Σε μια γωνιά του Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, πίσω από τις κλειστές πόρτες των θεσμών και τις ηχηρές σιωπές της πολιτείας, ζει ένας άνθρωπος σχεδόν αόρατος. Ο κυρ Ανδρέας, ένας ηλικιωμένος άντρας με 98% απώλεια όρασης, χωρίς οικογένεια, σπίτι ή κρατική στήριξη, επιβιώνει χάρη στην ανθρωπιά μιας και μόνο γυναίκας: της Κυριακής Παπανικολάου. Εκεί όπου η «κοινωνική μέριμνα» του Δήμου Λαγκαδά μεταφράζεται σε χρώμα στους τοίχους και φαγητό κρεμασμένο… από μακριά, μια ιδιοκτήτρια περιπτέρου γίνεται το μοναδικό στήριγμα ζωής για έναν άνθρωπο που εγκαταλείφθηκε απ’ όλους.
Η τύχη «χαμογέλασε» στον άτυχο ηλικιωμένο όταν η γυναίκα τον παρατήρησε να περιφέρεται συνεχώς με θυμό και απόγνωση.
«Γιατί είσαι έτσι κάθε μέρα;» τον ρώτησε και τότε άκουσε την ιστορία του, που άλλαξε τη ζωή τόσο της ίδιας όσο και εκείνου. Ο παππούλης της περιέγραψε πως έχασε τη γυναίκα και τον γιο του πριν από χρόνια ενώ στη συνέχεια χρεοκόπησε, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει ο εφιάλτης για τον ίδιο. Η «κατοικία» του μέχρι πρόσφατα ήταν στα Σφαγεία της Θεσσαλονίκης, μέσα στο σκοτάδι, με κεριά και χαρτόκουτα, ενώ τα μάτια του τον έχουν προδώσει προ πολλού.
Η Κυριακή δεν στάθηκε στη κουβέντα τους αλλά μαζί με τον σύζυγό της, του εξασφάλισαν βιβλιάριο, έκαναν φορολογική δήλωση για να μπορεί να παίρνει το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης και κινήθηκαν για την αναπηρική του σύνταξη. Στη συνέχεια, βρήκαν ένα εγκαταλειμμένο σπίτι και αποφάσισαν να το ανακαινίσουν ώστε να του προσφέρουν μια ανθρώπινη στέγη, ενώ ταυτόχρονα έκαναν και αναρτήσεις στα social media, ώστε να κινητοποιήσουν όσους επιθυμούσαν να συνεισφέρουν.
«Κυριακή μου μόνο εσείς με αγαπάτε», της είχε πει σε μήνυμα ο κύριος Ανδρέας, κάνοντας ακόμη και τους πιο κυνικούς να «λυγίσουν».
Όπως έγινε γνωστό, ο Δήμος Λαγκαδά ήταν και παραμένει απών από κάθε μορφή βοήθειας και φροντίδας. Η μόνη παρέμβασή του ήταν να στείλει κάποιον να βάψει πρόχειρα το σπίτι, ενώ παρά το γεγονός ότι ο ηλικιωμένος με 98% τύφλωση και έχει νόμιμο δικαίωμα σε κοινωνική υπηρεσία που θα τον φροντίζει (γιατρός, ψυχολόγος, κοινωνικός λειτουργός), κανείς δεν έχει εμφανιστεί ποτέ.
Όταν ζητήθηκε δε, να του παραδίδεται φαγητό, η απάντηση του Δήμου ήταν ότι «φοβούνται να πλησιάσουν το σημείο του σπιτιού» και… θα του το αφήνουν κρεμασμένο σε σημείο μάλιστα που πολλές φορές το χτυπά ο ήλιος με αποτέλεσμα να είναι σε κατάσταση που δεν μπορεί να καταναλωθεί.
Σε μια εποχή που η «μέριμνα» συχνά εξαντλείται σε υποσχέσεις και ψηφίσματα, η ιστορία του κυρ Ανδρέα καταδεικνύει με τον πιο ωμό τρόπο την αναλγησία και την υποκρισία της κοινωνικής πολιτικής. Δεν είναι μόνο η τύφλωσή του που τον κρατά στο περιθώριο αλλά και η άρνηση του συστήματος να τον «δει» και να τον φροντίσει.
