Ένα παιδί. Ένας μαθητής που φέτος τα Χριστούγεννα θα τα περάσει στην παιδιατρική πτέρυγα ενός νοσοκομείου. Όχι επειδή είναι άρρωστο. Αλλά επειδή δεν υπάρχει καμία άλλη δομή να το φιλοξενήσει.
Η συγκλονιστική επιστολή της εκπαιδευτικού
Η ιστορία έρχεται στο φως από το rethemnos.gr μέσα από την επιστολή-κατάθεση ψυχής της Μαρίας Σκούπα, εκπαιδευτικού ΠΕ 91.01, η οποία με ωμό και συγκλονιστικό τρόπο καταγγέλλει την ντροπή μιας χώρας που αδυνατεί να προστατεύσει τα πιο ευάλωτα παιδιά της.
«Θυμωμένη γιατί σε πετάξαμε στον ίδιο κάδο με τα νοσοκομειακά απόβλητα! Θυμωμένη γιατί ο εφιάλτης του νοσοκομείου θεωρείται χώρος προστασίας και φροντίδας», γράφει η εκπαιδευτικός, που βλέπει τον μαθητή της να καταλήγει σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι μετά από εισαγγελική εντολή απομάκρυνσης από το οικογενειακό περιβάλλον.
Το τραγικό του όλου είναι η χρονική περίοδο και ενώ το σχολείο προετοίμαζε τις χριστουγεννιάτικες θεατρικές παραστάσεις. «Και παίξαμε τις χριστουγεννιάτικες παραστάσεις μας. Και υποδυθήκαμε υπέροχα τους ρόλους μας», γράφει η δασκάλα, αποκαλύπτοντας την οδυνηρή αντίθεση ανάμεσα στα εορταστικά λόγια για την αγάπη και την απάνθρωπη πραγματικότητα.
«Γιατί είναι ντροπή η Ελλάδα του 2026 να μην μπορεί να φροντίσει τα παιδιά της. Γιατί είμαστε ανάξιοι κι άχρηστοι να σε προστατεύουμε. Γιατί τα δικαιώματα του παιδιού δεν είναι παρά απλές διακηρύξεις», καταγγέλλει. Και συνεχίζει με οδυνηρές ερωτήσεις: «Γιατί μια πόλη, γεμάτη πεντάστερα ξενοδοχεία και περίτεχνες εκκλησίες, όφειλε να διαθέτει ένα δωμάτιο για σένα. Γιατί όσα ξοδεύονται για μια εναρκτήρια εορταστική φιέστα μπορεί και να φτάνουν για να στελεχωθεί μια σοβαρή δομή, που θα σε φιλοξενήσει».
Το μήνυμα στο παιδί
Η επιστολή κλείνει με ένα συγκινητικό μήνυμα προς το ίδιο το παιδί, εκεί στο νοσοκομείο του Ρεθύμνου: «Πάνω στα άσπρα σεντόνια, που παίζεις, κοιμάσαι και τρως, κάθε φορά που κοιτάς, από το θαμπό παράθυρο του νοσοκομείου, τα φωτάκια του μεγάλου δέντρου της πόλης ν’ αναβοσβήνουν, ανάμεσα απ’ τα λευκά παραπετάσματα του κρεβατιού, βρες τη δύναμη να ονειρευτείς άλλους, καλύτερους κόσμους». Και ολοκληρώνει: «Βρες το κουράγιο να φανταστείς αυτόν, που σου αξίζει. Έναν κόσμο πιο ανθρώπινο. Πιο δίκαιο. Αυτόν, που εμείς δεν μπορέσαμε να σου προσφέρουμε. Ντρέπομαι!»
Αναλυτικά η επιστολή της εκπαιδευτικού
Και παίξαμε τις χριστουγεννιάτικες παραστάσεις μας. Και υποδυθήκαμε υπέροχα τους ρόλους μας. Και τα σκηνικά μας αναβόσβησαν στο θαμπό φόντο απροσδιόριστα σύννεφα, άσπρο χιόνι, νάιλον. Και τα λογάκια μας ωραία ήταν: «Για τα παιδιά, που είναι παντού, τα ξέρουμε όλοι, μα όμως είναι αόρατα σ’ αυτήν εδώ την πόλη».
Και καταχειροκροτηθήκαμε με ενθουσιασμό. Κι επαναλάβαμε όλα αυτά που, στο πνεύμα των ημερών, λέγονται στις σχολικές γιορτές, για την αγάπη. Και υποκλιθήκαμε. Εσένα, αλήθεια, δε σε θυμάμαι στην υπόκλιση. Ήσουν δεν ήσουν; Είχα, βλέπεις, πολλά πράγματα να φροντίσω, για να γίνουν όλα «τέλεια». Θυμάμαι μόνο, που σου έκανα παρατήρηση, γιατί χοροπηδούσες λάθος στην πρόβα.
«Χοροπηδούσες λάθος» τι οξύμωρο! Όχι δε ήσουν! Ήσουν αόρατος πολύ καιρό. Μπορεί κι από τη μέρα που γεννήθηκες. Ούτε εγώ κατάφερα να σε δω. Αόρατος!
Γι αυό κι ο εισαγγελέας σε έστειλε, ελλείψει προνοιακών δομών, να περάσεις Χριστούγεννα στην παιδιατρική πτέρυγα ενός νοσοκομείου. Τα δωμάτια των νοσοκομείων, ως γνωστόν, είναι θαυμάσιοι χώροι φιλοξενίας και διακοπών! Κοροϊδευόμαστε; Είμαι πολύ θυμωμένη απόψε. Θυμωμένη γιατί σε πετάξαμε στον ίδιο κάδο με τα νοσοκομειακά απόβλητα! Θυμωμένη γιατί ο εφιάλτης του νοσοκομείου θεωρείται χώρος προστασίας και φροντίδας. Γιατί είναι ντροπή η Ελλάδα του 2026 να μην μπορεί να φροντίσει τα παιδιά της. Γιατί είμαστε ανάξιοι κι άχρηστοι να σε προστατεύουμε. Γιατί τα δικαιώματα του παιδιού δεν είναι παρά απλές διακηρύξεις. Γιατί μια πόλη, γεμάτη πεντάστερα ξενοδοχεία και περίτεχνες εκκλησίες, όφειλε να διαθέτει ένα δωμάτιο για σένα. Γιατί όσα ξοδεύονται για μια εναρκτήρια εορταστική φιέστα μπορεί και να φτάνουν για να στελεχωθεί μια σοβαρή δομή, που θα σε φιλοξενήσει. Γιατί τελικά η ύπαρξή σου αξίζει λιγότερο από μια χούφτα άμμο σε μια τουριστική παραλία του καλοκαιριού.
Άκου, παιδί μου, σου είπα ότι το θέατρο είναι κλειδί, που ξεκλειδώνει καινούργιους κόσμους και φωτίζει αδιέξοδες στιγμές. Άντεξε! Προσπάθησε να μη λυγίσεις – παιδάκι είσαι – πώς θα μπορέσεις. Μείνε μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα, που σου φτιάξαμε. Πάνω στα άσπρα σεντόνια, που παίζεις, κοιμάσαι και τρως, κάθε φορά που κοιτάς, από το θαμπό παράθυρο του νοσοκομείου, τα φωτάκια του μεγάλου δέντρου της πόλης ν’ αναβοσβήνουν, ανάμεσα απ’ τα λευκά παραπετάσματα του κρεβατιού, βρες τη δύναμη να ονειρευτείς άλλους, καλύτερους κόσμους. Βρες το κουράγιο να φανταστείς αυτόν, που σου αξίζει. Έναν κόσμο πιο ανθρώπινο. Πιο δίκαιο. Αυτόν, που εμείς δεν μπορέσαμε να σου προσφέρουμε. Ντρέπομαι!
Μαρία Σκούπα – εκπαιδευτικός ΠΕ 91.01
(Σ.σ) Με αφορμή την φιλοξενία μαθητή μου στο νοσοκομείο Ρεθύμνου, κατόπιν εισαγγελικής εντολής, για απομάκρυνσή του από το οικογενειακό περιβάλλον. Το παιδί, όπως και πάρα πολλά άλλα, θα περάσει τα Χριστούγεννα, όχι σε κάποια αξιοπρεπή δομή φιλοξενίας, αλλά στις απαράδεκτες συνθήκες του νοσοκομείου. Το γνωστό πρόβλημα έλλειψης δομών! Η απόφαση βρήκε τις ημέρες, που γινόταν η προετοιμασία των θεατρικών παραστάσεων για τα Χριστούγεννα στο σχολείο.
Δεν υπάρχουν χρήματα για αυτά τα παιδιά τα έχουν ξεκοκκαλίσει οι γαλάζιοι ΟΠΕΚΕΠΕΔΕΣ.