Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από την ομιλία του Θεοδόση Κυριακίδη στην εκδήλωση «Η ρητορική της άρνησης και οι διώξεις δημοσιογράφων και ακτιβιστών από τον θύτη Τουρκία. Το παράδειγμα της Ουζάι Μπουλούτ» που διοργάνωσε το Σωματείο Δράσης Νίκος Καπετανίδης την Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2025 στο συνεδριακό κέντρο της ΕΣΗΕΜ-Θ.
Ο Θεοδόσιος Κυριακίδης είναι διδάκτορας Νεότερης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Έχει πραγματοποιήσει εκτεταμένη αρχειακή έρευνα και έχει οργανώσει και συμμετάσχει σε πλήθος συνεδρίων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει λάβει υποτροφίες και διακρίσεις από ιδρύματα της Ελλάδας της Αμερικής και της Ιταλίας. Έχει συγγράψει μονογραφίες και άρθρα σχετικά με την εκκλησιαστική ιστορία του Πόντου, την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και το Βατικανό.
Το ποντιακό ζήτημα και η άρνηση της Γενοκτονίας από την πλευρά της εθνικιστικής γραμμής της Τουρκίας
Το ζήτημα της άρνησης της Γενοκτονίας που διέπραξε το ίδιο το τουρκικό κράτος έχει διάφορους ενδιαφέροντες σταθμούς στους οποίους θα επιχειρήσω σήμερα μια σύντομη περιδιάβαση. Αρκετοί έχουν γράψει γενικά για το ζήτημα της άρνησης μαζικών εγκλημάτων και ειδικότερα για την άρνηση της Τουρκίας του εγκλήματος της Γενοκτονίας που επιτέλεσε. Συγκεκριμένα, ο Richard Hovannisian γράφει για το ζήτημα της άρνησης: «Ακολουθώντας την φυσική καταστροφή των ανθρώπων και του υλικού τους πολιτισμού, η μνήμη είναι ό,τι παραμένει και στοχοποιείται ως το τελευταίο θύμα. Η ολοκληρωτική εξολόθρευση των ανθρώπων απαιτεί την εκτόπιση της ανάμνησης και τον στραγγαλισμό της μνήμης. Παραποίηση, εξαπάτηση και μισές αλήθειες περιορίζουν αυτό που έγινε, σ’ αυτό που ίσως συνέβη ή στο ότι δεν συνέβη καθόλου». Απόλυτη άρνηση δηλαδή. Σε βασικές γραμμές τα επιχειρήματα των αρνητών των Γενοκτονίων συνοψίζονται στα εξής: Σχεδόν όλοι πέθαιναν, επρόκειτο για αυτοάμυνα, οι θάνατοι δεν προέκυψαν από πρόθεση, δεν υπήρχε κεντρική κατεύθυνση, αμφισβήτηση των πληθυσμιακών δεδομένων, ήταν περίοδος πολέμου, εμείς ποτέ δεν θα διαπράτταμε ένα τέτοιο έγκλημα (συλλογικός παθολογικός ναρκισσιμός, που είναι από τα βασικά χαρακτηριστικά του προφίλ των γενοκτόνων), και τέλος ότι εμείς είμαστε τα πραγματικά θύματα.
Όπως είναι φυσικό ο πρώτος που προβαίνει σε άρνηση του εγκλήματος είναι ο ίδιος ο θύτης. Έτσι λοιπόν η Τουρκία πράγματι από την επομένη κιόλας της επιτέλεσης του εγκλήματος προσπάθησε, όχι μόνο να αρνηθεί την ευθύνη των εγκλημάτων αλλά να τη μετακυλήσει στο θύμα. Σ’ αυτήν την προσπάθεια επικρατεί η ιδέα ότι οι Έλληνες ως πράκτορες της Μεγάλης Ιδέας υπήρξαν ένα είδος «εσωτερικού καρκίνου» του κράτους που έπρεπε να θεραπευτεί. Είναι γεγονός πως τη στάση της Τουρκίας επηρέασαν καταλυτικά οι βαλκανικοί πόλεμοι, ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και η Μικρασιατική Εκστρατεία. Η επίσημη κρατική τουρκική ιστοριογραφία στην προσπάθειά της να δικαιολογήσει τα γεγονότα υποστηρίζει ότι αυτό που συνέβη στους Έλληνες δεν συνιστά γενοκτονία, αλλά φυσική αμυντική αντίδραση προκειμένου να διαφυλαχθεί η ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που βάλλονταν από εσωτερικούς εχθρούς, όπως ήταν μεταξύ άλλων και οι Έλληνες. Το ερευνητικό πρόβλημα που προκύπτει με το συγκεκριμένο ισχυρισμό είναι πως εκτός του ότι δεν δικαιολογείται σε καμιά περίπτωση μια Γενοκτονία, η γενοκτονική εθνοκάθαρση των Ελλήνων ξεκίνησε μετά τους Βαλκανικούς και πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι εθνικές εκκαθαρίσεις των Οθωμανών Ελλήνων ξεκινούν την περίοδο 1913-14 και συνεχίζονται με εκτοπισμούς και σφαγές κατά τη διάρκεια του Α΄ ΠΠ, πολύ πριν η Ελλάδα εισέλθει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Δηλαδή ενώ η Ελλάδα τηρούσε στάση ουδετερότητας (1914-1917) οι σφαγές και εκτοπίσεις είχαν ήδη συντελεστεί σε μεγάλη έκταση, τόσο στον Πόντο, όσο και σε περιοχές της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης.
Επιπλέον είναι σημαντικό να υπογραμμιστεί ότι ακόμη και αν δεχθούμε την αντίσταση των ανταρτικών ομάδων που έπρεπε να καμφθεί, γνωρίζουμε από τις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης (Χάγης) ότι δεν απαιτείται η «αθωότητα» του θύματος για να στοιχειοθετηθεί ξεκάθαρη υπόθεση γενοκτονίας.
Συνεπώς, ούτε η Μεγάλη Ιδέα, ούτε οι Βαλκανικοί Πόλεμοι ή η ελληνική εκστρατεία στη Μικρά Ασία και η προσπάθεια ίδρυσης ανεξάρτητου ποντιακού κράτους δικαιολογούν τις σφαγές και τους διωγμούς, τους οποίους υπέστησαν από το 1912 και εξής οι Οθωμανοί Έλληνες
Για να επιστρέψουμε όμως στο πώς η τουρκική ιστοριογραφία είδε το ποντιακό ζήτημα, πρέπει πρώτα να αναφερθούμε στην προπαγανδιστική μελέτη που εξέδωσε το Τουρκικό Κοινοβούλιο (TBMM) ήδη από το 1922 με τον τίτλο: Το Ποντιακό Ζήτημα (Pontus meselesi ή Pontus Sorunu). Το συγκεκριμένο βιβλίο ξεκινάει από τη θέση ότι ο Πόντος και όλη η περιοχή της Ανατολίας είναι από τα αρχαία χρόνια τουρκική, τόσο εθνικά, όσο και πολιτισμικά. Όσον αφορά στα γεγονότα και στις βιαιότητες η έμφαση δίνεται στην άμυνα των Νεοτούρκων και των Κεμαλικών στις επιθέσεις των Αρμενίων και των Ποντίων. Οι χριστιανικοί πληθυσμοί αποτελούσαν στην ουσία την πέμπτη φάλαγγα που συνεργάστηκε με τους εχθρούς εκ των έσω για την καταστροφή της Τουρκίας, συνεπώς δικαιολογημένα εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους. Τα περισσότερα από τα βιβλία που εκδόθηκαν τα μετέπειτα χρόνια σε μεγάλο βαθμό αποτελούσαν επανάληψη των θέσεων του συγκεκριμένου βιβλίου. Πρέπει εξαρχής να σημειώσουμε ότι τα έργα αυτά, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι εκλαϊκευτικά και απευθύνονται στο ευρύτερες μάζες της τουρκικής κοινωνίας, αποτελούν περιφερειακή και εσωστρεφή βιβλιογραφία χωρίς κάποιο επιστημονικό αντίκτυπο στη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα.
Επιπλέον αξίζει να σημειωθεί ότι σε μεγάλο βαθμό η τουρκική ιστοριογραφία χρησιμοποιούσε ως βασική και πιο αξιόπιστη πηγή το κείμενο των ομιλιών του Μουσταφά Κεμάλ που έμεινε γνωστό ως Νουτούκ (Λόγος), ένα κείμενο που «προσδιόρισε το ιστορικό όραμα της γένεσης του νέου τουρκικού κράτους για ολόκληρες γενιές». Η Τουρκία για μια πεντηκονταετία σχεδόν δεν αισθάνθηκε σοβαρή απειλή από τους απογόνους των θυμάτων και συνεπώς δεν προκλήθηκε για να προχωρήσει σε διαδικασία άρνησης. Παράλληλα όμως φαίνεται πως δεν επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την συγκεκριμένη περίοδο, που σχετίζεται, σύμφωνα με τον Onur Yıldırım, «με τη στενή ανάμειξη του τουρκικού κράτους στη συγγραφή της ιστορίας ευθύς εξαρχής».
Η ουσιαστική προσπάθεια άρνησης ξεκίνησε ως αντίδραση στη συστηματική προσπάθεια ανάδειξης του εγκλήματος αρχικά από τους Αρμένιους, γεγονός το οποίο συνέβη το 1965 στην επέτειο των 50 χρόνων από την τέλεση του εγκλήματος. Έτσι η Άγκυρα ανέθεσε σε επιστήμονές της, κρατικούς υπαλλήλους, την αντίκρουση των επιχειρημάτων της αρμένικης πλευράς. Παράλληλα στρατολόγησε καθηγητές πανεπιστημίου που δραστηριοποιούνταν κυρίως στην Αμερική. Επιπλέον έχει τεκμηριωθεί ότι ο τουρκικός κρατικός μηχανισμός προτού ελευθερώσει για τους ερευνητές τα κρατικά και στρατιωτικά αρχεία τη δεκαετία του 1980 φρόντισε να εξαφανίσει όσα έγγραφα θεωρούσε ενοχοποιητικά.
Η τουρκική βιβλιογραφία για το Ποντιακό Ζήτημα ξεκινάει κυρίως από τη δεκαετία του 1990 και ιδιαίτερα μετά την αναγνώριση της Γενοκτονίας από το ελληνικό κοινοβούλιο το 1994. Αντίδραση άλλωστε στο συγκεκριμένο νόμο υπήρξε η έκδοση του βιβλίου Pontus Meselesi, με επιμέλεια του Yılmaz Kurt ένα χρόνο αργότερα το 1995.
Παράλληλα υπάρχουν στην Τουρκία επιστημονικές εταιρίες ή άλλες «δεξαμενές σκέψεις»/think tank, τα οποία ασχολούνται με τα λεγόμενα «εθνικά θέματα».
Από τις πιο σημαντικές περιπτώσεις αποτελεί η Τουρκική Ιστορική Εταιρία που ιδρύθηκε το 1931 από τον ίδιο τον Μουσταφά Κεμάλ. Ένας από τους ρόλους της υπήρξε η στήριξη στη διαδικασία της οικοδόμησης του έθνους, μέσα από την επίσημη καταγραφή της ιστορίας των Τούρκων, η οποία πέρασε μέσα από τη σχολική εκπαίδευση, νομιμοποιώντας με το επιλεγμένο αφήγημα τη διαχρονική παρουσία των Τούρκων στην Ανατολία. Η Τουρκική Ιστορική Εταιρία αποτελεί λοιπόν έναν κρατικό μηχανισμό που στόχο έχει να επιβάλει, εκτός των άλλων περιόδων της Τουρκικής Ιστορίας, και μια κυρίαρχη αφήγηση, τη μόνη παραδεκτή, για τα όσα συνέβησαν στην Ανατολία. Πέρα από τις εκδόσεις βιβλίων έχει προχωρήσει τα τελευταία χρόνια και στη δημιουργία ντοκιμαντέρ τα οποία αναρτά στο κανάλι που έχει δημιουργήσει στο YouTube από το 2012. Στα ντοκιμαντέρ αυτά ασχολείται με το Αρμενικό ζήτημα, το Ποντιακό, τη Μαύρη Θάλασσα, την Κύπρο, τη Συρία, τον Καύκασο, τα Βαλκάνια και άλλα και σκοπός είναι να μεταφέρει στις ευρείες μάζες, αλλά και στη διεθνή κοινότητα, αφού μεταφράζονται σε διάφορες γλώσσες, τη θέση της για συγκεκριμένα ζητήματα.
Μάλιστα η Τουρκική Ιστορική Εταιρία συνεργάστηκε με μια σειρά από πανεπιστήμια της Μαύρης Θάλασσας διοργανώνοντας συνέδρια γύρω από το Ποντιακό Ζήτημα και τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας.
Αυτή η εντατικοποίηση των ενεργειών και δραστηριοτήτων των Τούρκων επιστημόνων σε συνεργασία με την Εταιρεία παρατηρήθηκε όσο πλησίαζε η συμπλήρωση της εκατονταετηρίδας από την υπογραφή της Συνθήκης του Μούδρου και από την 19η Μαΐου 1919. Τα συνέδρια και οι υπόλοιπες δραστηριότητες σκοπό είχαν να αντικρούσουν την αξίωση της Γενοκτονίας. Έτσι λοιπόν, στις 2-4 Μαΐου του 2018 προχώρησαν για πρώτη φορά στη διοργάνωση συνεδρίου για την αντιμετώπιση των ελληνικών επιχειρημάτων και στις 25-26 Οκτωβρίου 2018 πραγματοποιήθηκε συμπόσιο για τα 100 χρόνια από τη Συνθήκη του Μούδρου. Τον επόμενο χρόνο το 2019 στις 29-30 Απριλίου στα πανεπιστήμια του Ρίζαιον και στο Αρτβίν πραγματοποιήθηκε η συνέχεια της σειράς συνεδρίων σχετικών με τον Αγώνα της Εθνικής Ανεξαρτησίας με έμφαση στη Μαύρη Θάλασσα, ενώ παράλληλα πραγματοποιήθηκε και η έκδοση ενός συλλογικού τόμου σχετικού με το ζήτημα του Πόντου. Μάλιστα καθ’ όλη τη διάρκεια των συνεδρίων κυκλοφορούσε φορτηγό με βιβλία και οπτικό υλικό, βίντεο και φωτογραφίες, το οποίο επισκεπτόταν πόλεις και πανεπιστήμια στη Μαύρη Θάλασσα προκειμένου να ενημερώσει για τον αγώνα της εθνικής ανεξαρτησίας μοιράζοντας δωρεάν φυλλάδια και ψηφιακούς δίσκους (cd). Φαίνεται λοιπόν ότι με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη Γενοκτονία (19 Μαΐου 1919), όπου οι ποντιακές οργανώσεις στην Ελλάδα θα κορύφωναν τις εκδηλώσεις μνήμης, οι Τούρκοι αποφάσισαν να ξεκινήσουν τη δική τους εκστρατεία ενημέρωσης.
Στα συνέδρια αυτά υπογραμμίστηκε η σπουδαιότητα της Μαύρης Θάλασσας και της Τραπεζούντας στον αγώνα της εθνικής ανεξαρτησίας, εξάρθηκε ο πατριωτικός ρόλος του Τοπάλ Οσμάν και επαναλήφθηκαν οι θέσεις ότι η Τουρκία ουσιαστικά αποτελεί το πραγματικό θύμα από τις εγκληματικές οργανώσεις των Ποντίων και των Αρμενίων, ενώ από το κάδρο δεν βγήκε και το Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι προδοτικές, σύμφωνα με τους εισηγητές, δραστηριότητα του. Βλέπουμε λοιπόν ότι το τμήμα της τουρκικής ιστοριογραφίας που αναπτύσσεται από τα πανεπιστήμια της Μαύρης Θάλασσας είναι εξαιρετικά εθνικιστικό και αγγίζει τα όρια της προπαγάνδας.
Νεότερες περιπτώσεις που παρακολουθούν την διαλεκτική γύρω από το ζήτημα της Γενοκτονίας είναι το think tank Atam. Το Atam ασφαλώς δεν είναι το μόνο, ούτε και το πρώτο. Στη μελέτη του ο Σπύρος Βρυώνης (Το τουρκικό κράτος και η ιστορία) περιγράφει την περίπτωση του Ινστιτούτου Τουρκικών Σπουδών (The Institute of Turkish Studies, ITS) και τις χρηματοδοτήσεις του σε επιστήμονες και αμερικανικά ιδρύματα από τη δεκαετία του 1980 διαμέσου της πρεσβείας στην Ουάσινγκτον. Ένας φορέας που δημιουργήθηκε το 1979 για να ενώσει τους τουρκικούς φορείς που δρουν στην Αμερική και στον Καναδά υπήρξε το Assembly of Turkish American Associations (ATAA), ένας από τους ρόλους του οποίου είναι ασφαλώς και η άρνηση των Γενοκτονιών που διαπράχθηκαν.
Επιπλέον, το Υπουργείο εξωτερικών της Τουρκίας όχι μόνο αρνείται τις κατηγορίες περί Γενοκτονίας, αλλά προχωρεί ακόμη παραπέρα κατηγορώντας τους Έλληνες ότι διέπραξαν Γενοκτονία. Μέχρι πρόσφατα είχε αναρτημένο στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών ένα Memorandum με τον τίτλο: Setting the Record Straight on Pontus Propaganda against Turkey.
Η Τουρκία λοιπόν παρακολουθεί το ζήτημα με επίσημους φορείς ή με ημιεπίσημες μη κυβερνητικές οργανώσεις και αντιδρά όπου θεωρεί ότι είναι απαραίτητο τόσο με τους διπλωμάτες, όσο και με διάφορα think tank που λειτουργούν τόσο στην Τουρκία, όσο και στο εξωτερικό. Αυτή η μορφή άρνησης αφορά την γραφειοκρατική άρνηση. Την άρνηση δηλαδή στην οποία προχωρά κάποιος ως μέρος της επαγγελματικής του ενασχόλησης. Χαρακτηριστικό δείγμα γραφειοκρατικής άρνησης είναι το τουρκικό Think Tank AVIM (Avrasya İncelemeleri Merkezi/Center for Eurasian Studies), το οποίο δημοσιεύει μελέτες προσπαθώντας να αντικρούσει τα επιχειρήματα σχετικά με τη Γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων. Στην πλειοψηφία τους αυτές οι δημοσιεύσεις, ακόμη και οι «επιστημονικές» που τις περισσότερες φορές προβάλουν την ανάγκη αντιμετώπισης του ποντιακού κινδύνου και της ποντιακής «προπαγάνδας» είναι κακογραμμένα, με ιστορικά λάθη και ανακρίβειες, με ελάχιστη, κυρίως τουρκική βιβλιογραφία, και αποτελούν ουσιαστικά προπαγανδιστικά κείμενα, χωρίς κανέναν αντίκτυπο στην διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία.
Υπάρχει μια άλλη παραγωγή επιστημονικών άρθρων που παράγεται από ανεξάρτητους Τούρκους επιστήμονες, οι οποίοι τις περισσότερες φορές έχουν σπουδάσει ή εργάζονται εκτός Τουρκίας, η οποία τηρεί την επιστημονική δεοντολογία και αξίζει προσοχής. Οι επιστήμονες αυτοί στέκονται κριτικά όχι μόνο στην εθνικιστική προπαγανδιστική βιβλιογραφική παραγωγή της χώρας τους, αλλά και σε κάθε προσπάθεια μη τεκμηριωμένης επιστημονικής καταγραφής των εγκλημάτων της περιόδου. Στέκονται με άλλα λόγια κριτικά και στους δυο εθνικισμούς και κάποιοι αποδέχονται τη Γενοκτονία, ενώ άλλοι, παρόλο που αναγνωρίζουν τα εγκλήματα, θεωρούν ότι δεν συνιστούν Γενοκτονία. Όποια και να είναι η εκτίμησή τους για τη Γενοκτονία με τους συγκεκριμένους επιστήμονες υπάρχει πεδίο συζήτησης, ενώ με την πλειοψηφία των επιστημόνων που ακολουθεί την εθνικιστική κρατική γραμμή, δεν υπάρχει αντίστοιχο περιθώριο.
Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι όσοι διεκδικούσαν ή εκπροσωπούσαν μια ετερότητα ή ένα διαφορετικό αφήγημα μέσα στην τουρκική κοινωνία, έρχονταν αντιμέτωποι όχι μόνο με προπηλακισμούς και μηνύσεις, αλλά και με δολοφονίες όπως εκείνη του Αρμένιου δημοσιογράφου, ιδρυτή και εκδότη της εφημερίδας Agos, Hrant Dink το 2007 από νεαρό τραπεζούντιο εθνικιστή. Η δολοφονία του Hrant Dink ξεσήκωσε τις διαμαρτυρίες χιλιάδων πολιτών έχοντας ως συνέπεια να προκαλέσει την δήλωση του τότε προέδρου Γκιούλ για διάλογο μεταξύ των δυο πλευρών. Αυτή η δήλωση του με την σειρά της προκάλεσε την οργή των εθνικιστών και κατηγορίες για την ελαστικότητα που επέδειξε, γεγονός που αποδόθηκε σε θρυλούμενη αρμενική καταγωγή του. Ο Γκιούλ έσπευσε να αποδείξει ότι η οικογένεια του είναι από αιώνες μουσουλμανική και τουρκική, δίνοντας στη δημοσιότητα το γενεαλογικό του δέντρο που ιχνηλατούσε αυτή την καταγωγή. Η συμπεριφορά του προκάλεσε με τη σειρά της την ένσταση ορισμένων δημοκρατών και προκάλεσε αντιδράσεις, διότι όπως σημείωσαν αυτή η «κατηγορία» της αρμενικής καταγωγής θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δηλώσει την ισοτιμία όλων των πολιτών στην Τουρκική Δημοκρατία ανεξαρτήτως καταγωγής. Η αντίδραση είχε αντίκτυπο και το οικογενειακό δέντρο αποσύρθηκε. Αυτή η αγωνία να αποδείξει κάποιος και μάλιστα τόσο υψηλά ιστάμενο πολιτικό πρόσωπο, ότι δεν έχει άλλη εκτός τουρκικής καταγωγής, είναι χαρακτηριστική της ρατσιστικής αντίληψης που επικρατεί στην Τουρκία. Η απαξίωση στην αναφορά της ελληνικής καταγωγής, ακόμη και η υποψία απώτερης ελληνικής, όπως και αρμενικής, θεωρείται βρισιά, στίγμα και μεγάλη προσβολή. Κορυφαία κυβερνητικά στελέχη στο δημόσιο λόγο τους αποποιήθηκαν παρόμοιες κατηγορίες προβαίνοντας σε ρατσιστικές εκδηλώσεις. Εκτός από την περίπτωση του Αμπτουλάχ Γκιούλ και ο Ταγίπ Ερντογάν προχώρησε στο παρελθόν σε παρόμοιες ρατσιστικές δηλώσεις όταν κατηγορήθηκε ότι έχει ελληνικές ρίζες και κατάγεται από την Ποταμιά της Μαύρης Θάλασσας. Η αντίδραση του υπήρξε ακόμη πιο αποκαλυπτική από εκείνη του Γκιούλ. Απαντώντας στην παραπάνω κατηγορία λίγο πριν τις εκλογές, στις 12 Ιουνίου 2011, στο κανάλι NTV ανέφερε: “We have been (called) Armenian, Jewish, and, forgive my language, Greek Orthodox. Can you imagine?” ή σε άλλη περίπτωση που τον αποκάλεσαν Γεωργιανό, εκείνος απάντησε: «μου έχουν πει και πιο άσχημα πράγματα, όπως για παράδειγμα Αρμένιο»
Το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα του δημόσιου λόγου των Τούρκων εθνικιστών για τον Πόντο είναι η συχνή χρήση της κατηγορίας της προσπάθειας ίδρυσης Ποντιακού Κράτους, επενδύοντας στην τρομοκρατία και στον φόβο των κατοίκων. Το γεγονός αυτό δίνει επιπρόσθετη δυνατότητα στους κρατικούς αξιωματούχους για παραβίαση των ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την δικαιολογία της καταστολής του επικείμενου κινδύνου. Η ανασφάλεια της Τουρκίας στη διαχείριση της ποντιακής ταυτότητας των ελληνόφωνων μουσουλμάνων και των εξισλαμισμένων που έμειναν στον τόπο μετά την ανταλλαγή των Πληθυσμών διαφαίνεται άλλωστε και από την πληθώρα της βιβλιογραφίας γύρω από το λεγόμενο «Ποντιακό Ζήτημα/Pontus meselesi). Η δολοφονία άλλωστε του ρωμαιοκαθολικού ιερέα της καθολικής εκκλησίας της Santa Maria στην Τραπεζούντα, όπως αποδεικνύουν έγγραφα των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών που τον παρακολουθούσαν, οφείλεται στην υποψία ότι ο ίδιος εργαζόταν για την ανασύσταση ποντιακού κράτους.
Συνεπώς είναι εξαιρετικά χρήσιμο όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με την τουρκική πολιτική άρνησης της Γενοκτονίας ή την απαγόρευση εισόδου όλα τα παραπάνω να τα γνωρίζουμε. Φωνές, και μάλιστα δημόσιες όπως της Uzay Bulut είναι όχι μόνο χρήσιμες και ουσιαστικές αλλά και απαραίτητες αφού το ελληνικό κράτος δεν έχει οργανώσει συστηματικά την θέση του απέναντι στο συγκεκριμένο ζήτημα και τις σχέσεις του με την γείτονα.
Αξίζουν λοιπόν συγχαρητήρια και στην ίδια την δημοσιογράφο αλλά και στο σωματείο «Νίκος Καπετανίδης» που διοργάνωσαν την συγκεκριμένη εκδήλωση.
Δείτε επίσης:
- Τουρκία: Δίωξη δημοσιογράφου για ρεπορτάζ με Αρμένιους πολίτες
- Κοινές εκδηλώσεις Ποντίων, Μικρασιατών, Αρμενίων και Ασυρίων για τις γενοκτονίες
- Γενοκτονία χωρίς γενοκτόνους
