτερη και με ένα τονισμένο «σίγμα», σφυριχτό. Πάνω απ’ όλα, όμως, μια φωνή μοναδική κι αξεπέραστη, με βαθιά επιρροή στην κοινωνία.
Ηταν τότε που πολλά παιδάκια αποφάσισαν να γίνουν αθλητικοί δημοσιογράφοι, ένα είδος δημοσιογραφίας που το έβγαλε από την ανυποληψία σχεδόν αποκλειστικά ο Διακογιάννης. Τότε που αποκτήθηκε η μεγάλη αγάπη στην Ελλάδα για το αγγλικό ποδόσφαιρο.
Και ήταν τότε που οι οικογένειες έβαλαν στα σπίτια τους το πιο δημοφιλές σπορ μαζί με την τηλεόραση και που τα καλοκαίρια από κάθε μπαλκόνι ακουγόταν το «γκολ» του Διακογιάννη. «Η φωνή που μας ενώνει και μας δονεί», όπως έλεγε και ο Κηλαηδόνης στο χιλιοακουσμένο τραγούδι του.
Εφηβικό ενδιαφέρον
Καλλιεργημένος, κοσμογυρισμένος, λάτρης της μουσικής, της καλής ζωής και του αθλητισμού, υποστηρικτικός και διδακτικός για τους νεαρούς του σιναφιού, «Κύριος» με το «κάπα» κεφαλαίο. Ενας πολίτης του κόσμου που μέχρι και τα 90 του έδειχνε εφηβικό ενδιαφέρον μιλώντας με συναδέλφους για αγώνες ποδοσφαίρου και στίβου, τον οποίο λάτρευε περισσότερο κι από την μπάλα.
Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε ο Παγκρατιώτης Γιάννης Διακογιάννης να μη δει απόψε για μια ακόμα φορά την αγαπημένη του Γαλλία σε Μουντιάλ, στον ημιτελικό με το Μαρόκο. Ομως έζησε τον αθλητισμό από κοντά, γυρίζοντας τον κόσμο για πάνω από μισό αιώνα. Είδε όσο κανείς άλλος από κοντά τόσα σπουδαία γεγονότα και μεγάλες μορφές. Χόρτασε τη ζωή και την αναγνώριση.
Υπόδειγμα αντικειμενικότητας, δεν επέτρεψε ποτέ σε κανέναν να τον κατηγορήσει για «φιλοπαναθηναϊκά» αισθήματα. Αποκάλυψε, άλλωστε, δημόσια τη συμπάθειά του δεκαετίες μετά, το 2017, σε μια παρουσίαση βιβλίου. Μέχρι τότε, κανείς απ’ όσους δεν τον γνώριζαν δεν είχε αντιληφθεί τι ομάδα ήταν.
Κι όμως, η ζωή του Γιάννη Διακογιάννη δεν ήταν εύκολη. Στα 11 του έχασε τον πατέρα του από καρκίνο στον εγκέφαλο. Για να τα βγάλει πέρα η οικογένειά του χρειάστηκε να πουλήσει το πιάνο του, που αγαπούσε περισσότερο κι από τον αθλητισμό.
Το πρώτο παιχνίδι που είδε από κοντά και το οποίο άναψε τη σπίθα του για το ποδόσφαιρο ήταν ένα φιλικό Παναθηναϊκός – ΑΕΚ, αρχές δεκαετίας του ’40. Έπαιζε μπάσκετ και δοκίμαζε το ταλέντο του στα σπριντ του στίβου. Το 1966 έκανε τις πρώτες μεταδόσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Ελλάδα, αλλά προβάλλονταν ακόμα τότε σε μαγνητοσκόπηση.
Τα τελευταία χρόνια «χτυπήθηκε». Είδε το σπίτι του στο Παγκράτι να καίγεται. Εχασε την αγαπημένη του σύζυγο Βαρβάρα. Εκλαψε για την απώλεια της θετής κόρης του Ρίκας Βαγιάννη…
«Ποτέ δεν ήταν “εδώ”…»
Εγραφε η Ρίκα Βαγιάννη στους Ολυμπιακούς του 2012: «Ποτέ δεν ήταν “εδώ” τέτοια εποχή. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο σπίτι μας είχαν πάντα τον τίτλο της ίδιας ταινίας: “Ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές”. Αν δεν είχαμε Ολυμπιακούς είχαμε Μουντιάλ. Κι αν δεν είχαμε Μουντιάλ είχαμε Παγκόσμιο Στίβου, κι αν δεν είχαμε Παγκόσμιο Στίβου είχαμε τελικούς Κυπέλλου, Πρωταθλητριών ή Κυπελλούχων ή Ουέφες ή Πανευρωπαϊκό και πάει λέγοντας. (…) “Μεγαλώσαμε μαζί του” μου λένε όλοι, σαν συνεννοημένοι. “Μεγαλώσαμε με τη φωνή του”. Κι εγώ με τη φωνή του μεγάλωσα. Ποτέ δεν ήταν σπίτι. Ελειπε πολύ. Συνέχεια. Αλλά εμένα δεν μου “έλειπε”. Η αγάπη εκπέμπει πιο δυνατά από το τηλεοπτικό σήμα. Εντάξει, ακόμα βλέπω αγώνες από ξένα μόνο κανάλια ή με τη φωνή στο mute. Από κακία που δεν είναι η φωνή του…»
Λένε ότι το πρώτο πράγμα που λησμονιέται από έναν άνθρωπο ο οποίος «φεύγει» είναι η φωνή του. Για τον Γιάννη Διακογιάννη, όμως, δεν ισχύει. Στην τελευταία του τηλεοπτική συνέντευξη έλεγε: «Εγώ δεν είμαι κομματικοποιημένος. Ενα υψηλό πολιτικό πρόσωπο μου ζήτησε κάποτε να μπω στην πολιτική για να γίνω υπουργός Αθλητισμού και του είπα “όχι, γιατί δεν θα είμαι ο Διακογιάννης, δεν θα μπορώ να έχω άποψη – θέλω να είμαι αυτός που είμαι, δεν μου αρέσουν οι καρέκλες”».
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1931 κι έφυγε χθες από τη ζωή, στα 91 του. Ως έφηβος ασχολήθηκε με τον στίβο και στη συνέχεια σπούδασε μουσική και δημοσιογραφία στη Γαλλία. Από το 1954 έως το 1960 συνεργάστηκε με την «Equipe», ενώ το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που κάλυψε με ανταποκρίσεις ήταν του 1954, στην Ελβετία. Η τελευταία του μετάδοση σε Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν το 1998, στη Γαλλία. Από το 1966 έως το 1983 ήταν ο κεντρικός παρουσιαστής της «Αθλητικής Κυριακής» στην ΕΡΤ, εργάστηκε σε πολλές εφημερίδες, ανάμεσά τους η «Μεσημβρινή» και τα «ΝΕΑ», ενώ εξέδωσε σειρά βιβλίων για τον αθλητισμό. Εγινε ο πρώτος που τιμήθηκε με το βραβείο «Ελένη Βλάχου» το 2003 και θεωρείται ο κορυφαίος σχολιαστής αγώνων στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Το 2015 τιμήθηκε από τον τότε ΠτΔ Προκόπη Παυλόπουλο με τον Χρυσό Σταυρό.
