Πόσες ακόμη καταστροφές χρειάζονται για να παραδεχτούμε το αυτονόητο; Ο ΔΕΔΔΗΕ, ο οργανισμός που υποτίθεται διασφαλίζει την ηλεκτροδότηση της χώρας, ευθύνεται για ένα τεράστιο ποσοστό των δασικών πυρκαγιών που κάθε καλοκαίρι καταστρέφουν τον τόπο μας.
Σπινθήρες από ασυντήρητες γραμμές, πεσμένα καλώδια, κολώνες που σαπίζουν από την αδιαφορία. Οι φλόγες δεν ξεσπούν τυχαία –έχουν υπογραφή.
Μέσα στις ίδιες μας τις γειτονιές, πάνω σε κολώνες ξεχασμένες από τον χρόνο, δεσπόζουν μεγάλοι μετασχηματιστές που ακτινοβολούν αδιάκοπα. Σαν βόμβες αόρατες, σπέρνουν φόβο και καρκίνο σε όσους ζουν δίπλα τους. Ούτε σχέδιο απομάκρυνσης, ούτε μέτρα προστασίας∙ μόνο η σιωπή της αδιαφορίας.
Οι κολώνες από τσιμέντο, που θα έπρεπε να έχουν αντικατασταθεί εδώ και χρόνια, στέκουν σήμερα σαν σαθρά μνημεία παραμέλησης, έτοιμες να καταρρεύσουν. Δεν είναι απλώς επικίνδυνες∙ είναι παγίδες θανάτου. Σε μια κακοκαιρία, σε έναν σεισμό, σε μια πυρκαγιά, μετατρέπονται σε όπλα εναντίον των πολιτών.
Κι όμως, κανείς δεν λογοδοτεί. Κάθε χρόνο θρηνούμε θύματα, ζώα που καίγονται ζωντανά, δάση που γίνονται στάχτη, περιουσίες που χάνονται μέσα σε μια νύχτα. Κάθε χρόνο ακούμε τις ίδιες δικαιολογίες, τις ίδιες υποσχέσεις για «βελτίωση». Και κάθε χρόνο ξαναζούμε το ίδιο έργο: φωτιές, καταστροφή, ανεπάρκεια.
Ο ΔΕΔΔΗΕ δεν μας παίρνει απλώς το ρεύμα με τις συνεχείς βλάβες. Μας παίρνει τη ζωή, το οξυγόνο, το μέλλον. Ολόκληρη η χώρα πληρώνει το τίμημα της αδιαφορίας του. Όσο τα δάση μας καίγονται και οι γειτονιές μας ζουν με τον φόβο, δεν μπορούμε να μιλάμε για «λάθη». Μιλάμε για εγκληματική ανευθυνότητα.
Η ερώτηση είναι απλή και πικρή: πόσα ακόμα θύματα πρέπει να θρηνήσουμε για να ξυπνήσουμε;
Δείτε επίσης:
