Ο ΛΕΠΕΤΕ εάλω εν πλήρη ανασφάλεια Ελληνικού Δικαίου!

Σε όλα τα μέρη του κόσμου, επιτρέπεται και ασκείται κριτική τόσο των δικαστικών αποφάσεων όσο και του τρόπου της εν γένει λειτουργίας της δικαιοσύνης. Κάνεις στην Γαλλία δεν παραπονέθηκε κατά του Μαλπηρ όταν έγραφε το περίφημο για τη Δικαιοσύνη βιβλίο του ‘’La Magistrature’’ που με αυστηρότατες σε ορισμένα σημεία εκφράσεις μαστίγωσε κυριολεκτικά τους υπευθύνους για τις κακοδαιμονίες της Γαλλικής Δικαιοσύνης. Και η άσκηση κριτικής οσοδήποτε οξείας, δεν σημαίνει βέβαια και πόλεμο του κοινωνικού συνόλου κατά της δικαιοσύνης, ούτε προσπάθειας του να καταπτοήσει την δικαιοσύνη.

Η πρόσφατη απόφαση του ΑΠ (929/2023) με την οποία έκρινε ότι ο ΛΕΠΕΤΕ εντάσσεται στους ιδιωτικούς φορείς κοινωνικής ασφάλισης (ΙΦΚΑ) και δεν έχει την υποχρέωση να καλύπτει τα ελλείμματα σε αντίθεση με την υπ.αρ.25/2008 απόφαση της Ολομ.του ΑΕΠ, σύμφωνα με την οποία ο ΛΕΠΕΤΕ είναι ειδικός λογαριασμός περιουσίας άνευ νομικής προσωπικότητας, δημιουργεί τάσεις ανασφάλειας δικαίου.

Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι η χώρα μας πάσχει όχι μόνον ως προς την λειτουργική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, πλην ελαχίστων βέβαια εξαιρέσεων, όπου υπάρχουν αδιάφθοροι δικαστές οι οποίοι επιβάλλουν την νομιμότητα ανεξαιρέτως οιασδήποτε πολιτικής επιρροής, αλλά τουναντίον εντέλλεται άνωθεν δια την συγκάλυψη της υπόθεσης ΛΕΠΕΤΕ στην οποία εμπλέκονται φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί παράνομων πράξεων, οι ίδιοι οι πολιτικοί και τραπεζίτες, δια τους οποίους κάποιοι εκ των δικαστών εθελοτυφλούν η κωφεύουν περί της κατάδηλης παράνομης πράξης τους στην σκοτεινή αυτή υπόθεση. Τα αντανακλαστικά της δικαιοσύνης στην υπόθεση αυτή έχουν καταστεί απονεκρωμένα. Στην Ελλάδα οι θεσμοί έχουν υποκατασταθεί καθ’ ολοκληρίαν από την αλληλεγγύη ως προς την παρανομία των τραπεζών, καταλύοντας κάθε ψήγμα νομιμότητας και του θεμελιώδους δικαιώματος της εννόμου προστασίας, προκαλώντας εύλογα την αγανάκτηση χιλιάδων συνταξιούχων της ΕΤΕ και ειδικότερα λόγω της ένοχης «ανικανότητας» των κυβερνήσεων που κατηγορούνται ότι το άφησαν να συμβεί.

Η Υπόθεση ΛΕΠΕΤΕ αποτελεί ένα πλήγμα για την αξιοπιστία της ελληνικής δικαιοσύνης σε βαθμό που δημιουργεί ανασφάλεια δικαίου σε εμάς τους συνταξιούχους της ΕΤΕ. Μεγαλύτερη πικρία ποτέ δεν νιώσαμε εμείς οι συνταξιούχοι της ΕΤΕ από την απόφαση αυτή, ελπίζοντας ότι η αμεροληψία και η αξιοπιστία της Δικαιοσύνης δεν είναι κενό γράμμα. Και η ανασφάλεια αυτή κινδυνεύει να γίνει κανονικότητά.

Στο πλαίσιο ενός κράτος δικαίου όλες οι δημόσιες εξουσίες ενεργούν πάντοτε με βάση τους περιορισμούς που θέτει ο νόμος, σύμφωνα με τις αξίες της δημοκρατίας και τα θεμελιώδη δικαιώματα και υπό τον έλεγχο ανεξάρτητων και αμερόληπτων δικαστηρίων. Με τη σειρά της, η καλή νομοθέτηση αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση μίας δίκαιης και αποτελεσματικής λειτουργίας της πολιτείας, όπως άλλωστε τονίζει τόσο ο ίδιος ο τίτλος όσο και οι εισηγήσεις του Συνεδρίου, που διοργανώθηκε το 2017 στη Βουλή των Ελλήνων. Κατά τον Σ. Βλαχόπουλο (καθηγητή Δημοσίου Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών) η καλή νομοθέτηση αποτελεί σκοπό συνταγματικού επιπέδου και συνδέεται με την αρχή του κράτους δικαίου (άρθρο 25 παρ. 1 Συντ) υπό την ειδικότερη έκφανση της ασφάλειας του δικαίου, όπως επίσης και με τη συνταγματική αρχή της διαφάνειας.

Οπως εύστοχα σχολίαζε κατά το έτος 2012 ο Γ. Γεραπετρίτης (καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στην Νομική Αθηνών και πλέον Υπουργός Εξωτερικων με την παρούσα Κυβέρνηση) «..υφίσταται σημαντική υποβάθμιση στην τήρηση των διαδικαστικών τύπων για την παραγωγή των τυπικών νόμων, σε βαθμό που ευλόγως θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι πρόκειται για απαξίωση του Κοινοβουλίου αλλά και του Συντάγματος του ίδιου…Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, έχοντας την ασφάλεια ότι οι διαδικαστικοί τύποι δεν θα υποστούν τη βάσανο του δικαστικού ελέγχου συνταγματικότητας, αισθάνεται πολύ μικρότερο το βάρος των συνταγματικών ορίων που έχουν τεθεί στην κοινοβουλευτική διαδικασία… ».

Η Υπόθεση ΛΕΠΕΤΕ δείχνει ότι η ανασφάλεια δικαίου ριζώνει ολοένα και περισσότερο σε κάθε πτυχή του ελληνικού κράτους, με αποτέλεσμα να προκαλούνται τριγμοί στο κράτος δικαίου.

Η παραβίαση των κανόνων καλής νομοθέτησης- ένα αγκάθι στο κράτος δικαίου στην Ελλάδα του σήμερα-αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση μίας δίκαιης και αποτελεσματικής λειτουργίας της πολιτείας, όπως άλλωστε τονίζει τόσο ο ίδιος ο τίτλος όσο και οι εισηγήσεις του Συνεδρίου, που διοργανώθηκε το 2017 στη Βουλή των Ελλήνων. Κατά τον Σ. Βλαχόπουλο (καθηγητή Δημοσίου Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών) η καλή νομοθέτηση αποτελεί σκοπό συνταγματικού επιπέδου και συνδέεται με την αρχή του κράτους δικαίου (άρθρο 25 παρ. 1 Συντ) υπό την ειδικότερη έκφανση της ασφάλειας του δικαίου, όπως επίσης και με τη συνταγματική αρχή της διαφάνειας.

Η παραβίαση των κανόνων της καλής νομοθέτησης όπως αποτυπώνεται βάναυσα στους νόμους 4618/2019, άρθρο 24 και 4680/20 αρ.63 για την ένταξή μας στο ΕΤΕΑΕΠ, σώζοντας την ΕΤΕ όπως χαρακτηριστικά είπε στην Βουλή κατά την διάρκεια της ψήφισης του Ν.4680/2020 τέως Υπ.Εργασιας Βρουτσης.. Ουσιαστικά οι νόμοι αυτοί συνέβαλαν στην ΕΤΕ στο να αναζητήσει τρόπους για να αυξήσει τα έσοδα της και ταυτόχρονα να μειώσει το λειτουργικό της κόστος μέσω της κλοπής του ΛΕΠΕΤΕ (σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία του 2023 ο δείκτης κόστους προς έσοδα μειώθηκε από 42% σε 32%).

Οι παραπάνω νόμοι δεν επιδιώκουν τίποτα παραπάνω πέρα από την πλήρη κάλυψη των αξιώσεων της ΕΤΕ σε βάρος των δικαιωμάτων μας, της διαδικασίας απονομής δικαιοσύνης θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια δικαίου, που αποτελεί βασική υποχρέωση της πολιτείας απέναντι στην κοινωνία.

Αλήθεια με ποια αναλογιστική μελέτη έγινε η ένταξή μας στο ΕΤΕΑΕΠ και έχει καταστεί δικαστικώς ελέγξιμη η τήρηση των επικαλούμενων συνταγματικών αρχών; Διενεργήθηκαν μετά από μελέτη των συνολικών επιπτώσεών τους στο βιοτικό επίπεδο των θιγόμενων συνταξιούχων;

Οι παραβιάσεις των κανόνων της καλής νομοθέτησης είναι γεγονός. Το γεγονός ότι τα ζητήματα αυτά δεν μπορούν να ελεγχθούν από τη δικαστική εξουσία και ότι αντί να κάνει την νομοθετική εξουσία πιο προσεκτική στο τι ψηφίζει και πως, την έχει κάνει απλά αδιάφορη στο να ακολουθεί τους κανόνες που η ίδια έχει θεσπίσει. Το Κράτος που θεσπίζει η διατηρεί δίκαιο χωρίς να θέλει η να μπορεί να το εφαρμόσει, πολλαπλασιάζει την παρανομία. Έτσι συνέβη και με την υπόθεση ΛΕΠΕΤΕ που αποτελεί Σκάνδαλο των Σκανδάλων.

Και ο Πολιτικός Λόγος;

Και ο πολιτικός λόγος σε αυτήν την σκοτεινή υπόθεση, πως εκφράζεται και πως ερμηνεύεται στα πλαίσια της ενημέρωσης των κομμάτων; Ένα από τα χαρακτηριστικά του πολιτικού λόγου σήμερα, είτε από τη μεριά των πολιτικών, είτε από τη μεριά όσων απλώς δημοσιολογούν για τους πολιτικούς και την πολιτική, είναι η συνεχής κακοποίηση των λέξεων.

Γιατί οι λέξεις γίνονται μόνο συνθήματα, χωρίς όμως κάποιο πιο ουσιαστικό περιεχόμενο. Γίνονται ακόμη περισσότερο απλά σύμβολα χωρίς επί της ουσίας να σημαίνουν κάτι, να δεσμεύουν σε Αρχές, να συνεπάγονται συγκεκριμένες πράξεις, χωρίς, κοινώς, να αναλαμβάνει ευθύνη όποιος τις εκφέρει. Ακόμη χειρότερα, γίνονται απλές ταυτοτικές επικλήσεις, σαν όποιος τις εκστομίσει να θέλει απλώς να μας κλείσει το μάτι και να μας πει «και εγώ μαζί σας είμαι». Ο πολιτικός λόγος φτωχαίνει διαρκώς σε ουσία και πειθώ, καταλήγει εύκολη συνθηματολογία, συχνά κενολογία, και κούφιες λέξεις.Ο πολιτικαντι -σμος σε όλη του την μεγαλοπρέπεια.

Την κύρια διαφορά μεταξύ του πολιτικού και του πολιτικάντη έδωσε παλιότερα Αγγλική εφημερίδα:

«Ο πολιτικός έχει ικανότητες, που τις θέτει στην υπηρεσία τής Πατρίδας του. έχει όραµα γι’ αυτήν και θέλει να το εκπληρώσει, είναι έµπειρος, µε γνώση βαθιά και γνώσεις πολλές, είναι ικανός και επιδέξιος στους δύσκολους χειρισµούς, είναι δίκαιος, είναι µε ένα λόγο ένας σοφός πολιτικός ηγέτης. Ο πολιτικάντης µπορεί να έχει ικανότητες, να είναι έµπειρος στους τακτικούς χειρισµούς, να είναι ικανός στον λόγο, αλλά το µόνο που επιδιώκει είναι να ικανοποιήσει τη µαταιοδοξία του, αγνοώντας την τύχη τού λαού που τον ακολουθεί. Είναι ο επιτήδειος, που γνωρίζει να αναρριχάται ως ο γυµνοσάλιαγκας, που διαθέτει αυξηµένη πονηριά, που γνωρίζει πολύ καλά τον ρόλο τού κόλακα -προς τους επάνω υποκλίσεις και εξυπηρετήσεις και προς τους κάτω περιφρόνηση, αλαζονεία, εκμετάλλευση- και που εκµεταλλεύεται αξιώµατα και καταστάσεις για προσωπικό όφελος».

Συνήθως στην Ελλάδα χαρακτηρίζουµε «δηµαγωγούς» τους ανάξιους πολιτικούς, που µεταχειρίζονται απατηλά µέσα και κάθε είδους ψέµα, για να τους ψηφίσει ο λαός, διανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την Επαγγελματοποίηση της πολιτικής. Η επαγγελματοποίησή της επομένως, της οποίας γινόμαστε τραγικοί μάρτυρες, συνεπάγεται την συρρίκνωση και την νομοτελειακή εκμηδένιση της πολιτικής κοινωνίας. Άνθρωποι που δεν επωμίζονται την ευθύνη της ύπαρξής τους, μεταθέτοντάς την σε «επαγγελματίες», μετατρέπονται σε υπηκόους, και τότε, οποιαδήποτε συζήτηση περί ελευθερίας, στερείται περιεχομένου. Διότι η ελευθερία, προϋποθέτει την ανάληψη ευθύνης και όχι την αποποίησή της.

Και η Δικαιοσύνη;

Η δικαιοσύνη είναι μια λέξη που επίσης έχει κακοπάθει. Δικαιοσύνη για τον πολίτη είναι να γνωρίζει ότι οι ίδιοι κανόνες ισχύουν για όλους. Ότι δεν υπάρχει ατιμωρησία και πολύ περισσότερο ότι δεν μένουν πάντα στο απυρόβλητο οι ισχυροί. Ότι υπάρχουν κανόνες και γίνονται σεβαστοί. Ότι λογοδοτούν και αναλαμβάνουν την ευθύνη που τους αναλογεί.
Και οι καθυστερήσεις στην απονομή της δικαιοσύνης ροκανίζουν την εμπιστοσύνη των πολιτών σε έναν θεσμό που αποτελεί έναν από τους πυλώνες της δημοκρατίας μας. Επτά χρόνια πέρασαν από την αποφράδα εκείνη ημέρα που οι διοικούντες την ΕΤΕ αποφάσισαν να κάνουν ρεσάλτο στον ΛΕΠΕΤΕ μέχρι να φθάσουμε στην πρόσφατη απόφαση του ΑΠ. Και έπεται βέβαια συνέχεια. Σύμφωνα με μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας, που εκπονήθηκε κατόπιν αιτήματος της Ελληνικής Κυβέρνησης, χρειάζονται στα ελληνικά δικαστήρια 1400 ημέρες, μέχρι την τελεσιδικία μιας απόφασης και 1711 ημέρες από την κατάθεση της αγωγής μέχρι την εκτέλεση της απόφασης. Η Παγκόσμια Τράπεζα κατατάσσει τις επιδόσεις της ελληνικής δικαιοσύνης στην 146η θέση παγκοσμίως.

Η αξιοπρέπεια των Συνταξιούχων είναι αδιαπραγμάτευτη. Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν οι πάντες. Ο όρος «αξιοπρέπεια» συνδέεται με το έργο του Καντ, ο οποίος είπε ότι ο άνθρωπος δεν έχει τιμή αλλά αξία, την αξιοπρέπειά του. Και εμείς σαν συνταξιούχοι της ΕΤΕ για αυτην αγωνιζόμαστε. Για την αξιοπρέπεια μας.

Ιδιαίτερα οι συνταξιούχοι της ΕΤΕ ζουν σήμερα την μεγαλύτερη ανασφάλεια της δικαιοσύνης. Δεν υπάρχει πλεον καμιά αμφιβολία ότι οι Τράπεζες είναι οι πραγματικοί “κυβερνήτες” του τόπου, καθώς οι τραπεζίτες λειτουργούν σαν (όχι ως) “νομοθέτες. Αποφασίζουν και διατάσσουν. Οι κυβερνώντες εκτελούν! Και από κοντά βέβαια η παντοδυναμία των ΜΜΕ και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης στυλοβάτες των αυθαιρεσιών των τράπεζων.

Η Κεντρική Τράπεζα η ΤΕ, η οποία υποτίθεται είναι ο επόπτης των τραπεζών, στην υπόθεση ΛΕΠΕΤΕ περί άλλων τυρβάζει, μην προχωρώντας σε κάποια κίνηση για να…. «τιθασεύσει» κάπως τους αδίσταχτους τραπεζίτες της ΕΤΕ παρ’ ολο ότι έχει ενημερωθεί εγκαίρως για το Σκάνδαλο ΛΕΠΕΤΕ. Προφάσεις εν αμαρτίαις! ΚΡΑΤΟΣ ΕΝ ΚΡΑΤΕΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ, όπως άλλωστε και τα FUNDS που λειτουργούν ανεξέλεγκτα, χωρίς κανένα ουσιαστικό πλαίσιο και έλεγχο, χωρίς καμία κοινωνική ευαισθησία, χωρίς την τήρηση των στοιχειωδών κανόνων που διέπουν τη διαδικασία διευθέτησης μίας οφειλής, κατά παράβαση κάθε Κώδικα Δεοντολογίας.

Ο νόμος περί ασυλίας των Τράπεζων δηλ. του ακαταδίωκτου των τραπεζών αποτελεί μια πραγματικότητα. Βέβαια, όταν λέμε «ασυλία» δεν εννοούμε ακριβώς ασυλία, αλλά το ότι με την αλλαγή του νόμου,δεν μπορεί να ασκηθεί δίωξη για αποφάσεις των διοικήσεων των τραπεζών αυτεπάγγελτα, παρά μόνο μετά από μήνυση όσων έχουν έννομο συμφέρων και υφίστανται ζημίες από τις αποφάσεις. Δεν μπορεί δηλαδή να ασκηθεί δίωξη μετά από δημοσιεύματα ή καταγγελία κάποιου πολιτικού ή συνδικαλιστή ή και ανώνυμης καταγγελίας. Και για την ιστορία, ο νόμος για τη δίωξη των στελεχών μόνο κατ’ έγκληση έχει κριθεί συνταγματικός με αποφάσεις του Αρείου Πάγου!

Οι νόμοι 4618/2019 αρ.24 και 4680’20 αρ.63.έγιναν για την προστασία της ΕΤΕ και όχι για την προστασία των συνταξιούχων της. Αναμφίβολα υπάρχει ένα πλέγμα συμφερόντων αναμεσά στις τράπεζες και στην Πολιτεία. Η σχέση των τραπεζών με το κράτος είναι ένα «κουβάρι» {«entanglement»} (Braun, 2018), μια αμφίδρομη σχέση (McNally, 2014) πολλαπλών αμοιβαίων εξαρτήσεων. Η υποτιθέμενη ασφάλεια της επικουρικής σύνταξης από το Κράτος λειτουργεί ως δική μας ανασφάλεια.

Ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά εγκλήματα που διαπράχθηκε στον ελληνικό χρηματοπι-στωτικο χώρο είναι και η κλοπή – λεηλασία των αποθεματικών του ΛΕΠΕΤΕ από τις Διοικήσεις της ΕΤΕ. Πέραν της καταδίκης των υπευθύνων που βρίσκονται σε όλα τα σκαλιά της Διοίκησης της ΕΤΕ, η κλοπή του ΛΕΠΕΤΕ συνιστά βαρύτατο ποινικό αδίκημα και κατά συνέπεια οι υπεύθυνοι θα πρέπει να κατηγορηθούν για απιστία και υπεξαίρεση. Πάνω στην λεηλασία αυτή στήριξε την κερδοφορία της η ΕΤΕ.

Από τα μέχρι σήμερα συμπεράσματα προκύπτει ότι πρόκειται περί ενός καλά προσχεδιασμένου, προμελετημένου οικονομικού εγκλήματος εκποίησης ιδιωτικής περιουσίας από τις Διοικήσεις της ΕΤΕ που άφησε βαρύ το αποτύπωμα του στους Συνταξιούχους της ΕΤΕ και στις οικογένειές τους. Η Υπόθεση ΛΕΠΕΤΕ είναι ένα έγκλημα με ηθικούς αυτουργούς όλες τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις και φυσικό αυτουργό την ΕΤΕ που εκτός των άλλων συνεπάγεται και παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και ωμή παραβίασή κανόνων και υποχρεώσεων εκ μέρους της Τράπεζας που πρέπει η κοινοβουλευτική δημοκρατία και η δικαιοσύνη να αντιμετωπίσει. Η συγκάλυψη της αλήθειας για το έγκλημα του ΛΕΠΕΤΕ ήταν από την αρχή η μόνη έγνοια ανεξαιρέτως όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων. Οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι νόμοι 4618/2019, άρθρο 24 και 4680/20 αρ.63 αποτελούν επιβεβαίωση του όλου νοσηρού μοτίβου των κυβερνήσεων για την υπόθεση αυτή.

Το έγκλημα αυτό δεν πρέπει να ξεχαστεί. Καμιά απόπειρα συγκάλυψης της αλήθειας (άραγε ποιοι και γιατί επιδιώκουν την συγκάλυψη;) η υποβίβασης ευθυνών για το έγκλημα αυτό, δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να γίνει ανεκτή. Όλα έχουν ένα όριο.
Είναι ένα έγκλημα που περιμένει απόδοση δικαιοσύνης.

Θα υπάρξει άραγε ποτέ αποκαταστατικη δικαιοσύνη (restorative justice) στην Υπόθεση ΛΕΠΕΤΕ? Η δικαιοσύνη και το κράτος δίκαιου συνιστούν το βάθρο της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αποκατάσταση όμως της δικαιοσύνης δεν μπορεί να υπάρξει όσο το κράτος και οι κυβερνώντες δεν μπορούν να ελέγξουν τις τράπεζες.

Ευελπιστούμε ότι με την προσφυγή μας στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια για την Υπόθεση ΛΕΠΕΤΕ, θα υπάρξουν αδιάφθορες εισαγγελικές Αρχές και αδέκαστοι δικαστές, οι οποίοι θα επιβάλλουν τη νομιμότητα ανεξαιρέτως οιασδήποτε πολιτικής επιρροής. Και επιβολή νομιμότητας είναι η επιστροφή των φυσικών προσώπων στον ΛΕΠΕΤΕ. Ο αείμνηστος εργατολόγος Γ. Ρωμανιάς είχε πει σε μια ομιλία του το 2018 ότι δεν έχει νόημα η προσφυγή στην δικαιοσύνη για την Υπόθεση ΛΕΠΕΤΕ. Η προσφυγή στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια όμως είναι αναγκαία.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΧΡΗΣ
ΣΥΝ/ΧΟΣ ΕΤΕ