Μετά από 106 χρόνια εμφανίστηκαν τα (χαμένα) ίχνη του!
Πιο συγκεκριμένα, το γαλλικό υποβρύχιο, FLOREAL, που βυθίστηκε το 1918, στην διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στον Θερμαϊκό Κόλπο, εντοπίστηκε από ομάδα υποβρυχίων ερευνών (του Κώστα Θωκταρίδη), σε βάθος 98 μέτρων, στα διεθνή χωρικά ύδατα…
«Στην περιοχή του ναυαγίου υπήρχαν πολύ ισχυρά υποβρύχια ρεύματα και χαμηλή ορατότητα, χαρακτηριστικά της περιοχής. To υποβρύχιο έχει ακουμπήσει στον λασπώδη βυθό του Θερμαϊκού με ελαφριά δεξιά κλίση και έχει έμπρωρη διαγωγή (ελαφρά κλίση προς τα εμπρός). Τα περισκόπιά του είναι κατεβασμένα. Τα πηδάλια βάθους και κατεύθυνσης είναι στην θέση 0, ενώ στην πλώρη του υποβρυχίου έχει πιαστεί ένας σάκος διχτυού από ανεμότρατα. Διακρίνεται η βάση του πυροβόλου 65 χιλιοστών, καθώς και οι εκτοξευτές τορπιλών. Η μια από τις ανθρωποθυρίδες παραμένει ακόμα και σήμερα μισάνοιχτη» ανέφερε στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο γνωστός ερευνητής. Πρόκειται εξάλλου, για το 6ο ναυάγιο υποβρυχίου που εντοπίζει και παράλληλα ταυτοποιεί η ομάδα.
Να σημειωθεί, πως η κλάση υποβρυχίων Pluviose του Γαλλικού Ναυτικού, στην οποία ανήκε άλλωστε και το FLOREAL, ήταν ουσιαστικά η πρώτη κλάση υποβρυχίων με πολεμικές δυνατότητες που μπήκε σε μαζική ναυπήγηση (1907-1910).
Το FLOREAL, να τονίσουμε, καθελκύστηκε στις 18/4/1907 στο Χερβούργο (Cherbourg) στην Νορμανδία (Γαλλία). Σχεδιασμένο από τον καινοτόμο Γάλλο μηχανικό, Maxime Laubeuf, υπήρξε αξιόπλοο και αξιόμαχο για την εποχή σκάφος, με μέγιστη εμβέλεια 1390 ναυτικών μιλίων στην επιφάνεια, με ταχύτητα 8,5 κόμβων και μέγιστη ταχύτητα τους 12 κόμβους και οπλισμό 8 τορπιλών! Με διαστάσεις 51μ. μήκος, 5μ. πλάτος και εκτόπισμα 553 τόνους σε κατάδυση και 404 τόνους στην επιφάνεια (!), διέθετε ενδιαιτήσεις για τουλάχιστον 25 μέλη πληρώματος.
«Στην κλάση Pluviôse, στην οποία ανήκε το FLOREAL, ενσωματώθηκαν δύο πρωτοποριακές ιδέες του σχεδιαστή της, Maxime Laubeuf. Το διπλό κύτος και το διπλό σύστημα πρόωσης (δύο ατμομηχανές για τον πλου στην επιφάνεια και δύο ηλεκτροκινητήρες για τον πλου εν καταδύσει)», δήλωσε ο αξιωματικός του Π.Ν. και ερευνητής, Σπύρος Βουγίδης.
