Στην Κομοτηνή γυρίζεται μια τουρκοσειρά, με το όνομα «Σαδίκ Αχμέτ», που κατά τα ειωθότα, κατασυκοφαντεί την πατρίδα μας, στα πέρατα της υφηλίου, ότι δήθεν καταπιέζει τη μουσουλμανική μειονότητα.
Θυμωμένη, αλλά δυστυχώς όχι και αρκετά έκπληκτη, καθώς ανάλογης υφής επεισόδια είναι, δυστυχώς, καθημερινά στην πατρίδα μας, διάβασα στην έγκριτη, αντικειμενική και πάντα άριστα πληροφορημένη εφημερίδα «Δημοκρατία» την ακόλουθη είδηση. Ότι, δηλαδή, για τα γυρίσματα αυτής της τουρκοσειράς, όπως όλα δείχνουν, διατέθηκε το Δικαστικό Μέγαρο Κομοτηνής.
Απίστευτο, αλλά όπως φαίνεται αληθινό! Πως, όμως, μπορεί να είναι δυνατόν και γιατί;
Η παραπάνω αυτή πληροφορία, έρχεται να συμπληρώσει ένα, ανάλογης μορφής, συμβάν, που και αυτό προκλήθηκε στον ίδιο, εθνικά ευαίσθητο, χώρο της Κομοτηνής, στις 8 Νοεμβρίου.
Συγκεκριμένα, κατά την αναγόρευση της ΠτΔ, από το Πανεπιστήμιο Θράκης, σε επίτιμη διδάκτορα (να προσθέσω ότι είχα και εγώ την τιμή να μου απονεμηθεί ο επίζηλος αυτός τίτλος, ως πρώτη επίτιμη διδάκτωρ του τμήματος ΔΟΣΑ του Πανεπιστημίου Θράκης το 2003) συνέβη ένα απερίγραπτο, όντως, περιστατικό. Ο Τούρκος πρόξενος, που σύμφωνα με το πρωτόκολλο της Προεδρίας της Δημοκρατίας είχε τοποθετηθεί στο γεύμα που ακολούθησε την αναγόρευση της ΠτΔ στο ίδιο τραπέζι με τους δύο νόμιμους μουφτήδες της Θράκης, είχε πρόβλημα με τη γειτνίαση μαζί τους. Και όταν το αίτημά του, για αλλαγή θέσης, δεν ικανοποιήθηκε αποχώρησε επιδεικτικά από την τελετή, προς τιμή της ΠτΔ προσβάλλοντας ανεπίτρεπτα την ίδια, καθώς και σύσσωμο το έθνος που η ίδια εκπροσωπεί. Δυστυχώς, η ΠτΔ, παρότι όφειλε να αντιδράσει όσο πιο έντονα γίνεται, ουδόλως αντέδρασε.
Και μια που μου δίνεται η ευκαιρία, να μην παραλείψω να αναφέρω το κατεξοχήν μαρτύριο, με τις πολύπλευρες επιπτώσεις του, που υπομένει η Ελλάδα επί 82 συναπτά έτη, αγόγγυστα θα έλεγα. Και που δεν είναι άλλο από το υπέρογκο γερμανικό χρέος της κατοχής, που εκτιμάται με τους τόκους γύρω στο τρισεκατομμύριο ευρώ και που η Ελλάδα δεν απαιτεί, όπως θα όφειλε, με νύχια και δόντια. Αντιθέτως, οι αρμόδιοι, που υπέγραψαν τα εγκληματικού περιεχομένου μνημόνια, δέχθηκαν να υπογράψουν και παραίτηση της Ελλάδας από τον οποιασδήποτε μορφής συμψηφισμό χρεών. Έτσι, η χώρα μας, καταδικασμένη σε διαρκή μαρασμό, για πολλές ακόμη δεκαετίες ματώνει, προκειμένου να πληρώνει τα χρέη της στους Γερμανούς, παρότι αυτά αποτελούν κλάσμα των γερμανικών χρεών προς την ίδια.
Σκέφτομαι, συχνά, με απελπισία, πόσο θα γελούν οι φίλοι Γερμανοί, ενώ ταυτόχρονα θα αναρωτιούνται πως συμβαίνει στην Ελλάδα η υποτέλεια να μην έχει πάτο. Πως δηλαδή μπορεί να εξηγηθεί η αποδοχή μιας ανεξάρτητης και κυρίαρχης χώρας (στα χαρτιά τουλάχιστον) να υποβάλλει το λαό της σε ανείπωτης έντασης και έκτασης μαρτύρια, προκειμένου να καταβάλλει στους Γερμανούς χρέη απείρως μικρότερα των δικών τους προς αυτήν.
Δυστυχώς, όμως, την ίδια τακτική, που ακολουθούν οι ιθύνοντες στον τόπο μας επί 82 συναπτά έτη, αναφορικά με τα κατοχικά χρέη των Ναζί, υιοθέτησε στο πρόσφατο παρελθόν και η ΠτΔ στη συνομιλία που είχε με τον Καγκελάριο Όλαφ Σολτς, στο Βερολίνο, στις 20 Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους. Τότε, που δειλά και υπερβολικά ευγενικά, για να μην στεναχωρήσει τον Γερμανό καγκελάριο, η ΠτΔ τόλμησε να θίξει το πρόβλημα των γερμανικών χρεών. Αλλά, ο Καγκελάριος, μόλις συνειδητοποίησε το θέμα που προσπαθούσε να του θέσει η ΠτΔ, έσπευσε να την αποχαιρετήσει, με τη δικαιολογία ότι δήθεν τότε ακριβώς θυμήθηκε ότι έπρεπε να προφτάσει το αεροπλάνο του, που ωστόσο έφευγε μετά από ώρες. Κατανοητή η αντίδραση του Καγκελαρίου, να μην επιθυμεί να φορτιστεί η διάθεσή του, με την ενθύμηση αυτής της δυσάρεστης «λεπτομέρειας». Αλλά, εμείς, τι ακριβώς πράττουμε; Υπήρξε κάποια αντίδραση για την απρέπεια αυτή του Γερμανού Καγκελάριου που βρίσκεται σε άμεση σύνδεση με τις απλήρωτες γερμανικές αποζημιώσεις; Και με ποιο δικαίωμα επιβάλλονται αυτές οι τραγικές συνθήκες επιβίωσης, μετά το 2010 και για απεριόριστο διάστημα, στον ελληνικό λαό, προκειμένου να απαλλαγούν οι Γερμανοί από τα χρέη των Ναζί; Ερώτημα ύψιστης σημασίας που οφείλει τώρα πια να απαντηθεί.
Με αυτά και πολλά άλλα που συμβαίνουν σε καθημερινή πια βάση, και που εξελίσσονται ολοένα σε πιο προσβλητικά και σε πιο υποτιμητικά για την πατρίδα και για όλους εμάς, εύλογο είναι το αγωνιώδες ερώτημα, που οφείλει να τεθεί όσο πιο επιτακτικά γίνεται. Μέχρι που θα φτάσει αυτή η φρικτή μας υποτέλεια απέναντι στους ξένους εχθρούς, αλλά και φίλους; Και πότε, επιτέλους, θα συνειδητοποιήσουν οι εκάστοτε κρατούντες, ότι υπηρετούν ένα κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος, που δεν πρέπει να επιτρέπει σε κανέναν να το ποδοπατά; Πότε θα παύσουν οι ξένοι να θεωρούν δεδομένη τη συγκατάθεσή μας, σε ότι παράλογο ή επικίνδυνο απαιτούν, από εμάς, και μάλιστα χωρίς αντάλλαγμα;
Με το ακανθώδες αυτό θέμα ασχολούμαι στο τελευταίο μου βιβλίο με τίτλο «Για την Ελλάδα που ματώνει», όπου υποστηρίζω ότι η υποτέλεια, αποτελεί το κυρίαρχο ελληνικό πρόβλημα. Κατά την παρουσίασή του βιβλίου μου στη Θεσσαλονίκη στις 11 Δεκεμβρίου και ώρα 5μμ, που θα λάβει χώρα στην αίθουσα τελετών της παλαιάς Φιλοσοφικής του ΑΠΘ (είσοδος ελεύθερη), θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε κάποιες ακτίνες φωτός στο γιατί και στο πως εμείς οι Έλληνες έχουμε φτάσει σε αυτές τις τραγικές, και πολλαπλής μορφής, συνθήκες εξευτελιστικής υποτέλειας, και μάλιστα χωρίς να αντιδρούμε. Αλλά, και τι επιβάλλεται να γίνει, ώστε να σταματήσει η απαράδεκτη αυτή κατάσταση.
