Μεγάλες αναταράξεις στον χώρο της Κεντροαριστεράς μετά τις ευρωεκλογές. Στο ΠΑΣΟΚ ζητούν την κεφαλή του κ. Ανδρουλάκη επί πίνακι και ήδη παίρνουν θέση οι μνηστήρες του θρόνου. Στον ΣΥΡΙΖΑ κόσμος μπαίνει, κόσμος βγαίνει, δουλειά όμως δεν γίνεται. Τα ποσοστά και στους μεν και στους δε εξακολουθούν να είναι χαμηλότερα από αυτά που θα ήθελαν. Δυστυχώς, αδυνατούν να κατανοήσουν ότι το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα. Τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτά. Είναι οι ιδέες και οι πολιτικές τους.
Η ισλαμοαριστερά, όπως πολύ πετυχημένα την έχουν χαρακτηρίσει λόγω του έρωτα που έχει ο εν λόγω χώρος σε όλους τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Γης, δεν γοητεύει. Αντιθέτως, διώχνει κόσμο. Δεν τον ελκύει. Ποιος σοβαρός άνθρωπος να σε ακολουθήσει, όταν έχεις κάνει την παλαιστινιακή σημαία λάβαρο, όταν υπερασπίζεσαι μία κουλτούρα που σκοτώνει στο όνομα της θρησκείας της, όταν προωθείς δήθεν την καταξίωση της γυναίκας, την ισότητα των φύλων, αλλά κλείνεις και το μάτι στις μπούρκες ως αποδεκτό και συμβατό ένδυμα με τον πολιτισμό μας;
Αυτή η ισλαμοαριστερά, που στη χώρα μας κυκλοφορεί σε κεντροαριστερή και αριστερή έκδοση, εκτός από το Ισλάμ έχει ερωτευθεί και τη woke ατζέντα. Δεν υπάρχει παλαβομάρα που δεν έχει υιοθετήσει και δεν προσπαθεί να επιβάλει στην κοινωνία. Αποδοχή κάθε φύλου πέραν του αρσενικού και του θηλυκού, στήριξη των gay pride, προώθηση του δικαιωματισμού κάθε ομάδας που αισθάνεται θύμα, αλλοίωση της παραδοσιακής οικογένειας, λογοκρισία στην αντίθετη άποψη που πολλές φορές φτάνει στη βία και στον φασισμό, επιβολή νέας γλώσσας.
Ο χώρος που αυτοαποκαλείται «προοδευτικός» και περιλαμβάνει σοσιαλιστές και αριστερούς, πρώην (ή και νυν) μαρξιστές, τροτσκιστές, μαοϊκούς ή απλώς κάποιους που είδαν φως και μπήκαν μόνο προοδευτικός δεν είναι. Οι ισλαμοαριστερές πεποιθήσεις του ταυτίζονται με τη βαρβαρότητα και η woke ατζέντα του με την ασυδοσία. Μέχρι πού μπορείς να φτάσεις πολιτικά βαδίζοντας σε αυτόν τον άξονα; Προφανώς δεν θα πας πολύ μακριά. Για τον λόγο αυτό ο εν λόγω χώρος συντρίβεται στην Ευρώπη. Το έδειξαν και οι ευρωεκλογές. Οσο κι αν προσπαθεί να διασωθεί με συμπράξεις και απειλές προς τους πολιτικούς του αντιπάλους, ο κατήφορός του δεν έχει τέλος. Κάτι που δεν είναι καθόλου κακό, μήπως και η Ευρώπη ξαναβρεί τις αρχές πάνω στις οποίες προόδευσε μέσα στους αιώνες.
Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών, Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
