Συγκλονίζει η ανάρτηση ενός κατοίκου της Πάτρας ο οποίος βίωσε την φωτιά.
Πιο συγκεκριμένα, ο ψυχολόγος Αντώνης Καλέντζης ο οποίος ζει με την οικογένειά του, την γυναίκα και τα δύο μικρά παιδιά του και εργάζεται στην περιοχή της Αρόης, στην Πάτρα η οποία επηρεάστηκε από την μανία της φωτιάς περιγράφει τις δύσκολες στιγμές που έζησε όταν χρειάστηκε να εκκενώσει το σπίτι του.
«Δεν ξέρω αν θα το ξαναδώ αυτό το σπίτι. Ο καπνός έχει μπει παντού , στα πνευμόνια, στα μάτια, οριακά στο δέρμα μου», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Και συνεχίζει: «Γυρνάω το βλέμμα μου στο σαλόνι… οι φωτογραφίες, το χαλί που διαλέξαμε με τόση χαρά, τα παιχνίδια τους στο πάτωμα… όλα μυρίζουν καμένο μέλλον. Κι εγώ… πρέπει να διαλέξω τι να πάρω.Έγγραφα και φωτογραφίες; Δεν υπάρχει χρόνος. Ρούχα; Ελάχιστα, λίγες ημέρες… Χρήματα; Ίσως, αλλά…».
Και όταν κλείνει πίσω την πόρτα του σπιτιού του τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα.
«Πίσω μου… το σπίτι μας. Η ζωή μας. Οι αναμνήσεις μας. Μπροστά… άγνωστο. Αλλά έχω τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, και μια εικόνα στο χέρι. Όσο υπάρχει αυτό, υπάρχει και ελπίδα».
Ολόκληρη η ανάρτηση
«Δεν ξέρω αν θα το ξαναδώ αυτό το σπίτι.
Ο καπνός έχει μπει παντού , στα πνευμόνια, στα μάτια, οριακά στο δέρμα μου. Η ζέστη καίει πριν καν φτάσει η φωτιά.
Η Άννα κρατάει τα παιδιά σφιχτά, τα μικρά μας… μόλις δυο χρονών, δεν καταλαβαίνουν, κοιτάζουν γύρω τους σαν να ‘ναι παιχνίδι. Μα δεν είναι παιχνίδι.
Γυρνάω το βλέμμα μου στο σαλόνι… οι φωτογραφίες, το χαλί που διαλέξαμε με τόση χαρά, τα παιχνίδια τους στο πάτωμα… όλα μυρίζουν καμένο μέλλον.
Κι εγώ… πρέπει να διαλέξω τι να πάρω.
Έγγραφα και φωτογραφίες; Δεν υπάρχει χρόνος.
Ρούχα; Ελάχιστα λίγες ημέρες…Χρήματα; Ίσως, αλλά…
Το μάτι μου πέφτει στην εικόνα της Παναγίας, δίπλα στο παράθυρο. Από εκείνη ξεκίνησαν όλα. Από εκείνη την είχαμε μαζί όταν παντρευτήκαμε, όταν γεννήθηκαν τα παιδιά, όταν προσευχήθηκα να βγει ο πατέρας μου ζωντανός απ’ το νοσοκομείο.
Την παίρνω στα χέρια μου …καίει και αυτή, λες κι έχει ρουφήξει τη ζέστη και τον φόβο μας. Την βάζω μέσα από την μπλούζα μου και παίρνω τις λίγες αποσκευές.
Η Άννα φωνάζει:
– Πάμε!
Βγαίνουμε στον δρόμο. Ο ουρανός δεν είναι ουρανός. Είναι κόκκινος, σαν να έσκασε η κόλαση πάνω από την πόλη. Ο αέρας φέρνει στάχτη….στάχτη που κάποτε ήταν σπίτια, κήποι, ζωές.
Πίσω μου… το σπίτι μας. Η ζωή μας. Οι αναμνήσεις μας.
Μπροστά… άγνωστο.
Αλλά έχω τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, και μια εικόνα στο χέρι.
Όσο υπάρχει αυτό, υπάρχει και ελπίδα.
Καλή δύναμη σε όλους τους πυρόπληκτους και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους δίνουν την ψυχή τους στην κατάσβεση.
Αντώνιος Καλέντζης»
Δείτε την ανάρτηση:
Δείτε επίσης:
Φωτιά στην Πάτρα: 19χρονος ομολόγησε εμπρησμό στα Συχαινά! – Ακόμα μία σύλληψη και μία προσαγωγή
