Σε χρόνο-ρεκόρ ο Άρειος Πάγος δημοσίευσε χθες την απόφαση η οποία ανοίγει τον δρόμο για τον πλειστηριασμό 700.000 ακινήτων δανειοληπτών, ικανοποιώντας τα αιτήματα των funds, της κυβέρνησης και των δανειστών.
Το σκεπτικό της απόφασης προκαλεί έντονο προβληματισμό, καθώς δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ερμηνευτική συρραφή των βολικών για τα funds διατάξεων των δύο αντικρουόμενων νόμων, 3156 του 2003 και 4354 του 2015. Καταλήγει, εν τέλει, να υποστηρίζει ότι δεν παίζουν σημαντικό ρόλο ούτε τα δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ που θα απολέσει το Δημόσιο από φορολογικά έσοδα ούτε η «λεπτομέρεια» ότι οι πλειστηριασμοί θα γίνονται χωρίς να έχει προηγηθεί πρόσκληση προς τον δανειολήπτη για να διακανονίσει τις οφειλές του.
Η απόφαση
Σύμφωνα με την απόφαση που δόθηκε στη δημοσιότητα μόλις 20 ημέρες μετά τη συνεδρίαση της 26ης Ιανουαρίου 2023: «Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου αποφαίνεται ότι κατά την παράλληλη και συνδυαστική εφαρμογή των Ν. 4354/2015 και Ν. 3156/2003 οι Εταιρίες Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις (ΕΔΑΔΠ) έχουν την κατ’ εξαίρεση νομιμοποίηση προς άσκηση κάθε ένδικου βοηθήματος και κάθε άλλης δικαστικής ενέργειας προς είσπραξη των υπό διαχείριση απαιτήσεων, ανεξάρτητα από το ειδικότερο νομικό πλαίσιο, με βάση το οποίο συντελείται η μεταβίβαση των υπό διαχείριση απαιτήσεων, δηλαδή ακόμη και όταν η μεταβίβαση των απαιτήσεων και η ανάθεση της διαχείρισής τους στις εν λόγω εταιρίες συντελείται σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 3156/2003 για την τιτλοποίηση των απαιτήσεων».
Χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο αποφάσισαν οι 56 αρεοπαγίτες υπέρ των funds είναι το επιχείρημα ότι «η πρόβλεψη μιας περίπτωσης εξαιρετικής νομιμοποίησης από τον νομοθέτη δεν απαιτεί πανηγυρική διατύπωση ότι πρόκειται για μη δικαιούχο ή μη υπόχρεο διάδικο, εφόσον από την τελολογική ερμηνεία της εφαρμοστέας διάταξης, σύμφωνα με την οποία μεταξύ των περισσοτέρων δυνατών νοημάτων που καλύπτονται από το γράμμα του ερμηνευόμενου κανόνα δικαίου πρέπει να αναζητείται εκείνο που επιτυγχάνει την πληρέστερη πραγμάτωση του ρυθμιστικού σκοπού του».
Εν προκειμένω, οι δικαστές με την ερμηνεία αυτή κρίνουν ότι ο νομοθέτης του 2015, παρά το γεγονός ότι μπορούσε να το κάνει, ίσως… αμέλησε να δώσει στα funds τη δυνατότητα διενέργειας πλειστηριασμών, ακυρώνοντας έτσι την ουσία του νόμου. Αντιθέτως, εννιά μέλη του δικαστηρίου στάθηκαν στο ύψος τους, κρίνοντας ότι δεν είναι επιτρεπτή η παράλληλη και συνδυαστική εφαρμογή των δύο νόμων. Σχεδόν ταυτόχρονα με την ανακοίνωση του Αρείου Πάγου, τοποθετήθηκαν δημόσια και οι Εταιρίες Διαχείρισης Δανείων, υποστηρίζοντας ότι έχουν ως προτεραιότητά τους την εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτών και βιώσιμων λύσεων για την αποπληρωμή των εκκρεμών οφειλών. «Ειδικά δε για τα ευάλωτα νοικοκυριά, κανένα από αυτά δεν απειλείται με τον κίνδυνο απώλειας της πρώτης κατοικίας, καθώς αμέσως με την έκδοση της σχετικής βεβαίωσης ευαλώτου και την ένταξη στο Ενδιάμεσο Πρόγραμμα, ο νόμος επιβάλλει την αναστολή κάθε ενέργειας αναγκαστικής εκτέλεσης» ανέφεραν.
