Οι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας είναι φορτισμένες, βαριές, φαίνεται να περνούν αργά, αφήνουν έντονο το αποτύπωμά τους στις ψυχές και τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Τα Πάθη του Χριστού, η Σταύρωση και ο θάνατός Του συγκινούν τη χριστιανοσύνη – και ειδικά οι Έλληνες έχουμε συνδέσει οριστικά και αμετάκλητα τον συλλογικό βίο μας με την πίστη σε Εκείνον.
Ας μη λησμονούμε ότι η ελευθερία μας δεν δωρήθηκε αλλά κατακτήθηκε έπειτα από έναν πολυαίμακτο αγώνα εναντίον των Τούρκων, που είχε τόσο εθνικά όσο και θρησκευτικά χαρακτηριστικά.
Τη Μεγάλη Παρασκευή κυριαρχεί ο θρήνος. Ο πόνος στην ψυχή για τον θάνατο του Κυρίου μας. Τον πόνο της Παναγίας, που έβλεπε το βλαστάρι της να πεθαίνει μαρτυρικά πάνω στον Σταυρό, τον νιώθουν όλοι όσοι έχουν χάσει μέλη των οικογενειών τους, φίλους και καλούς γνωστούς.
Η κοινή γνώμη πόνεσε πρόσφατα από το βαθύ πλήγμα που προκάλεσε το δυστύχημα στα Τέμπη. Όλες και όλοι παρακολουθήσαμε γονείς, αδέλφια και συγγενείς να σπαράζουν από τον πόνο για τα παιδιά τους, για το αίμα τους, για τα αγαπημένα τους πρόσωπα που σκοτώθηκαν σε αυτό το μακελειό, για το οποίο, μεταξύ άλλων παραγόντων, ευθύνονται η κυβερνητική αχρηστία και η κρατική ανοργανωσιά.
Σε αυτόν τον καημό των ανθρώπων, που μένουν με την αγκαλιά τους άδεια, που δεν θα ξαναδούν όσες και όσους αγάπησαν, δεν υπάρχει ανθρώπινη παρηγοριά. Μόνο η πίστη στον Θεό, η πεποίθηση ότι δεν τελειώνουν όλα με το τελευταίο σφάλισμα των ματιών, μπορεί να απαλύνει την οδύνη. Οι πιστοί θρηνούν και οδύρονται, αλλά έχουν ριζωμένη μέσα τους τη γνώση ότι δεν αφανίζονται οι άνθρωποι, με τον σαρκικό θάνατό τους περνούν σε άλλη σφαίρα και αναμένουν κι εκείνοι την ανάσταση των νεκρών, που μόνο ο Κύριος δύναται να επιτύχει.
Η επίγνωση του θανάτου είναι αφόρητη μόνο για εκείνους που δεν πιστεύουν, δεν θεωρούν ότι υπάρχει νόημα στο πέρασμά μας από αυτή τη διάσταση της φθοράς.
Οι πιστοί ξέρουν, ελπίζουν στη λύτρωση, ζουν και τώρα και θα ζουν και μετά.
Καλή Ανάσταση!
