Έντεκα χρόνια μετά την εξαφάνιση τριών σπάνιων έργων τέχνης, η υπόθεση που συγκλόνισε τον κόσμο της τέχνης και της συλλεκτικής αγοράς αναβιώνει στις δικαστικές αίθουσες.
Ενα αινιγματικό θρίλερ, γεμάτο ψέματα και εξαπάτηση, επανέρχεται στην επικαιρότητα, καθώς η διαβόητη «συμμορία των 9» κάθεται στο εδώλιο του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών, αντιμέτωπη με τους συγγενείς του συλλέκτη που έπεσε θύμα μιας καλοστημένης απάτης.
Η δίκη αυτή ενδέχεται να ρίξει φως σε μία από τις μεγαλύτερες απάτες στον χώρο της τέχνης στην Ελλάδα, με λεία αριστουργήματα ανυπολόγιστης αξίας.
Στις σελίδες του βουλεύματος του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών, που παραπέμπει στο ακροατήριο τη «συμμορία των 9», ξεδιπλώνεται η κινηματογραφική ιστορία με φόντο τους πίνακες των 50 εκατομμυρίων ευρώ.
Το κουβάρι της υπόθεσης άρχισε να ξετυλίγεται το 2014, όταν ένας πλούσιος Αθηναίος συλλέκτης, γόνος επιχειρηματικής οικογένειας με ρίζες από την Αίγυπτο και τη Λήμνο, βρέθηκε σε οικονομική δυσχέρεια και αποφάσισε να πουλήσει τρία πολύτιμα έργα τέχνης. Οι πίνακες, ένας του Jean Claude Monet, ένας του Alfred Sisley και ένας του Vincent Van Gogh, εκτιμώνται συνολικά στα 50 εκατομμύρια ευρώ.
Τότε, ένας από τους κατηγορουμένους τον πλησίασε στην Αθήνα, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως ισχυρό επιχειρηματία με διασυνδέσεις στην αγορά τέχνης. Του σύστησε έναν συνεργάτη του από τα Γιαννιτσά, ο οποίος υποτίθεται ότι είχε πρόσβαση σε πλούσιους συλλέκτες και μπορούσε να τον βοηθήσει να πουλήσει τα έργα του άμεσα. Ο συνεργάτης αυτός ήταν ο δεύτερος κατηγορούμενος.
Τον Φεβρουάριο του 2014, οι δύο άνδρες κανόνισαν συνάντηση με τον συλλέκτη σε δικηγορικό γραφείο της Αθήνας, όπου εμφανίστηκε και ο τρίτος κατηγορούμενος. Αυτός ισχυρίστηκε ότι ήταν έμπειρος δικηγόρος στον χώρο των αγοραπωλησιών έργων τέχνης, ενώ στην πραγματικότητα είχε αποπεμφθεί από τον δικηγορικό σύλλογο και δεν είχε άδεια άσκησης επαγγέλματος. Οι τρεις τους παρουσίασαν ένα πειστικό σχέδιο, δίνοντας την εντύπωση ότι ήταν ειδικοί στον χώρο.
Του υποσχέθηκαν πως είχαν βρει αγοραστή που ενδιαφερόταν άμεσα και του ζήτησαν να υπογράψει ιδιωτικό συμφωνητικό, με το οποίο ένας από αυτούς θα ενεργούσε ως πληρεξούσιός του για την πώληση των πινάκων αντί 6 εκατομμυρίων ευρώ, μέσα σε έξι εβδομάδες από την επιβεβαίωση της αυθεντικότητάς τους. Οι εβδομάδες περνούσαν χωρίς πρόοδο, με τους κατηγορουμένους να προβάλλουν διάφορες δικαιολογίες.
Αγοραστής
Ο δεύτερος κατηγορούμενος τον έπεισε ότι είχε βρει αγοραστή στη Γερμανία. Τον κάλεσε στα Γιαννιτσά, όπου γνώρισε νέα πρόσωπα που συστήθηκαν με ψεύτικες ταυτότητες, υποστηρίζοντας ότι η αγοραπωλησία βρισκόταν στο τελικό στάδιο. Στις 20 Μαρτίου 2014 έπεισαν τον συλλέκτη να υπογράψει νέο συμφωνητικό, μειώνοντας το τίμημα στα 3,5 εκατομμύρια ευρώ.
Αεροπορικώς ταξίδεψαν στη Γερμανία, όπου συναντήθηκαν με έναν δήθεν επιχειρηματία. Ο συλλέκτης, πεπεισμένος για την εγκυρότητα της συναλλαγής, τοποθέτησε τους πίνακες σε θυρίδα στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης για μεγαλύτερη ασφάλεια. Οι κατηγορούμενοι είχαν πρόσβαση στη θυρίδα και, όταν ο συλλέκτης επέστρεψε στην Ελλάδα, οι υποτιθέμενοι αγοραστές εξαφανίστηκαν μαζί με τα έργα τέχνης.
Παρότι η πρώτη συναλλαγή δεν ολοκληρώθηκε, ο «πρόεδρος από τα Γιαννιτσά» εξακολούθησε να εξαπατά τον συλλέκτη, διαβεβαιώνοντάς τον ότι υπήρχαν νέοι αγοραστές. Στις 28 Μαρτίου 2014, ο συλλέκτης υπέγραψε νέα σύμβαση μίσθωσης θυρίδας, επιτρέποντας σε δύο από τους κατηγορουμένους να επιδεικνύουν τα έργα σε υποψήφιους αγοραστές. Οι κατηγορούμενοι τον διαβεβαίωσαν πως τα έργα ήταν ασφαλή και εκείνος επέστρεψε στην Ελλάδα.
Λίγες μέρες αργότερα, ο δεύτερος κατηγορούμενος του είπε πως βρέθηκαν δύο ενδιαφερόμενοι αγοραστές και τον κάλεσε στη Θεσσαλονίκη, στο γραφείο της δήθεν δικηγόρου. Εκεί, τον έπεισαν να υπογράψει μια εικονική σύμβαση, σύμφωνα με την οποία τα έργα φαινόταν ότι είχαν πωληθεί στον δεύτερο κατηγορούμενο, διαβεβαιώνοντάς τον ότι επρόκειτο για τυπική διαδικασία.
Ενας από τους κατηγορουμένους ταξίδεψε ξανά στη Γερμανία, δήθεν για να ολοκληρώσει τη συναλλαγή. Από εκείνη τη στιγμή, η επικοινωνία τους άρχισε να αραιώνει, ώσπου ο άνδρας εξαφανίστηκε.
Η θυρίδα είχε κλείσει πολύ πριν από την υπογραφή της εικονικής σύμβασης
Η αναχώρηση του «προέδρου» για τη Γερμανία σηματοδότησε μια σειρά από περίεργες εξελίξεις. Τα μέλη της συμμορίας άρχισαν να περιορίζουν τις επικοινωνίες τους και τελικά εξαφανίστηκαν. Ο συλλέκτης προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί τους, αλλά δεν σήκωναν τα τηλέφωνα. Οταν κατάφερε να τους βρει, όπως αναφέρεται στο βούλευμα, οι κατηγορούμενοι συνέχισαν να τον καθησυχάζουν, υποστηρίζοντας ότι όλα πήγαιναν καλά και ότι οι διαδικασίες προχωρούσαν κανονικά. Ωστόσο, σιγά σιγά οι επαφές διακόπηκαν εντελώς και, μαζί με αυτούς, χάθηκαν και οι πολύτιμοι πίνακες αξίας 50 εκατομμυρίων ευρώ.
Στις συνεχείς τηλεφωνικές επικοινωνίες του συλλέκτη, οι κατηγορούμενοι τον καθησύχαζαν ότι ένας από αυτούς, ο δεύτερος κατηγορούμενος, προσπαθούσε να πωλήσει τα έργα στην καλύτερη δυνατή τιμή στη Γερμανία. Η κατηγορουμένη που παρουσιαζόταν ως δικηγόρος διαβεβαίωνε τον συλλέκτη ότι είχε απευθυνθεί στους ειδικούς του εμπορίου έργων τέχνης και ότι οι προσπάθειες του δεύτερου κατηγορουμένου ήταν επιτυχημένες για να εξασφαλιστεί η πώληση.
Ωστόσο, όταν ο συλλέκτης επικοινώνησε με τη γερμανική εταιρία, που διαχειριζόταν τις θυρίδες, ενημερώθηκε ότι η θυρίδα είχε κλείσει από τις 7 Απριλίου 2014, δηλαδή πολύ πριν από την υπογραφή της εικονικής σύμβασης. Στην πραγματικότητα, ο πρώτος κατηγορούμενος είχε παραλάβει τα έργα και τα είχε μεταφέρει στην Ελλάδα, όπου τα παρέδωσε στον δεύτερο.
Ως εκ τούτου, οι κατηγορούμενοι κατάφεραν να πείσουν τον συλλέκτη, οδηγώντας τον σε πλήρη πλάνη και προκαλώντας του ζημιά αξίας 50 εκατομμυρίων ευρώ. Η υπόθεση παρέμεινε άλυτη για χρόνια, ενώ ο συλλέκτης απεβίωσε πριν αποδοθεί δικαιοσύνη.
Πηγή: Εφημερίδα «δημοκρατία»
