Με αφορμή τη Διεθνή Μέρα Καθολικής Υγειονομικής Κάλυψης, οι «Γιατροί του Κόσμου» παρουσιάζουν μέσα από ένα γράφημα την συνεισφορά τους για τα άρρωστα παιδιά, αλλά και τις παραπομπές που έχουν δεχτεί στο Πολυϊατρείο τους.
Η ανακοίνωση αναφέρει:
«Ξανά και ξανά το θέμα της υγείας έχει τοποθετηθεί στην κορυφή της ατζέντας διεθνών και τοπικών φορέων και οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στην κρίση υποδοχής.
Ξανά και ξανά επανέρχεται ως ανάγκη και ως προτεραιότητα στη δημόσια σφαίρα, σε παρουσιάσεις και τοποθετήσεις ειδικών και μη.
«Ο τομέας της δημόσιας υγείας, ο οποίος επηρεάστηκε σοβαρά από διαδοχικά μέτρα λιτότητας, βρίσκεται υπό ακραίες πιέσεις και στερείται της δυνατότητας να καλύψει όλες τις ανάγκες για υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης, είτε πρόκειται για τον τοπικό πληθυσμό είτε για τους μετανάστες» .
«Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση να βελτιώσει αμέσως τις συνθήκες κράτησης στο κέντρο κράτησης του «Φυλακίου» καθώς και στα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης (RIC) μεταξύ άλλων με τη λήψη άμεσων μέτρων για την εξασφάλιση υγειονομικών και υγειών συνθηκών και διασφάλιση της πρόσβασης σε ιατρική περίθαλψη, συμπεριλαμβανομένης της αναπαραγωγικής υγείας»
Ξανά και ξανά έρχεται στο προσκήνιο μέσα από τραγικές ειδήσεις συνωστισμού, ακατάλληλων συνθηκών διαβίωσης, ακόμα και θανάτων.
«Οι καταυλισμοί στα νησιά είναι υπερπλήρεις και οι συνθήκες είναι απάνθρωπες …οικογένειες διαμένουν σε καλοκαιρινές σκηνές καθώς οι θερμοκρασίες μειώνονται. Λείπει η ιατρική βοήθεια…. Στις 16 Νοεμβρίου 2019, ένα μωρό πέθανε από σοβαρή αφυδάτωση στο στρατόπεδο της Μόριας στο νησί της Λέσβου».
Κατά το διάστημα Σεπτεμβρίου – Νοεμβρίου 2019, οι ΓτΚ έλαβαν 250 παραπομπές ασυνόδευτων ανηλίκων από ξενώνες και 100 παραπομπές ασυνόδευτων ανηλίκων από ανοικτές δομές φιλοξενίας στο εθελοντικό, Ανοιχτό Πολυϊατρείο της Αθήνας.
Την ίδια περίοδο παρείχαν φροντίδα και υποστήριξη σε ένα σύνολο 1088 άρρωστων παιδιών στην Αθήνα, μέσα στο κενό της παροχής δημόσιας και δωρεάν υγείας για όλους. Ένα κενό που διευρύνεται αντί να μικραίνει λόγω των ακατάλληλων συνθηκών διαβίωσης αλλά και των σημαντικών εμποδίων προσβασιμότητας σε κατάλληλη φροντίδα υγείας ανεξάρτητα από το αν τους παρέχεται διοικητικό ή ασφαλιστικό καθεστώς.
Πως μπορούμε να συνδράμουμε ουσιαστικά αυτά τα παιδιά και όχι μόνο όταν η υπ’ αριθμόν πρώτη, κοινώς ομολογούμενη, ανάγκη δεν λαμβάνει την απαιτούμενη προσοχή και το ενδιαφέρον των θεσμικών χρηματοδοτικών μηχανισμών;
«Όπως επεσήμανε η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες, σε όλα τα νησιά και σε ορισμένες δομές φιλοξενίας στην ηπειρωτική χώρα, ο χαμηλός αριθμός προσωπικού στο πλαίσιο του Υπουργείου Υγείας, ιδίως ιατρών και πολιτισμικών διαμεσολαβητών, δεν επαρκεί για να βοηθήσει τους μετανάστες με ιατρικές και ψυχοκοινωνικές ανάγκες. Οι περιορισμένοι δημόσιοι οργανισμοί ψυχικής υγείας στην Ελλάδα αποτελούν ιδιαίτερη ανησυχία»
Πόσο κοστίζει στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, όταν αναγνωρίζουμε την προτεραιότητα και την κρισιμότητά του ζητήματος αλλά αποστρέφουμε, αποφευκτικά, το βλέμμα;
Πόσο μπορεί να κοστίσει η αδιαφορία και ο κυνισμός όταν συζητάμε το προφανές αλλά αρνούμαστε να αναλάβουμε δράση;
«Παρόμοιες ανησυχίες τέθηκαν επίσης από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την πρόληψη των βασανιστηρίων και της απάνθρωπης ή ταπεινωτικής μεταχείρισης ή τιμωρίας μετά την επίσκεψή της το 2016, όταν τονίστηκε ότι η κατάσταση στα τρία κέντρα υποδοχής της Λέσβου, της Χίου και της Σάμου χαρακτηρίζεται από ανεπαρκείς και υπερπλήρεις εγκαταστάσεις, ανεπαρκείς υγειονομικές υπηρεσίες, καθώς και έλλειψη πληροφοριών και νομικής αρωγής».
«Στη Μόρια, όπου φιλοξενούνται τρεις φορές περισσότεροι άνθρωποι σε σχέση με τη χωρητικότητά της και πρόσφατα χαρακτηρίστηκε από το BBC ως «ο χειρότερος καταυλισμός προσφύγων του κόσμου», η ήδη εκρηκτική κατάσταση έχει επιδεινωθεί δραματικά. Οι αποχετεύσεις δεν λειτουργούν και βρώμικα νερά από τουαλέτες αγγίζουν τις σκηνές και τα στρώματα μικρών παιδιών, τη στιγμή που τα σχετικά κονδύλια έχουν ήδη εγκριθεί.
Ταυτόχρονα, αυξάνονται οι αναφορές περιστατικών σεξουαλικής βίας ενώ, σύμφωνα με έρευνες, η πλειοψηφία των ανθρώπων δηλώνει ότι «δεν νοιώθει ασφάλεια ούτε στιγμή».
Στα παραπάνω έρχονται να προστεθούν οι τραγικές ελλείψεις οργανικών θέσεων προσωπικού καθώς και οι διαδοχικές παραιτήσεις απαραίτητου ιατρονοσηλευτικού προσωπικού στα ΚΥΤ λόγω των τραγικών συνθηκών εργασίας. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε πρόσφατο δημοσίευμα, «το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, προτιμά να δει τον δρόμο της ανεργίας, παρά να εργάζεται κάτω από τέτοιες συνθήκες».
ΟXI! Οι Γιατροί του Κόσμου δεν είναι στο ίδιο έργο θεατές. Είμαστε δρώντες. Είμαστε ενεργοί πολίτες. Έχουμε ευθύνη.
Ευθύνη απέναντι σε όσους μας χρειάζονται, ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας, την χώρα, τον πολιτισμό μας και την ιδέα της Δημοκρατικής Ευρώπης. Δεν μπορούμε όμως να τα καταφέρουμε μόνοι μας.
Δεν καλύπτουν τις πραγματικές ανάγκες οι άδειες υποσχέσεις μπροστά στους εθελοντές μας που αγωνίζονται και ματαιώνονται στο πεδίο καθημερινά, μπροστά στις προμήθειες και τα αναλώσιμα που λιγοστεύουν, μπροστά στους συνεργάτες που αναγκάζονται να αποδεσμευτούν καθώς οι χρηματοδοτήσεις προγραμμάτων υγείας… απλά δεν υφίστανται.
Η υπεράσπιση του αυτονόητου εξαντλείται μπροστά στην καταπάτηση της κοινής λογικής.
Αδυνατούμε να κατανοήσουμε την απαξίωση των δράσεων υγείας όταν οι υγειονομικές ανάγκες έρχονται πρώτες στην λίστα. Και ενώ διαβλέπουμε την στρατηγική των «παραγόντων αποτροπής και αποδοχής» αρνούμαστε κατηγορηματικά να αποδεχτούμε την γενικευμένη περιφρόνηση από πλευράς εγχώριων και διεθνών «θεματοφυλάκων» του πιο κρίσιμου ανθρώπινου δικαιώματος, αυτού της Υγείας.
Ελλάδα – Ευρώπη. Ακούει κανείς;
