Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Οι Τούρκοι είναι εχθροί μας. Μέρα και νύχτα απεργάζονται σχέδια για την καταστροφή μας. Είναι προσβλητικοί και απειλητικοί, εναντίον μας Δημιουργούν καθημερινά αναίτια επεισόδια εναντίον μας και ψεύδονται, με την πρόθεση να μας εκθέσουν στην ευρωπαϊκή κοινότητα, και όχι μόνο . Ονειρεύονται την αναβίωση των συνθηκών και των προεκτάσεων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αρνούνται την κυριαρχία μας σε δικά μας νησιά και έχουν καταπατήσει εκτάσεις της Κύπρου.
Όλα αυτά και πολλά άλλα αποτελούν πραγματικότητα, όπως και η γενικότερη άποψή μου, που εξέφρασα συχνά στο παρελθόν, ότι θα είχαμε καλύτερα αποτελέσματα αν εφαρμόζαμε μια λιγότερο υποτελή πολιτική.
Ωστόσο, είμαι πεπεισμένη ότι το υπέρτατο καθήκον μας, όσο βρισκόμαστε ζωντανοί στον πλανήτη Γη, είναι να είμαστε άνθρωποι. Η συμπεριφορά μας να απηχεί την κάθε στιγμή τα εξαιρετικά επιτεύγματά μας, σε όλους τους τομείς, που μας ξεχωρίζουν από τις δυνατότητές και τα μέσα που διέθεταν οι πρόγονοί μας, οι άνθρωποι των σπηλαίων.
Και ως ευσυνείδητοι άνθρωποι, οφείλαμε να προσφέρουμε βοήθεια στους δοκιμαζόμενους σκληρά συνανθρώπους μας, ξεχνώντας τις δύσκολες αυτές ώρες ότι είναι Τούρκοι και ο αρχηγός τους πασχίζει να μας εξοντώσει.
Όμως, δεν αντιλαμβάνομαι τους λόγους για τους οποίους, ο γενικός αυτός κανόνας ανωτερότητας και ανθρωπιάς δεν εφαρμόζεται και στους Σύριους, που αντιμετωπίζουν τώρα και αυτοί τον εγκέλαδο, από κοινού με την Τουρκία. Σε αυτές τις περιπτώσεις, που ο άνθρωπος καλείται να ξεπεράσει εχθρότητες και μίση, και να αντιμετωπίσει όσους πλήττονται από θεομηνίες, απλώς ως συνανθρώπους του, που χάνονται και έχουν ανάγκη βοήθειας, είναι ξεκάθαρο ότι δεν επιτρέπονται επιλεκτικές πολιτικές. Γιατί, λοιπόν, η ελληνική βοήθεια δεν περιλαμβάνει και τη Συρία;
