Σε μια εποχή που οι πράξεις αλληλεγγύης συχνά πνίγονται στον θόρυβο της καθημερινότητας, δύο ναυτικοί που δεν γνωρίζονται καν μεταξύ τους απέδειξαν ότι η αγάπη προς τον συνάνθρωπο δεν γνωρίζει όρια, αποστάσεις ή σύνορα. Εν πλω, ο καθένας σε διαφορετικό καράβι, οι δύο άνδρες ένωσαν τις καρδιές τους σε έναν κοινό σκοπό: να προσφέρουν απλόχερα στα 12 παιδιά που φιλοξενούνται στο Ορφανοτροφείο Βόλου μια ζεστή αγκαλιά, έστω και από μακριά.
Η ιστορία ξεκίνησε όταν ο πρώτος ναυτικός, ο κ. Αλέξανδρος –που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του– κάλεσε το Ορφανοτροφείο και εξέφρασε την επιθυμία να κεράσει ένα μεσημεριανό γεύμα στα παιδιά. «Τηλεφώνησε στο ορφανοτροφείο, είπε ότι λέγεται Αλέξανδρος κι ότι δεν θέλει να δώσει άλλα στοιχεία. Είπε ότι είναι ναυτικός, ότι βρίσκεται μέσα στο καράβι αρκετά χιλιόμετρα μακριά κι ότι θέλει να πληρώσει το μεσημεριανό γεύμα των παιδιών. Η ώρα ήταν 12 το μεσημέρι και είχε ήδη κάνει το μεσημεριανό η μαγείρισσα και του είπα αν θέλει να το κανονίσουμε για το επόμενο μεσημέρι. Μου απάντησε θετικά και έτσι την επόμενη το μεσημέρι ήρθε το γεύμα για τα 12 παιδιά που φιλοξενούνται στο ορφανοτροφείο μας» δήλωσε η κ. Ελένη Τασιά, γραμματέας του Ιδρύματος.
Ο κ. Αλέξανδρος, χωρίς να ζητήσει τίποτα σε αντάλλαγμα, παράγγειλε και πλήρωσε ηλεκτρονικά ένα πλήρες γεύμα από εστιατόριο του Βόλου. Το φαγητό έφτασε ζεστό, συνοδευόμενο από σαλάτες και αναψυκτικά, και κυρίως με αγάπη. Όπως ανέφερε η κ. Τασιά, η χαρά των παιδιών ήταν απερίγραπτη – μια αχτίδα φωτός στην καθημερινότητά τους που γέμισε το τραπέζι και τις ψυχές τους.
Ένα δεύτερο κύμα προσφοράς
Η πράξη του κ. Αλέξανδρου δεν έμεινε απαρατήρητη. Η ανάρτηση της ευγενικής προσφοράς στη σελίδα του Ορφανοτροφείου στο Facebook συγκίνησε βαθιά έναν ακόμη ναυτικό: τον 29χρονο κ. Αναστάσιο, ο οποίος ταξίδευε εν πλω με φορτηγό πλοίο μεταφέροντας αδρανή υλικά στο νησί της Μήλου.
Ο κ. Αναστάσιος, με καταγωγή από ένα χωριό της νότιας Εύβοιας, δεν ξέχασε ποτέ τις δυσκολίες της παιδικής του ηλικίας. «Είμαι από ένα χωριό στη Νότια Εύβοια, όπου πήγα και δημοτικό σχολείο. Έχω δύο εξαιρετικούς γονείς και αδέρφια απλά κάποια στιγμή είχαν προκύψει διάφορα οικονομικά προβλήματα και σαν παιδί δεν είχα τα ρούχα, τα παπούτσια που θα ήθελα. Δεν παραπονιόμουν ποτέ, δεν γκρίνιαζα, απλά έβαλα έναν στόχο -με τη βοήθεια του Θεού- να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Συγκινημένος από την πρωτοβουλία του συναδέλφου του, επικοινώνησε αμέσως με το Ορφανοτροφείο, ζητώντας να μάθει τι θα ήθελαν τα παιδιά. Η πρότασή του ήταν απλή αλλά βαθιά ανθρώπινη: να επιλέξει το κάθε παιδί ένα ζευγάρι παπούτσια της επιλογής του και να τους τα στείλει.
«Έκανε παραγγελία τα παπούτσια που επέλεξαν τα παιδιά μας και τα περιμένουμε από μέρα σε μέρα» επιβεβαίωσε η κ. Τασιά. Ο ίδιος ο κ. Αναστάσιος περιέγραψε: «Είδα την κίνηση του συναδέλφου ναυτικού και μου ήρθε η εικόνα όταν ήμουν εγώ μικρός που ήθελα κάτι όπως το ντύσιμο και δεν το είχα. Και σκέφτηκα να παραγγείλω παπούτσια στα παιδιά. Μάλιστα είχα μια συζήτηση και της έλεγα ότι κάποτε είχα ένα ζευγάρι παπούτσια, τα έτριβα τα ξαναέτριβα αλλά δεν καθάριζαν γιατί ήταν παλαιά. Τώρα έχω ότι θέλω, και σκέφτηκα να τους πάρω τα παπούτσια που κάποτε εγώ δεν είχα».
Με τη βοήθεια της αδερφής του, προχώρησε στην αγορά των παπουτσιών που σύντομα θα παραδοθούν στο Ίδρυμα. Ο ίδιος δεν αναζητά ούτε αναγνώριση ούτε έπαινο. Σκέφτεται μόνο «τα χαμόγελα των 12 παιδιών και την χαρά τους όταν θα παραλάβουν τα παπούτσια».
Δώδεκα παιδιά, ένα σπίτι, πολλές ανάγκες
Το Ορφανοτροφείο Βόλου φιλοξενεί σήμερα 12 παιδιά -δύο αγόρια και δέκα κορίτσια- ηλικίας από 5 έως 16 ετών. Το Ίδρυμα λειτουργεί εδώ και 120 χρόνια ως ΝΠΙΔ και βασίζεται κυρίως σε κληροδοτήματα και προσφορές ιδιωτών για να ανταπεξέλθει στις λειτουργικές του ανάγκες.
«Τα έσοδα από τα κληροδοτήματα δεν είναι αρκετά και δυστυχώς δεν μπορούν να καλύψουν όλες τις ανάγκες και όπως καταλαβαίνετε απόλυτη προτεραιότητα έχουν οι ανάγκες των παιδιών» υπογράμμισε η κ. Τασιά, προσθέτοντας ότι υπάρχουν ακόμη ανάγκες όπως το βάψιμο του χώρου και η αντικατάσταση των παλιών πορτών.
Στο πλευρό της διοίκησης στέκονται καθημερινά εργαζόμενοι, εθελοντές και άνθρωποι όπως οι δύο ναυτικοί που, ακόμα και από τα πέρατα της θάλασσας, αποδεικνύουν πως η πραγματική ανθρωπιά δεν χρειάζεται φυσική παρουσία –αρκεί μια πράξη.
