Θρήνο έχει προκαλέσει στη Βέροια ο χαμός της 36χρονης στρατιωτικού και μητέρας Λένας Δουρμίκα, που άφησε την τελευταία της πνοή κάτω από τα συντρίμμια του μοιραίου τρένου στα Τέμπη.
Η επαγγελματίας οπλίτης επέστρεφε από την Αθήνα στο σπίτι της στη Βέροια, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να γυρίσει στην οικογένειά της.
«Η σύζυγος μου είχε ταξιδέψει στην Αθήνα για υπηρεσιακούς λόγους. Το μεσημέρι της Τρίτης (28.02.2023) είχε τελειώσει αργά τις δουλειές που είχε, έχασε το μεσημεριανό τρένο και πήρε το βραδινό για να επιστρέψει στα παιδιά της. Δεν μιλήσαμε όλο το απόγευμα. Με πήρε το βράδυ από τον σταθμό της Λάρισας και μου είπε ότι δεν ήταν καλά, ήταν λίγο άρρωστη και ήθελε να γυρίσει στο σπίτι της, στην αγκαλιά των παιδιών της και σε εμένα», περιέγραψε ο σύζυγός της Δημήτρης Σέπκας μιλώντας στο newsit.gr.
Ο ίδιος μίλησε για την τελευταία τους επικοινωνία: «Στις 22:32 ήταν η τελευταία μας κλήση. Μου είχε πει πως ήταν πολύ ώρα σταματημένοι και πως η γραμμή δεν είχε ρεύμα και θα τους έβαζαν σε άλλη γραμμή. Μου είπε να πάω στις 23:20 να την πάρω από το Πλατύ που θα κατέβαινε για να πάμε στο σπίτι μας. Στις 23:15 που έφτασα εκεί άκουσα έναν άνθρωπο να μιλάει στο τηλέφωνο και να λέει είστε καλά, που είστε, έχει χωράφια, έχει σκοτάδι;»!
Ο σύζυγός της αδικοχαμένης 36χρονος προσπάθησε να επικοινωνήσει με την εταιρεία: «Δεν ήξερα τι έγινε. Δεν μου απαντούσε κανείς. Πήρα τηλέφωνο στην Hellenic Train και δεν λειτουργούσε. Άκουγα ανθρώπους να μιλάνε στο τηλέφωνο και να λένε ”έρχομαι να σε πάρω”. Και εγώ να έχω μείνει ”κόκκαλο” στον σταθμό και να καλώ τη γυναίκα μου και να μην απαντάει. Και μου έχει φύγει η γη κάτω από τα πόδια. Και ξαναμπαίνω στον σταθμάρχη και να λέω δώσε μου μια απάντηση. Δεν μου απαντούσε. Μπήκα στο αμάξι να γυρίσω στη Βέροια, τα είχα χάσει. Ήξερα ότι τρένο δεν θα ερχόταν. Προφανώς εκτροχιάστηκε. Και άνοιξα να ψάξω στις ειδήσεις. Διάβασα τι έγινε, είδα και εικόνες και έχω τρελαθεί. Περιμένω τηλεφώνημα και το τηλέφωνο δεν χτυπάει. Πέρασε μισή ώρα, μία ώρα και τίποτα. Παρακαλούσα να της είχε πέσει το τηλέφωνο κάτω και μέσα στο πλήθος και τον χαμό να το έχει χάσει» ανέφερε και περιέγραψε την αγωνία των παιδιών τους για τη μητέρα τους: «Τα παιδιά μας περιμέναν στο σπίτι. Ήταν ανήσυχα. Ρωτούσαν για τη μητέρα τους. Τους έλεγα πως είχε βλάβη το τρένο. Και έφυγα, πήρα σβάρνα τα νοσοκομεία να την ψάχνω. Κατέληξα στη Λάρισα. Μέσα στη νύχτα, μέσα στην αγωνία, με ”κομμένα” τα πόδια».
Καταρρακωμένος περιέγραψε την δύσκολη στιγμή της αναγνώρισης: «Στο νοσοκομείο στη Λάρισα ανακοίνωναν ονόματα. Περίμενα τη σειρά μου για την ταυτοποίηση. Χτύπησαν εκεί δύο τηλέφωνα οτι βρέθηκαν κάποιοι τραυματίες. Εκεί παρακαλάς να χτυπήσει το τηλέφωνο. Είπαν οτι βρέθηκε μια τραυματίας που τα χαρακτηριστικά της έμοιαζαν με της γυναίκας μου. Ήταν η τελευταία μου ελπίδα να αναγνωρίσω τη σύζυγό μου. Όμως, μετά ήμουν ο πρώτος που κλήθηκα στο νεκροτομείο. Και την αναγνώρισα».
Ο συζυγός της αδικοχαμένης γυναίκας κάνει λόγο για δολοφονία: «Αυτοί οι άνθρωποι δεν έφυγαν. Δολοφονήθηκαν από αμέλεια. Τι έφταιξε; Τι έφταιξε στην Ελλάδα; Ό,τι φταίει κάθε μέρα. Σε όλα όσα γίνονται. Δεν μπορώ να κρίνω αν φταίει μόνο ο σταθμάρχης. Αλλά αν είχε μόνο 4 μέρες στη δουλειά, με τέτοιο πρόβλημα στη γραμμή, τότε πως ανέλαβε; Δέχτηκε να δουλέψει γνωρίζοντας τι γίνεται; Δεν ξέρω ποιος τον εμπιστεύτηκε και ποια είναι τα κριτήρια τους, δεν ξέρω. Νομίζω πως είναι ένα πόστο που δεν θα έπρεπε να μπει οποιοσδήποτε. Θα έπρεπε να είχε τουλάχιστον τα τυπικά προσόντα και την ουσιαστική εκπαίδευση. Δεν παίρνεις κάποιον μια μέρα και τον βαφτίζεις σταθμάρχη και αφήνεις δύο μωρά ορφανά να κλαίνε μέσα στη νύχτα»!
