Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που αγαπούσε τα ζώα αλλά πίστευε ότι δεν έχουν θέση μέσα στο σπίτι. Θυμάμαι τον εαυτό μου παιδάκι να παρακαλάει για ένα κατοικίδιο όμως η απάντηση ήταν πάντα αρνητική.
Μέχρι που μια μέρα ο πατέρας μου επέστρεψε από τη δουλειά κρατώντας στην αγκαλιά του ένα κουτάβι. Μέσα από το μπουφάν του ξεπρόβαλλε μια χαριτωμένη μουσούδα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ευτυχία που παρέλυσε το σώμα μου εκείνη τη στιγμή.
Όμως ο Toddy -οπως τον ονόμασα- δεν θα έμενε μαζί μας. Προορίζονταν για φύλακας στο χωριό και εμείς θα τον φιλοξενούσαμε μόνο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Εκείνη η περιόδος ήταν η πιο ευτυχισμένη των παιδικών μου χρόνων. Δύο μήνες μετά, κλήθηκα να τον αποχαιρετήσω. «Θα περνούσε καλύτερα στο χωριό» και «θα ήταν κοντά στη φύση» ήταν κάποιες από τις δικαιολογίες που άκουσα προκειμένου να πάψω να είμαι θλιμμένη.
Ένας «κέρβερος» κλειδωμένος στην «αποστολή» του
Πέρασαν χρόνια ώσπου να τον ξαναδώ. Στην αυλή του χωριού, δεμένος έξω από το μαντρί. Δεν ήταν εκείνο το παιχνιδιάρικο κουτάβι που ανέβαζα κρυφά στο κρεβάτι μου, αλλά ένας σκύλος αγριεμένος, μοναχικός, κλειδωμένος στην αποστολή του. Και οι «ιδιοκτήτες» του περήφανοι που κανένας δεν τολμούσε να πλησιάσει αυτό το λυκόσκυλο -«κέρβερο». «Πρόσεχε», με προειδοποιήσαν.
Μόλις πλησιάσα, με κοίταξε στα μάτια, άρχισε να κουνάει την ώρα του και ξάπλωσε με την κοιλιά του στο χώμα. Φάνηκε χαρούμενος, ήρθε προς το μέρος μου, με θυμόταν. Ήταν σαν να είχε «παγώσει» ο χρόνος στην στιγμή του αποχαιρετισμού μας. Κι εκείνη η ανάμνηση είναι η πιο αληθινή απόδειξη πως η αφοσίωση του σκύλου δεν ξεθωριάζει ποτέ.
Σήμερα είναι Παγκόσμια Ημέρα Σκύλου και εκείνη η στιγμή, εκείνο το βλέμμα τριγυρίζουν ξανά στο μυαλό μου. Οι σκύλοι έχουν έναν τρόπο να μας αγαπούν χωρίς όρους, να μένουν πιστοί, μας διδάσκουν τι σημαίνει αφοσίωση και αξίζουν τον χαρακτηρισμό του πιο «πιστού φίλου». Εμείς δεν τους αξίζουμε.
