Μετά την καταγγελία της Ζέτας Δούκα εναντίον του Γιώργου Κιμούλη για ψυχολογική και λεκτική βία, πολλοί από τους συναδέλφους της βρήκαν το θάρρος και αποκάλυψαν ότι είχαν βιώσει αντίστοιχο περιστατικό και εκείνοι από το συγκεκριμένο άνθρωπο.
Λίγοι όμως ήταν εκείνοι που τον υποστήριξαν, τουλάχιστον δημόσια. Ανάμεσα σε αυτούς είναι και ο δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου Ιάσονας Τριανταφυλλίδης ο οποίος μέσα από ένα κείμενο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» τάχθηκε στο πλευρό του εν λόγω ηθοποιού και σκηνοθέτη, ενώ όπως αποκάλυψε ο ίδιος, δεν ήταν μπροστά σε κανένα από τα περιστατικά που έχουν ειπωθεί κατά καιρούς.
Συγκεκριμένα αναφέρει:
«Λοιπόν, να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα από την αρχή…
Η “παρενόχληση”, είτε λεκτική είτε σωματική, είναι κάτι που ο καθένας το βλέπει διαφορετικά. Υπάρχει και κάποια υπερβολή τελευταία στο όλο θέμα, άλλοι δεν σηκώνουν πολλά –που λένε– άλλοι σηκώνουν περισσότερα.
Σίγουρα μετά από 5, 10, 20 χρόνια αν πας να καταγγείλεις κάτι, τότε δεν αξίζει και τον κόπο. Εκτός ίσως και αν το κάνεις για να ξεφοβηθούν οι νέοι άνθρωποι σήμερα, στους οποίους μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο. Μετά από χρόνια, όταν φτάνεις να καταγγέλλεις κάτι και ειδικά αν έχει συμβεί σε χώρο εργασίας, λυπάμαι πολύ αλλά δεν είσαι και τόσο αθώος του αίματος τούτου…
Αυτό βέβαια δεν ισχύει όταν είσαι νεαρός αθλητής και ο θύτης είναι ο προπονητής σου, γιατί εκεί η σχέση είναι διαφορετική. Πολύ περισσότερο άμα είσαι αθλήτρια στα 11… 12… 13 σου.
Και εννοείται, όσο κι αν βρίσκω πολύ συμπαθητική τη Ζέτα Δούκα, τάσσομαι 100% με το μέρος του Γιώργου Κιμούλη που είναι ένας αυθεντικός, μεγάλος καλλιτέχνης, που είναι σκεπτόμενος άνθρωπος και που ώρες ώρες είναι και εκρηκτικός σαν χαρακτήρας – χωρίς αμφιβολία. Δεν ήμουν μπροστά, άρα μπορώ να πάρω το μέρος του ενός ή του άλλου με βάση την εν γένει προσωπικότητά του και την άποψη που έχω γι’ αυτόν και τη δουλειά του, και όχι για ένα γεγονός που δεν υπήρξα αυτόπτης μάρτυς. Λυπάμαι, όμως, περισσότερο για όλους αυτούς που βγαίνουν καθυστερημένα να υπερασπιστούν τα “αθώα θύματα” του Γιώργου Κιμούλη – δεν μου είναι και τόσο “αθώοι”, μάλλον χρόνια περίμεναν την ευκαιρία για να του επιτεθούν…
Λυπάμαι, αλλά ακόμα κι αν ξεχάσω όλους αυτούς που όρμησαν σαν τα κοράκια πάνω στο φαινομενικά εύκολο θύμα που ονομάζεται Κιμούλης αυτή τη στιγμή, μετά από 13 χρόνια ούτε το πρόσωπο που θυμήθηκε καθυστερημένα και είπε δημοσίως τι πέρασε από τον Κιμούλη, ούτε βεβαίως τους άλλους που ήταν μπροστά εκείνη την ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά τα «τερατώδη βασανιστήρια» και δεν αντέδρασαν, όπως θα όφειλαν, μπορώ να λυπηθώ… Όλα έχουν τα όριά τους… Και όπως έλεγε και η Ρένα Βλαχοπούλου στη “Χαρτοπαίχτρα”… “μη με κάνεις να ανοίξω το στόμα μου”»
