Το 2015, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν δίστασε να αποκαλέσει τον Μάρκο Ρούμπιο «μαριονέτα της οικογένειας των Εβραίων δισεκατομμυριούχων Άντελσον», προκαλώντας έντονες αντιπαραθέσεις και αποκαλύπτοντας την αλληλεπίδραση χρημάτων και πολιτικής στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Τραμπ, με αυτές τις δηλώσεις, είχε αναδείξει τη σύνδεση των μεγάλων χρηματοδοτών με την πολιτική εξουσία, δημιουργώντας μια εκρηκτική ατμόσφαιρα γύρω από τις προσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις των πολιτικών. Ωστόσο, σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, το 2024, το πολιτικό τοπίο έχει αλλάξει δραματικά.
Ο ίδιος ο Τραμπ, ο οποίος είχε ταχθεί εναντίον του Ρούμπιο και του επιτέθηκε για τις σχέσεις του με τους Άντελσον, παίρνει 100 εκατομμύρια δολάρια από τη Μίριαμ Άντελσον—τη χήρα του Σέλντον Άντελσον, του μεγάλου χορηγού του Ρεπουμπλικανικού κόμματος—και διορίζει τον Μάρκο Ρούμπιο Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ. Αυτή η ανατροπή προκαλεί ποικίλα ερωτήματα και δημιουργεί αμφιβολίες για το πώς οι πολιτικοί διαμορφώνουν τις αποφάσεις τους, όταν τα χρήματα και οι εξωτερικές επιρροές φαίνεται να καθορίζουν την πορεία τους.
Οι δεσμοί της Άντελσον με το Ισραήλ είναι έντονοι. Γεννήθηκε στο Τελ Αβίβ κατά τη διάρκεια της βρετανικής εντολής και μιλάει άπταιστα εβραϊκά. Υπηρέτησε επίσης ως αξιωματικός στον ισραηλινό στρατό. Αν και η επιχειρηματική της αυτοκρατορία εδρεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες, φέρεται να περνάει μεγάλο μέρος του χρόνου της σήμερα στο Ισραήλ, όπου είναι γνωστή ως ιδιοκτήτρια της μεγαλύτερης εφημερίδας της χώρας, της Israel Hayom. Ο εκπρόσωπος του Άντελσον διέψευσε νωρίτερα φέτος μια αναφορά ότι έθεσε ως προϋπόθεση για την υποστήριξή της προς τον Τραμπ τη δημόσια υποστήριξή του στην προσάρτηση της Δυτικής Όχθης από το Ισραήλ. Αλλά ένας κορυφαίος έμπιστος, ο ραβίνος Shmuley Boteach, δήλωσε στους New York Times ότι είναι κατά της ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους.
Τα χρήματα των Άντελσον είναι σαφές ότι παίζουν καθοριστικό ρόλο στην αμερικανική πολιτική, και η κίνηση αυτή αναδεικνύει τη δύναμη και την επιρροή των μεγάλων δισεκατομμυριούχων στη διαμόρφωση της πολιτικής σκηνής. Ενώ η διαφθορά και οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι δεν είναι καινούριο φαινόμενο, το γεγονός ότι οι πολιτικοί μπορούν να αλλάζουν στρατηγικές και συμμαχίες με τέτοια ταχύτητα αναδεικνύει το βάθος του πολιτικού παιχνιδιού. Αποτελεί μια ισχυρή υπενθύμιση ότι, πίσω από τις δημόσιες διαμάχες και τις αντιπαραθέσεις, οι μεγάλες αποφάσεις συχνά παίρνονται με κριτήριο τα συμφέροντα των ισχυρών και των χρηματοδοτών τους.
