Την ώρα που τα ελληνικά νησιά στενάζουν από την αδιάκοπη ροή μεταναστών, μια συγκεκριμένη ομάδα «αλληλέγγυων» ακτιβιστών προβάλλεται ως η φωνή της ανθρωπιάς. Με ανακοινώσεις στα social media , διαμαρτυρίες και παρουσία σε τηλεοπτικά πάνελ ,εμφανίζονται ως οι υπερασπιστές των «κατατρεγμένων». Όμως πίσω από τις μεγάλες λέξεις και τις εύκολες ευαισθησίες, κρύβεται μια πραγματικότητα που οι ίδιοι επιμελώς αποσιωπούν.
Ποιος χρηματοδοτεί αυτές τις οργανώσεις; Πώς συντηρούνται οι δομές τους, τα δίκτυα τους, οι συνεχείς παρουσίες τους στα πιο «καυτά» σημεία των συνόρων; Οι ΜΚΟ που συνεργάζονται με αυτούς τους ακτιβιστές εμφανίζονται συχνά ως «ανθρωπιστικές», όμως δεν είναι λίγες οι καταγγελίες για ύποπτες διασυνδέσεις με ξένα συμφέροντα, ακόμη και με κυκλώματα που βλέπουν το μεταναστευτικό ως χρυσοφόρα μπίζνα.
Δεν είναι τυχαίο πως οι ίδιες φωνές που υποτίθεται νοιάζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, σπάνια μιλούν για τα δικαιώματα των κατοίκων των νησιών που ζουν με τον φόβο, την ανασφάλεια και την καθημερινή υποβάθμιση. Σπάνια μιλούν για το βάρος που σηκώνουν οι Έλληνες πολίτες, οι οποίοι βλέπουν τις τοπικές κοινωνίες τους να αλλοιώνονται, τις επιχειρήσεις τους να μαραζώνουν και τα παιδιά τους να μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον διαρκούς αβεβαιότητας.
Όλη αυτή η «ευαισθησία» μοιάζει πιο πολύ με πολιτική καμπάνια παρά με ανθρωπιστική δράση. Και όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι οι δήθεν αλληλέγγυοι λειτουργούν σαν το πρόσωπο μιας βιομηχανίας που τρέφεται από τη δυστυχία των μεταναστών και την υπονόμευση της ελληνικής κοινωνίας.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ξέφραγο αμπέλι. Και σίγουρα δεν μπορεί να επιτρέπει σε όσους κρύβονται πίσω από τον μανδύα της «αλληλεγγύης» να εργαλειοποιούν το μεταναστευτικό για να προωθούν συμφέροντα που δεν έχουν καμία σχέση με την πατρίδα και τον λαό της.
Δείτε επίσης:
Κάποιες από αυτές ανήκουν στην οικογένεια Μητσοτάκη, Αντιγόνη Λυμπεράκη, εξαδέλφη του.