Ντόρος πολύς γίνεται τον τελευταίο καιρό με το ιστορικό ορφανοτροφείο της Πριγκήπου και την αποκατάστασή του. Πρόκειται για το μεγαλύτερο και ψηλότερο ξύλινο κτίριο στην Ευρώπη, που όμοιό του δεν υπάρχει.
- Από την εφημερίδα Ορθόδοξη ΑΛΗΘΕΙΑ
Αν είχε ίχνος σοβαρότητας η τουρκική κυβέρνηση, θα έπρεπε να στηρίξει με όλες της τις δυνάμεις την προσπάθεια που γίνεται από τον Πατριάρχη και τους Έλληνες της Πόλης. Έστω να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να έρθουν από το εξωτερικό όσοι θέλουν να συνδράμουν στην αποκατάσταση του ιστορικού ορφανοτροφείου.
Όμως ποιος να ευαισθητοποιηθεί; Όταν η κυβέρνηση Ερντογάν δεν έδωσε άδεια για να λειτουργήσει το Μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, θα νοιαστεί για το ορφανοτροφείο;
Όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν κάνουν ο συνεργάτης του Πατριάρχη κ. Βίγκας και δεκάδες Κωνσταντινοπολίτες προφανώς είναι σταγόνα στον ωκεανό. Μέχρι και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου επικοινώνησε με τον Οικουμενικό Πατριάρχη και μελετούν πώς μπορεί η ελληνική Πολιτεία να συμβάλει στην αποκατάστασή του.
Όσο για υποσχέσεις που δόθηκαν ότι θα συμβάλουν οι… μεγάλες δυνάμεις για την αποκατάσταση του ακινήτου, αυτές ανήκουν στη σφαίρα της αστειότητας, διαβεβαιώνουν εκκλησιαστικοί κύκλοι.
Η κορνίζα άργησε μια μέρα
Όλοι θυμόμαστε την περίπτωση του πάλαι ποτέ υφυπουργού Εξωτερικών Αντώνη Διαματάρη, αρμόδιου για τον απόδημο Ελληνισμό, ο οποίος καμάρωνε για το μεταπτυχιακό στη διοίκηση επιχειρήσεων από το πανεπιστήμιο Κολούμπια που δεν είχε. Όταν αποπέμφθηκε βέβαια από τον πρωθυπουργό, φρόντισε έπειτα από μήνες να εμφανιστεί καμαρωτός ενώπιόν του με μια… κορνίζα ίσα με το μπόι του για να αποδείξει ότι έλαβε το πτυχίο του! Φευ. Η κορνίζα είχε αργήσει αρκετό καιρό και η υπουργική θέση χάθηκε.
Ο κ. Διαματάρης, εκδότης της πάλαι ποτέ ισχυρής και δυστυχώς βαρύτατα φθίνουσας ομογενειακής εφημερίδας «Εθνικός Κήρυξ», η οποία περνάει κρίση και απαξιώνεται όλο και περισσότερο από τους ομογενείς των ΗΠΑ.
Τον θυμήθηκα διαβάζοντας το… περισπούδαστο άρθρο του με τίτλο «Ελπιδοφόρε, εσύ δεν είσαι Ιάκωβος». Έψαξα να βρω τι εννοεί ο κ. Διαματάρης και αναζήτησα τα άρθρα του για τον μακαριστό Ιάκωβο.
Έπεσα πάνω στο καλύτερο, που γράφτηκε τον Αύγουστο του 1995. «Ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος», έγραφε ο κ. Διαματάρης, «διακατέχεται από διάφορα προσωπικά συμπλέγματα, από τα οποία, αν κατόρθωνε να απαλλαγεί -αλλά προφανώς δεν τα κατάφερε-, θα μπορούσε να προσφέρει ουσιαστικό και πολύτιμο έργο στην ομογένεια και στην Εκκλησία της Αμερικής». Συνέχιζε ο κ. Διαματάρης: «Η θητεία του Ιακώβου είναι μια τραγωδία επικών διαστάσεων, μία ανεκπλήρωτη δυνατότητα».
Παρόμοια ήταν η κριτική του κ. Διαματάρη όχι μόνο για τον Ιάκωβο, αλλά και για τον Σπυρίδωνα και τον Δημήτριο και τώρα τον Ελπιδοφόρο. Τη μία μέρα τους αποθεώνει και την άλλη τους σταυρώνει. Μία κρύο, μία ζέστη, οι ομογενείς μας έχουν μπερδευτεί. Και τώρα που θα τους δοθεί και δικαίωμα ψήφου, δεν είμαστε για τέτοια… μπερδέματα!
