Ένα μεγάλο μαύρο πανό ανάρτησαν μέλη του Ρουβίκωνα από την ταράτσα του κτιρίου όπου στεγάζεται το πολυκατάστημα Public στο Σύνταγμα, στο οποίο αναγράφεται το σύνθημα «Δεν είναι ακρίβεια, είναι κλοπή».
Σε σχετική ανακοίνωσή του, ο Ρουβίκωνας σημειώνει, μεταξύ άλλων, αναφορικά με τη συγκεκριμένη παρέμβασή πως «εδώ και δώδεκα χρόνια κόβουμε συνήθειες. Φτάσαμε στο σημείο να ζούμε χειρότερα από τους γονείς μας. Έχουμε φτάσει στο σημείο που απειλούνται ανάγκες επιβίωσης», ενώ θέτει το στόχαστρό του βουλευτές, «μετακλητά κομματόσκυλα» και «πουλημένους δημοσιογράφους», οι οποίοι «ούτε που προσέχουν πόσο ανέβηκε η τιμή στο ψωμί…».
Αξίζει να σημειωθεί πως χθες Πέμπτη, μέλη της αναρχικής ομάδας πραγματοποίησαν παρέμβαση και στο Public της Αγίας Παρασκευής, εκεί, όμως, με αφορμή, όπως ανέφεραν, το γεγονός πως η διευθύντρια του καταστήματος «φαίνεται ότι επιδίδεται συχνά σε εκφοβιστικές συμπεριφορές, και μάλιστα απρόκλητες, εναντίον των υφισταμένων της».
Ολόκληρη η ανακοίνωση του Ρουβίκωνα έχει ως εξής:
«Ακρίβεια στο ρεύμα και στα είδη πρώτης ανάγκης, ανατιμήσεις στα τρόφιμα, ενοίκια στα ύψη, μισθοί ψίχουλα. Τι συνέπειες έχει η ακρίβεια; Άμα είσαι πλούσιος καμία. Αν παίρνεις έναν μισθό δεκαπέντε χιλιάρικα το μήνα ως ευρωβουλευτής ή οκτώ χιλιάρικα ως βουλευτής, ακόμα και τρία το μήνα ως μετακλητό κομματόσκυλο σε πολιτικό γραφείο ή ως πουλημένος δημοσιογράφος σε κανάλι, ούτε που θα προσέξεις πόσο ανέβηκε η τιμή στο ψωμί. Αν παίρνεις επτακόσια ευρώ τον μήνα όμως, το πράγμα αλλάζει.
Εδώ και δώδεκα χρόνια κόβουμε συνήθειες. Για τον εργάτη, για τον φτωχό, πάνε χρόνια που ξέχασε πως είναι να έχει κεντρική θέρμανση η πολυκατοικία. Πως είναι να τρως έξω με την οικογένειά σου κάθε Σάββατο. Πως είναι να παραγγέλνεις δεύτερο γύρο ποτά σε ένα μπαρ. Πως είναι να αλλάζεις αυτοκίνητο όταν το προηγούμενο έχει γίνει χρέπι. Πως είναι να ανακαινίζεις το σπίτι που μένεις. Να λες στο βενζινάδικο «γέμισέ το» όταν πας το όχημά σου. Από τους προλετάριους που κάποτε μπορούσαν να πάνε δεκαπέντε μέρες διακοπές, φέτος λίγοι και τυχεροί απέδρασαν για τρεις-τέσσερις μέρες. Φτάσαμε στο σημείο να ζούμε χειρότερα από τους γονείς μας. Έχουμε φτάσει στο σημείο που απειλούνται ανάγκες επιβίωσης. Τα χρήματα δε φτάνουν για να εξασφαλίσουμε κατοικία. Δε φτάνουν για να έχουμε φωτισμό. Για να κινήσουμε και να κάνουμε ένα σέρβις στο αυτοκίνητο. Για να στείλουμε τα παιδιά σε μια ξένη γλώσσα. Δε φτάνουν για να ανάψουμε μια σόμπα το χειμώνα όταν τα καλοριφέρ είναι παγωμένα. Και λίγο λίγο αρχίζουμε να μη μπορούμε να αγοράσουμε τα απαραίτητα τρόφιμα ή να πληρώσουμε τη συμμετοχή στα φάρμακα και την περίθαλψη. Εξαθλιωνόμαστε. Δεν κινδυνεύει πια η «καλοπέρασή» μας, αλλά η ίδια μας η ζωή και η ζωή των παιδιών μας.
Συγκεκριμένοι κλάδοι βλέπουν τα κέρδη τους να εκτοξεύονται. Οι εταιρείες ηλεκτρικού και ενέργειας, οι εφοπλιστές, οι χοντρέμποροι τροφίμων, οι μεταφορικές. Όλοι όσοι μας πουλάνε κάτι που δε μπορούμε να κόψουμε ζουν μέρες ευτυχίας. Αλλά και το κράτος ωφελείται. Όσο μεγαλύτερες οι τιμές, τόσο μεγαλύτεροι οι έμμεσοι φόροι που είναι ποσοστό τους. Ο πληθωρισμός ροκανίζει τα εισοδήματά μας, ροκανίζει όμως και το δημόσιο χρέος κι έτσι οι κυβερνήσεις επιστρέφουν στα κόλπα που έκαναν πριν την είσοδο στο ευρώ με τις υποτιμήσεις νομισμάτων.
Η απάντηση του κράτους είναι πολιτική επιδομάτων, καλάθι του νοικοκυριού και κυβερνητικοί παπαγάλοι να μας συμβουλεύουν να κυνηγάμε τις προσφορές στα σουπερ μαρκετ. Τα επιδόματα επιδεινωνουν το πρόβλημα. Δίνοντάς μας «χρήμα», ανοίγουν ένα νέο κύκλο αυξήσεων. Τα αφεντικά γνωρίζουν για αυτό το χρήμα και θα τρέξουν να το «μαζέψουν» αυξάνοντας κι άλλο τις τιμές. Και μην ξεχνάμε πως αυτό το χρήμα δεν τρυγήθηκε από λεφτόδεντρα, αλλά είναι δικό μας χρήμα, μαζεμένο κυρίως από τους έμμεσους φόρους και τον ΦΠΑ που πληρώνουμε όποτε αγοράζουμε το οτιδήποτε. Αντί για συγκράτηση των τιμών σε ενέργεια, προιόντα και υπηρεσίες, αντι για φορολόγηση των υπερκερδών μεγάλων ενεργειακών ομίλων, οι μνημονιακές κυβερνήσεις με αποκορύφωμα την τελευταία, μας πετάνε τα κόκκαλα που περίσσεψαν απο το φαγοπότι. «Βοηθήματα» για τη βενζίνη, για το ρεύμα, και τώρα και πλέον και για τα τρόφιμα, με το κράτος σε ρόλο γαλαντόμου άρχοντα και εμάς σε ρόλο ζήτουλα.
Το καλάθι του νοικοκυριού είναι μια απάτη έμπνευσης Υπ. Ανάπτυξης ΝΔ, Άδωνη Γεωργιάδη το οποίο υπερδιαφημίζει ως μέτρο ανακούφισης. Τα είδη πρώτης ανάγκης του «καλαθιού» μετακινούνται από το καλάθι στο ράφι και πίσω και σε κάθε μετακίνηση, τσιμπάνε και ένα καπέλο στην τιμή. Αν το είδος γυρίσει ξανά από το ράφι στο καλάθι, έχει αποκτήσει νέα αυξημένη τιμή σε σχέση με την τιμή που είχε όταν πρωτομπήκε.
Ένα ακόμα κόλπο αισχροκέρδειας είναι η μείωση του περιεχομένου της συσκευασίας σε συνδυασμό με αυξήσεις τιμών. Οι εκπρόσωποι των βιομηχανιών έχουν υπογράψει ήδη συμβόλαια με τους επιχειρηματίες των αλυσίδων, που προβλέπουν ανατιμήσεις σε είδη από 5 έως 30%, για το 2023. Αυτό που κάνουν είναι να μειώνουν την ποσότητα του προιόντος διατηρώντας ίδια τη συσκευασία αλλά και την αρχική τιμή, και στη συνέχεια, σε διάστημα λίγων εβδομάδων αυξάνουν σταδιακά και την τιμή. Αυτή η ιστορία γίνεται με τρόπο σχεδόν μη παρατηρήσιμο, επιλέγοντας τις κατάλληλες ανατιμήσεις στους κατάλληλους χρόνους. Ας δοθεί ένας άλλος ορισμός για την απάτη αν δεν είναι αυτός. Ο κόσμος του μεροκάματου το καταλαβαίνει πολύ καλά στην καθημερινότητα του όταν με τα ίδια λεφτά αγοράζει σε ποσότητα λιγότερα και χαμηλότερης ποιότητας. Στις αντιδράσεις που υπήρξαν, ο πολιτικός απατεώνας Άδωνης Γεωργιάδης δήλωσε ότι «οι εταιρείες μπορούν να αλλάζουν τα περιεχόμενα, τις ποσότητες, τις ετικέτες και τις τιμές όποτε θέλουν και όσο θέλουν, γιατι αυτό λέγεται Marketing…». Τα super market χρησιμοποιούν ως πρόφαση την αύξηση του κόστους τους για τις αυξήσεις των τιμών. Θέτουν ζήτημα βιωσιμότητας των αλυσίδων τους την στιγμή μάλιστα που ο τζίρος τους το 2022 αυξήθηκε κατά 330 δισ. ευρώ σε σχέση με το 2021.
Το πρόβλημα είναι στο ίδιο το σύστημα που ζούμε και αργά ή γρήγορα θα το βρούμε μπροστά μας. Αυτή την ώρα όμως το θέμα είναι η επιβίωση και πρέπει να την κερδίσουμε.
Πρέπει να οργανωθούμε και να παλέψουμε. Χρειαζόμαστε μαζικές και επίμονες διαδηλώσεις. Χρειαζόμαστε απεργίες διαρκείας. Χρειαζόμαστε αλληλεγγύη στη βάση και στήριξη αναμεταξύ μας, των πιο αδύνατων.
Τίποτα δε θα μας χαριστεί.
Ρουβίκωνας»
