Από το παρελθόν του κομματοκρατικού διχασμού στο μέλλον των ενωμένων Ελλήνων

Οι Έλληνες αναγνωρίζουμε σήμερα ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε μείζονα κρίση και ιστορικό αδιέξοδο. Σαφώς, απαρχή ήταν η διακυβέρνηση Κώστα Σημίτη, με τον ίδιο να θεωρεί για το δημογραφικό ότι δεν χρειάζεται να στηρίξουμε τους Έλληνες πολύτεκνους, έχουμε μετανάστες και μπορούμε να φέρουμε κι άλλους. Έκτοτε η ελληνορθόδοξη πίστη και παράδοση τέθηκαν υπό διωγμό με το δόγμα του διαπολιτισμού.

• Γράφει ο Παναγιώτης Παύλος

Σήμερα οι Έλληνες διώκονται από την Ελλάδα εν συνόλω, γι᾽ αυτό κι επείγει να λειτουργήσει ο ελληνικός λαός ενωμένος. Κανείς ηγέτης μόνος του, παρά μόνον ο ίδιος λαός μπορεί να σώσει την πατρίδα του. Εξάλλου, σύμπαν το πολιτικό κατεστημένο έχει αποδεχθεί τα τελευταία τριάντα χρόνια εγκληματικές ενέργειες, μεταξύ των οποίων η γκριζοποίηση της ελληνικής γεωγραφίας και της εθνικής ανεξαρτησίας μας, η μνημονιακή υποδούλωση της Ελλάδος και η ισλαμοποίηση της χώρας.

Το Κίνημα των Τεμπών ανέδειξε νέα πρόσωπα με καθαρότητα, απόφαση και ανιδιοτέλεια, και ένωσε υπερκομματικά εκατομμύρια Ελλήνων στην Ελλάδα και την Ομογένεια για πρώτη φορά σε τέτοια διάσταση από το έπος του ᾽40. Η Μαρία Καρυστιανού και οι λοιποί χαροκαμένοι γονείς των Τεμπών έφεραν στην επιφάνεια το βαθύτερο πρόβλημα διαφθοράς της ελληνικής πολικής σκηνής και την ανεπάρκεια των κομμάτων.

Η εθνική κάθαρση στην πολιτική και δημόσια ζωή της Ελλάδας απαιτεί νέα άφθαρτα πρόσωπα και νέες ιδέες. Δίχως αλλαγή όχι μόνο στα πρόσωπα αλλά και στην υπάρχουσα πολιτική νοοτροπία, το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα θα συνεχίσει να εξουδετερώνει κάθε νέο πρόσωπο και υγιή πολιτική κίνηση.

Γιατί, αλήθεια, δεν καλούμε τη Μαρία Καρυστιανού, τη Σοφία Αποστολάκη, και όσους ηγήθηκαν στο κίνημα κάθαρσης της ελληνικής Δικαιοσύνης και της Πολιτείας, όπως ο νομικός Γιώργος Ηλιόπουλος, ο Χρήστος Κωνσταντινίδης και άλλοι ανιδιοτελείς Έλληνες, να ηγηθούν πολιτικά της αναγκαίας εθνικής κάθαρσης καταργώντας ταυτόχρονα την παλαιά πολιτική λογική και πρακτική της κομματοκρατίας;

Και αν παλαιοί πολιτικοί επιθυμούν να επανορθώσουν τα δικά τους σφάλματα, ευχής έργον να στηρίξουν κι εκείνοι νέα πρόσωπα και νέες ιδέες για μια υπερκομματική ενότητα όλων των Ελλήνων. Μόνο μια κυβέρνηση με ισχυρό λαϊκό έρεισμα και λαϊκή στήριξη άνω του 60-70% μπορεί να έχει ισχύ εντός και εκτός Ελλάδος, ώστε να κατορθώσει ιστορική πολιτική αλλαγή ανακοπής της ελεύθερης πτώσης της χώρας.

Μια χαροκαμένη μάνα όπως η Μαρία Καρυστιανού, η οποία αψηφά ακόμη και τις τωρινές απειλές του συστήματος εναντίον της και εναντίον του ζωντανού παιδιού της, μαζί με την επίσης ηρωική μάνα εισαγγελέα Σοφία Αποστολάκη που έβαλε την Ελλάδα και τη Δικαιοσύνη πάνω από την οικογένειά της, μπορούν να διαδραματίσουν ιστορικό ρόλο ενότητας του Ελληνισμού για τη σωτηρία της Ελλάδος από ένα σκοτεινό, τριτοκοσμικό και υβριστικό για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα παρελθόν.

Η παρούσα στιγμή είναι η πλέον κατάλληλη. Ο ελληνικός λαός περιμένει να στηρίξει μια πρωτοβουλία ριζικών αλλαγών σε πρόσωπα και ιδέες. Η Διακήρυξη των 91 κατέθεσε μια πρόταση εξόδου από την εθνική κρίση, προτρέποντας πρώην Πρωθυπουργούς να επανενεργοποιηθούν, με τη λογική του «το μη χείρον βέλτιστον», προκειμένου να φύγει μια κυβέρνηση κι ένας πρωθυπουργός εθνικής καταστροφής.

Από την άλλη μεριά, άνθρωποι όπως ο καθηγητής Κοντογιώργης είναι σαφείς: με παλαιά υλικά δεν φτιάχνεις νέο φαγητό. Κατ᾽ αυτόν, οι παλαιοί πολιτικοί ως αναλόγως υπεύθυνοι για τη σημερινή εξαθλίωση της Ελλάδας και την πλήρη υποταγή της σε ξένα κέντρα εξουσίας, δεν μπορούν να βοηθήσουν τη χώρα αν δεν μετανοήσουν πραγματικά, αν δεν καταλάβουν τα λάθη τους. Αν δεν αντιληφθούν ότι πρέπει να εκδιωχθεί η κομματοκρατία για να έρθει αληθινή δημοκρατία.

Στο βιβλίο του «Κομματοκρατία και Δυναστικό Κράτος», και αλλού, δείχνει ότι η εκλόγιμη μοναρχία στην Ελλάδα οδηγεί αναγκαστικά σε οξύτατη εθνική κρίση, όπως αυτή των τελευταίων δεκαετιών, και εισηγείται ανάκτηση της πολιτειακής συλλογικότητας του Ελληνισμού. Απαιτούνται νέα πρόσωπα και νέες μέθοδοι.

Στο έργο του «Γεωπολιτική της Ρωμανίας και Πολιτειολογία της Ρωμιοσύνης», ο καθηγητής Γιώργος Παύλος προτείνει τον σχηματισμό, από τη βάση της ελληνικής κοινωνίας σε Ελλάδα και Ομογένεια, υπερκομματικού Εθνικού Συμβουλίου, με σκληρούς κανόνες άμεσης δημοκρατίας και με νέα πρόσωπα από όλη την ελληνική κοινωνία, άφθαρτους και ανεξάρτητους Έλληνες πολίτες, επιστήμονες, τεχνοκράτες, διανοουμένους, προκειμένου να επανασυνδεθεί η Ελλάδα με την εποχή του Καποδίστρια οπότε και ξεκίνησε ο δυτικότροπος κομματικός κατακερματισμός, να ενωθεί ο ελληνικός λαός και να ξεπεραστεί ο διαρκής εθνοκτόνος εθνικός διχασμός.

Έμπειρα πολιτικά πρόσωπα του παρελθόντος σαφώς είναι αναγκαία αλλά αφού εγκαταλείψουν τις παλαιές κομματικές αντιλήψεις που μας οδήγησαν στην παρούσα κατάσταση, και με την προϋπόθεση ότι θα συνεργαστούν με νέα πρόσωπα στο πλαίσιο μια νέας πολιτικής λογικής, όπως την περιγράφουν οι καθηγητές Κοντογιώργης και Παύλος, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα ανάχωμα ενάντια στην παρούσα υποτέλεια και ξενοκρατία.

Σε αυτήν την πρωτόγνωρη εθνική και πολιτική κρίση του Ελληνισμού μόνο μια συλλογική ηρωική πράξη του ελληνικού λαού, παλαιών και νέων πολιτικών με εθνική και πατριωτική συνείδηση αλλά και ικανών και ανιδιοτελών νέων προσώπων, μπορεί να αναστρέψει την κατάσταση με δημιουργία εθνικού ψηφοδελτίου και εθνικής κυβέρνησης ενότητας των Ελλήνων.

Τυχόν επιστροφή στο παρελθόν δίχως αλλαγή μεθόδων, τρόπων και προσώπων θα συνεχίσει να είναι επιζήμια, καθώς η ελληνική κοινωνία έχει απωλέσει κάθε εμπιστοσύνη στα κόμματα και τις ηγεσίες τους.

Μόνον εάν οι Έλληνες ομονοήσουν όπως στο έπος του ᾽40 θα σωθεί αυτή η πατρίδα και θα αποφευχθεί η τελική πτώση της Ελλάδος με εθνικές καταστροφές σε Αιγαίο, Θράκη, Μακεδονία και Ήπειρο, που μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, το Πογκρόμ της Κωνσταντινούπολης και την τουρκική Εισβολή στην Κύπρο, θα σημάνουν το οριστικό τέλος της επανάστασης του 1821 και των ιστορικών προεκτάσεών της.

Καθώς αυτή τη στιγμή δεν διαθέτουμε νέο Καποδίστρια, ας δημιουργήσουμε Καποδίστρια συλλογικό μέσω αξιόπιστου Εθνικού Συμβουλίου στο οποίο θα δεσπόζει το εμείς και όχι το εγώ.