Ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει στον Νέο Βουτζά και το Μάτι από την 23η Ιουλίου 2018. Επτά χρόνια μετά τη φονική πυρκαγιά που στοίχισε τη ζωή σε 104 ανθρώπους, η μνήμη παραμένει άσβεστη και η θλίψη ζωντανή.
Και φέτος, όπως κάθε χρόνο, κάτοικοι, συγγενείς θυμάτων και επιζώντες συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν τους αδικοχαμένους με την υπόσχεση να μην ξεχάσουν ποτέ.
Η ημέρα άρχισε όπως πάντα με τρισάγιο στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στον Νέο Βουτζά. Εκεί, με βαριά καρδιά, διαβάστηκε το προσκλητήριο των νεκρών – 104 ονόματα που αντηχούν στη μνήμη και τη συνείδηση όλων όσων βίωσαν εκείνες τις στιγμές του τρόμου. Κάθε όνομα μια ζωή που κόπηκε απότομα, κάθε όνομα μια οικογένεια που δεν θα είναι ποτέ ξανά ολοκληρωμένη.
Στη συνέχεια, μια πομπή κατευθύνθηκε προς το Μάτι και τον Ναυταθλητικό Όμιλο. Εκεί, οι ομιλίες διαδέχτηκαν τη σιωπή και την προσευχή. Ένα συγκλονιστικό βίντεο με αρχειακό υλικό από την ημέρα της τραγωδίας προβλήθηκε, ξυπνώντας μνήμες που κανείς δεν θέλει να θυμάται αλλά που κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει. Οι εικόνες εκείνες επέστρεψαν τη μνήμη στις μοιραίες ώρες όταν οι φλόγες έτρεχαν πιο γρήγορα από τους ανθρώπους.
Το πιο συγκινητικό μέρος της εκδήλωσης ήταν η πομπή προς την Αργυρά Ακτή, το οικόπεδο που έγινε σύμβολο της τραγωδίας. Εκεί όπου εντοπίστηκαν νεκροί 26 άνθρωποι που εγκλωβίστηκαν από τις φλόγες. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, πολλοί φορώντας μαύρα, άλλοι αγκαλιά ή πιασμένοι χέρι-χέρι και κρατώντας ένα λουλούδι, ανέβηκαν αργά στον χωμάτινο «διάδρομο» για να φτάσουν στην Αργυρά Ακτή. Η σιωπή ήταν βαριά, διακοπτόμενη μόνο από κάποιο λυγμό ή από τον ήχο των βημάτων στο χώμα.
Η λέξη «Αθάνατοι» αντηχούσε στο σκοτάδι
Καθώς σκοτείνιαζε, ο ουρανός φωτίστηκε από κόκκινα μπαλόνια που σηκώθηκαν προς τα πάνω σαν προσευχές. Και μετά ήρθε η πιο συγκινητική στιγμή: 104 φαναράκια, ένα για κάθε θύμα, αφέθηκαν στη θάλασσα. Τα μικρά φωτάκια έπλεαν στο νερό σαν αστέρια που έπεσαν στη γη, ενώ η λέξη «Αθάνατοι» αντηχούσε στο σκοτάδι. Ήταν η στιγμή που η θλίψη και η μνήμη ενώθηκαν με την υπόσχεση ότι κανείς δεν θα ξεχαστεί.
Επτά χρόνια μετά, οι πληγές δεν έχουν κλείσει. Οι συγγενείς των θυμάτων συνεχίζουν να ζητούν δικαίωση και να διατηρούν άσβεστη τη μνήμη όσων χάθηκαν τόσο άδικα. Το μήνυμά τους είναι σταθερό: η τραγωδία δεν ξεχνιέται και δεν πρέπει να επαναληφθεί. Κάθε χρόνο που περνάει, η βούληση τους γίνεται πιο δυνατή, όχι πιο αδύναμη.
Το φετινό μήνυμα από συγγενείς και επιζώντες της τραγωδίας ήταν ξεκάθαρο και γεμάτο αποφασιστικότητα: «Δεν υποχωρούμε, δεν θα μας θάψουν για δεύτερη φορά». Είναι η φωνή όσων αρνούνται να σιωπήσουν, όσων αρνούνται να αφήσουν τη μνήμη των δικών τους ανθρώπων να χαθεί στο πέρασμα του χρόνου.
Και ίσως αυτό να είναι το μόνο δίκαιο – να μην προχωρήσει η ζωή σαν να μην έγινε τίποτα, να μην ξεχαστεί τίποτα από όσα έγιναν εκείνη τη μοιραία μέρα. Γιατί στη μνήμη βρίσκεται η δύναμη να μην επιτρέψουμε να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.
*Φωτογραφίες ΑΠΕ-ΜΠΕ
Δείτε επίσης:
