Η Ελλάδα δεν ξεχνά: 84 χρόνια από τη ναζιστική εισβολή

Σήμερα συμπληρώνονται 84 χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 6ης Απριλίου του 1941. Ήταν  υριακή, όπως σήμερα, όταν η υπέρβαρη ναζιστική μπότα εισέβαλε ξημερώματα εναντίον της πατρίδας μας. Και, στη συνέχεια, για 1625 μέρες οι Έλληνες μαρτύρησαν κάτω από ένα ιδιότυπο γενοκτονικό καθεστώς ασύλληπτης βαρβαρότητας.

• Ομιλία της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη σε συγκέντρωση μπροστά στο Γερμανικό Προξενείο Θεσσαλονίκης

Οι ανθρώπινες απώλειες, στο διάστημα της ναζιστικής κατοχής,  υπολογίζονται σε 330.000 ή στο 4.8% του τότε ελληνικού πληθυσμού, που μαρτύρησαν, σφαγιάστηκαν, κάηκαν ζωντανοί ή και άφησαν, σκελετωμένοι από πείνα,  την τελευταία τους πνοή στους παγωμένους δρόμους του χειμώνα του  1941/42. Η τραγωδία ολοκληρώθηκε με τη χορήγηση του κατοχικού δανείου στη Γερμανία το 1944. Η βασική τροφή των  Ελλήνων, στην κατοχή, ήταν οι λαχανίδες, ενώ ο καλπάζων πληθωρισμός ολοκλήρωνε τη βιβλική καταστροφή.

100 χωριά ισοπεδώθηκαν και 640.000 άνθρωποι έμειναν άστεγοι. Τα περισσότερα παιδιά, μετά το τέλος της ναζιστικής κατοχής, είχαν αδενοπάθεια ή άλλες ασθένειες, από τις ανείπωτες κακουχίες.

Οι υποδομές της  οικονομίας κυριολεκτικά καταστράφηκαν,  το εμπόριο κατέρρευσε πλήρως  εξαιτίας της κατάσχεσης του εμπορικού στόλου, και εγκαταλείποντας τη χώρα οι Ναζί ποδοπάτησαν ότι είχε παραμείνει, ακόμη, όρθιο, για να μην το βρουν οι αντίπαλοι.

Ο ναζιστικός εφιάλτης τελείωσε στις 12 Οκτωβρίου του 1944, με το ξέφρενα χαρμόσυνο χτύπημα των καμπάνων, και τους Έλληνες να ξεχύνονται στους δρόμους με δάκρυα χαράς στα μάτια. Η χώρα ήταν ερειπωμένη, αλλά με τη λευτεριά και, φυσικά, με τις αναμενόμενες  γερμανικές επανορθώσεις, οι Έλληνες ανυπομονούσαν να γιάνουν τις πληγές  τους  και να οδηγήσουν την πατρίδα τους  στην ανάπτυξη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Απίστευτες σκηνές στην Καβάλα, επίθεση ποδοσφαιριστών στον συμπαίκτη τους τερματοφύλακα!

Δυστυχώς, όμως, οι εξελίξεις δεν ήταν αυτές που περίμεναν, καθώς το γερμανικό χρέος δεν πληρώθηκε ποτέ. Αρχικά, μας είπαν ότι θα πρέπει να αναμείνουμε την ένωση των δύο Γερμανιών,  και θεωρήσαμε εύλογο το αίτημα. Η ένωση αυτή συντελέστηκε τον Οκτώβριο του 1990, δηλαδή 35 χρόνια από σήμερα.

Και, λοιπόν, τι έγινε σε αυτά τα 35 χρόνια; Αυτά που συνέβησαν είναι, απίστευτα, και ανήκουν σε  μυθιστορήματα αρρωστημένης φαντασίας και τρόμου.

Συγκεκριμένα, τα γερμανικά χρέη δεν πληρώθηκαν ποτέ, παρά την ενοποίηση των δύο Γερμανιών. Και το 2009, όταν η Ελλάδα αντιμετώπισε προβλήματα ρευστότητας, που τρομοκράτησαν τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, επειδή ήταν  φορτωμένες με ελληνικά χαρτιά, η ΕΕ προσέτρεξε σε βοήθειά μας, ζητώντας και τη συνδρομή του ΔΝΤ.

Να δούμε, λοιπόν, σε τι συνίσταται αυτή η βοήθεια.

Το χρέος της Ελλάδας,  το 2009, με το οποίο εισήλθε στο 1ο Μνημόνιο  υπολογίστηκε σε 270 δισεκ. Ευρώ. Το κατοχικό  χρέος της Γερμανίας προς την Ελλάδα, υπολογίζεται γύρω στα 2 τρισεκατομμύρια, με τους τόκους των δεκαετιών,  δηλαδή πολλαπλάσιο του δικού μας. Όμως, αντί η Γερμανία, ως ουσιαστικά επικεφαλής της ΕΕ,  να επιστρέψει επιτέλους το τεραστίων διαστάσεων χρέος της προς την Ελλάδα,  αντ’ αυτού μας δόθηκε  (άκουσον-άκουσον)δάνειο 300 δισεκ.Ε. καταδικάζοντας, ταυτόχρονα, την Ελλάδα, σε  πρόγραμμα λιτότητας, που απέκλειε παντελώς την ανάπτυξη. Δηλαδή, επρόκειτο για  μια δεύτερη καταστροφή.

Η ΕΕ διαλαλεί, με υπερηφάνεια, ότι ουδέποτε στην οικονομική ιστορία, δόθηκε τόσο μεγάλο δάνειο σε χώρα που χρωστούσε, προκειμένου να βοηθηθεί. Αποσιωπά, ωστόσο, ότι στη χώρα αυτή, στην Ελλάδα, η Γερμανία χρωστούσε τεραστίων διαστάσεων  χρέος, το οποίο, αν της το έδινε, η Ελλάδα δεν θα χρειαζόταν το δάνειο της ΕΕ, των 300 δισεκ, Ευρώ.

Υπάρχει και συνέχεια. Προκειμένου να εξασφαλιστεί πλήρως, προφανώς η Γερμανία, από τυχόν απαιτήσεις της Ελλάδας για αποπληρωμή του κατοχικού χρέους,  άκουσον-άκουσον, μας υποχρέωσε  να υπογράψουμε όρο, στο 2ο Μνημόνιο,  περί μη συμψηφισμού χρεών. Ανήκουστο όντως. Και να προσθέσω ότι παρόμοιος όρος, δεν θα γινόταν σίγουρα δεκτός ούτε από την τελευταία και πλήρως εξαθλιωμένη χώρα της υφηλίου. Έγινε, ωστόσο, δεκτός από την Ελλάδα,  ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα και μέλος της Ευρωζώνης.

Έτσι, η Ελλάδα βυθίστηκε για δεύτερη φορά, σε μακρόχρονη και απόλυτη καταστροφή, από τη Γερμανία, που δεν ήθελε να πληρώσει τα χρέη της. Γιατί, υποθέτω ότι είναι ξεκάθαρο, ότι η Ελλάδα ουδέποτε θα έμπαινε  στα  τρία εγκληματικά Μνημόνια, αν η Γερμανία, η οποία επιπλέον  ετοιμάζεται  τώρα να επανεξοπλιστεί, της είχε καταβάλει, όπως όφειλε,  τα χρέη της.

Η εξήγηση της μη καταβολής του γερμανικού χρέους, προς την Ελλάδα, βασίζεται σε δύο πυλώνες. Η Γερμανία, κάθε φορά που γίνεται συζήτηση για το χρέος της προς την Ελλάδα, είτε σιωπά, είτε υποστηρίζει ότι το ζήτημα έχει λήξει. Ενώ οι πάντες γνωρίζουν ότι πρόκειται για εγκλήματα πολέμου, και ότι  οι αξιώσεις της Ελλάδας είναι νομικώς ενεργές και δικαστικώς απαιτητές. Και από την πλευρά της Ελλάδας, οι διεκδικήσεις της εκφράζονται, δυστυχώς, με χλιαρό και φοβικό τρόπο, προκειμένου  να μη δυσαρεστήσουν τη Γερμανία, και προκειμένου να διατηρηθεί έτσι φιλικό κλίμα ανάμεσα στις δύο χώρες. Δηλαδή, φιλικό κλίμα, με αντίτιμο την καταστροφή της πατρίδας μας και την εξαθλίωση του λαού μας.

Είναι, ωστόσο, σαφές ότι η απαίτηση των  γερμανικών επανορθώσεων δεν εμπίπτει στην κατηγορία φιλοφρονήσεων απέναντι στη Γερμανία. Αντιθέτως, τα χιλιάδες μαρτυρικά θύματα των Ναζί, και ο ελληνικός λαός που αιμορραγεί και λιμοκτονεί, για να καταβάλει τις δόσεις ενός δανείου,  και ενός χρέους που ουσιαστικά δεν τον βαρύνουν, αλλά αντιθέτως του τα χρωστούν, ζητούν Δικαιοσύνη.

Να συνειδητοποιήσουμε, λοιπόν,  το πόσο είμαστε ένα μεγάλο θύμα, για πολλές δεκαετίες.  Να συσπειρωθούμε, και να στηρίξουμε τις ηγεσίες μας, στην απαίτηση των γερμανικών χρεών, με τρόπους που να αρμόζουν σε ανεξάρτητο και όχι σε υποτελές κράτος. Να αναστατώσουμε την υφήλιο με το απολύτως δίκαιο αίτημά μας. Και να υπενθυμίσουμε στους Γερμανούς, ότι οι καλοί λογαριασμοί είναι η προϋπόθεση της  ισότιμης φιλίας.