Σπούδασε χορό και από τα οχτώ της χρόνια άρχισε να δίνει παραστάσεις στη Λυρική Σκηνή.
Ο λόγος για την Μάρθα Καραγιάννη η οποία υπήρξε μια από τις πιο δημοφιλείς σταρ της χρυσής εποχής του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Η ίδια ούσα τολμηρή, το 1957 σε ηλικία 18 ετών, πόζαρε για εξώφυλλο περιοδικού με μπικίνι. Μία εποχή που το μπικίνι ίσως θεωρούνταν προκλητικό το συγκεκριμένο μαγιό.
Αυτήν την vintage φωτογραφία έφερε στο φως της δημοσιότητας ο δημοσιογράφος Άρης Λουπάσης μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram, γράφοντας μία μικρή ιστορική αναδρομή από τα ξεκινήματά της ως ηθοποιό της Μάρθας Καραγιάννη.
«Τον Αύγουστο του 1957 η ανερχόμενη τότε και καλλονή ηθοποιός Μάρθα Καραγιάννη ποζάρει για το εξώφυλλο του περιοδικού “Η Γυναίκα και το σπίτι” (το μετέπειτα “Γυναίκα”), φορώντας υπέροχα το πρωτοποριακό για την εποχή μπικίνι. Ένα είδος μαγιό που θα απογειώσει ένα χρόνο πριν σε παγκόσμιο επίπεδο η Μπριζίτ Μπαρντό στην ταινία “Και ο Θεός έπλασε την γυναίκα” και από την δημιουργία του το 1946 με αρνητικές κριτικές αρχικά, θα χρειαστεί να περάσει περισσότερο από μια δεκαετία για να καθιερωθεί και να αφήσει εποχή τα μετέπειτα χρόνια.
Το 1957 αποτελεί μια σημαντική χρονιά για την αγαπημένη ηθοποιό καθώς ένα χρόνο μετά την πρώτη κιν/φική της εμφάνιση θα ανέβει για πρώτη φορά στην θεατρική σκηνή στο έργο “Ελέφαντες και ψύλλοι” με τον θίασο του Κώστα Χατζηχρήστου. Η παράσταση αυτή αποτελεί την αρχή μιας μακρόχρονης και επιτυχημένης θεατρικής διαδρομής σε κλασικές ελληνικές κωμωδίες, έργα ξένων συγγραφέων, μιούζικαλ και επιθεωρήσεις και η αφορμή να γνωριστεί με τον Γιάννη Δαλιανίδη ο οποίος την ξεχωρίζει από την πρώτη στιγμή για το ταλέντο, το ταμπεραμέντο και την εκρηκτική της παρουσία. Είναι ο άνθρωπος που τέσσερα χρόνια μετά, της προτείνει κιν/φική συνεργασία και εκτοξεύει την καριέρα της στην κορυφή μέσα από την συμμετοχή της στα θρυλικά μιούζικαλ και τις αξέχαστες κωμωδίες της Φίνος Φιλμ.
Ο κιν/φος θα της δώσει την πλατιά αναγνώριση και τον μεγάλο θαυμασμό του κοινού όμως το θέατρο θα υπάρξει η μεγάλη της αγάπη καθώς όπως η ίδια αναφέρει: “Το θέατρο είναι η ουσία, είναι ζωή, γιατί παίζει ο θεατρίνος και ότι έχει να δώσει το δίνει πάνω στην σκηνή”. Ένας μαγευτικός χώρος για εκείνη με το καμαρίνι και την σκηνή να τα θεωρεί δεύτερο σπίτι της. Θεατρικοί “σταθμοί” και αγαπημένοι της ρόλοι στις παραστάσεις: “Όμορφη πόλη” (1962), “Καμπαρέ”(1972), “Παγωτό μες το χειμώνα”(1984), “Χαμάμ γυναικών”(1996) και “Αρσενικό και παλιά δαντέλα”(2000). Προικισμένη με απίστευτα σαγηνευτική ομορφιά, μεγάλο ταλέντο και απόλυτη θηλυκότητα, ένα από τα ωραιότερα πλάσματα του ελληνικού θεάτρου και κιν/φου που ξεχωρίζει μέχρι και σήμερα για την χρυσή καρδιά, την αλήθεια και την αυθεντικότητά της.»
