Μέχρι στιγμής, η δυσαρέσκεια του Μεγάρου Μαξίμου κατά του Νίκου Δένδια δεν εκφραζόταν δημοσίως. Ο πόλεμος παρέμενε υπόγειος αλλά τα χτυπήματα σκληρά, ενώ η μόνη φορά που αυτή η σφοδρή αντιπαράθεση ήρθε στο φως, ήταν μετά την αποκάλυψη μέσω γερμανικών δημοσιευμάτων του αδειάσματος του υπουργού εξωτερικών από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Άδειασμα το οποίο επιβεβαίωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τη στάση του στο κοινοβούλιο, όταν αρνήθηκε να διαψεύσει ότι υπονόμευε τις προσπάθειες του Νίκου Δένδια για την επιβολή κυρώσεων κατά της Τουρκίας στις συνόδους κορυφής.
Είχε ακολουθήσει η επέλαση Δένδια στο περιθώριο της συνόδου του ΟΗΕ, όπου πραγματοποίησε συνεχείς συναντήσεις με ομολόγους του, όταν αντίστοιχα ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κατάφερε να δει ούτε έναν αρχηγό κράτους, με εξαίρεση τον Γεωργιανό ομόλογό του με τον οποίο συναντήθηκε «στο περιθώριο». Εκεί για ευνόητους λόγους, δεν υπήρξε ουδεμία αντίδραση από το Μέγαρο Μαξίμου. Το ταξίδι στη Νέα Υόρκη έπρεπε να ξεχαστεί σύντομα.
Ακολούθησε το «Υπέγραψα στο Παρίσι την αμυντική συμφωνία, παρουσία του πρωθυπουργού», που και αυτό έμεινε ασχολίαστο.
Τα χθεσινά γεγονότα στο κοινοβούλιο όμως, πάγωσαν το πρωθυπουργικό περιβάλλον. Η εμφάνιση του Νίκου Δένδια δεν ήταν απλά αρχηγική – με την στενή έννοια του δελφίνου – αλλά ηγεμονική με οικουμενικά χαρακτηριστικά.
«όσο εκπροσωπώ εγώ την κυβέρνηση, ως υπουργός, δεν θα ξαναγίνει ανεκτή σε αυτή την αίθουσα τέτοια προσπάθεια», ήταν η έκφραση που χρησιμοποίησε ο Νίκος Δένδιας για να κατακεραυνώσει την προηγούμενη τοποθέτηση του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Προσέξτε, δεν απευθύνθηκε σε βουλευτή της αντιπολίτευσης, αλλά σε βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος!
Ο Νίκος Δένδιας είναι μία ασυνήθιστη μορφή για το ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Διαθέτει ηγετική φυσιογνωμία, χωρίς όμως τα χαρακτηριστικά του «δελφίνου». Δεν διαθέτει δηλαδή αυτό που λέμε εσωκομματικό μηχανισμό, που μπορεί να αποτελέσει απειλή για τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε μία ενδεχόμενη αναμέτρηση για την αρχηγία του κόμματος.
Σε αντίθεση με τον Αντώνη Σαμαρά, δεν διαθέτει «αυλή», ουδέποτε το επεδίωξε, δεν διαθέτει συνέδρους, «οπλαρχηγούς», «λοχαγούς».
Γιατί τρόμαξε το Μαξίμου
Έχοντας λοιπόν ως δεδομένο ότι ο Νίκος Δένδιας δεν μπορεί να εγείρει εσωκομματικό θέμα αρχηγίας, ούτε να κατέβει με κομματικό στρατό σε μία εσωτερική διαδικασία, θα πρέπει να αναζητηθούν οι λόγοι που το Μέγαρο Μαξίμου αντιδρά με τέτοιον τρόπο, που υπερβαίνει το «τραύλισμα» μετά την ιστορική παρέμβαση του ΥΠΕΞ στην Άγκυρα, μπροστά στον Τσαβούσογλου.
Σε εκείνη την περίπτωση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης απλώς έσπευσε για να πάρει την δόξα από το πατριωτικό κρεσέντο του Νίκου Δένδια. Και ο τελευταίος, του το επέτρεψε.
Τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ο Νίκος Δένδιας έσπρωξε αυτόματα ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας, προκαλώντας πιθανά κάποια φθορά στα ποσοστά.
Το σημαντικότερο είναι ότι εχθές ο Νίκος Δένδιας απόλαυσε μία πρωτόγνωρη οικουμενική αποδοχή η οποία εκφράστηκε ισχυρά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από ένα ευρύ πεδίο ψηφοφόρων, όχι απαραίτητα της Νέας Δημοκρατίας. Εκεί ακριβώς, ένα φάντασμα εμφανίστηκε στο Μέγαρο Μαξίμου: Το φάντασμα της επόμενης δημοσκόπησης, όπου στην δημοφιλία των μελών της κυβέρνησης, ο Νίκος Δένδιας θα καταγράφει ποσοστό 70% με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να φτάνει ασθμαίνοντας το 30%!
Σε μία τέτοια περίπτωση λοιπόν, πάνε περίπατο και οι εσωκομματικές ισορροπίες και οι συσχετισμοί δύναμης. Όταν ένας υπουργός εμφανίζεται με υπερδιπλάσια αποδοχή από έναν υπερπροστατευμένο πρωθυπουργό, τότε οι εξελίξεις θα έρθουν μόνες τους.
Εκεί ακριβώς οφείλεται η ομοβροντία του Μεγάρου Μαξίμου μετά το πρώτο σοκ. Τόσο με τις δηλώσεις του Άδωνι Γεωργιάδη, την παρέμβαση του θλιβερού Γεραπετρίτη (ο οποίος κυριολεκτικά τρέμει τον Δένδια), το δημοσίευμα ανύπαρκτης αρθρογράφου φιλοκυβερνητικής ιστοσελίδας και της ομάδας ηλεκτρονικού πολέμου του Μεγάρου Μαξίμου.
Να αναμένουμε πλέον και δημοσκοπήσεις χωρίς το στοιχείο της δημοφιλίας υπουργών…
