Η Βούλα Πατουλίδου είναι η πρώτη γυναίκα Χρυσή Ολυμπιονίκης στην Ελλάδα. Το 1992 κατέκτησε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στη Βαρκελώνη στα 100 μέτρα εμπόδια φωνάζοντας «Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο». Επρόκειτο για το πρώτο χρυσό μετάλλιο της Ελλάδας στο στίβο από το 1912.
Συγκρίνοντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες του τότε με αυτούς που διοργανώθηκαν στο Τόκιο εν μέσω πανδημίας του κορωνοϊού, η Βούλα Πατουλίδου ενδεχομένως να μην φώναζε σε ένα άδειο στάδιο τη φράση, η οποία έφερε δάκρυα συγκίνησης σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 εισήλθε στο στίβο της πολιτικής και παρά τα τόσα επιτεύγματά της, η χρυσή ολυμπιονίκης, μιλώντας στο «Down Town» Κύπρου, εξομολογήθηκε πως δεν ένιωθε όμορφα με την εξωτερική της εμφάνιση, καθώς είχε υποστεί bullying. Ωστόσο αποφάσισε να προβεί σε αισθητικές επεμβάσεις προκειμένου να νιώσει εκείνη καλά με τον εαυτό της.
«Δεν έκανα πλαστική για να αρέσω αλλά για να μου αρέσω. Μου έξυσαν όλο το δέρμα του προσώπου. Βίωσα απίστευτο πόνο, Αιμορραγούσα συνεχώς τις επόμενες ημέρες. Πονούσα πάρα πολύ. Θυμάμαι έλεγα στον γιατρό: “Είσαι σίγουρος ότι θα ξαναβγώ στο κόσμο;”
Όταν πέρασε το πρώτο διάστημα ήταν απίστευτη η αναπτέρωση του ηθικού. Γι’ αυτό βγήκα και το είπα. Ξέρω τι συναισθηματική ανυδρία αισθάνεσαι όταν είσαι νέος και δε μπορείς να το ευχαριστηθείς. Γι’ αυτό και προτρέπω όλους τους νέους ανθρώπους να αλλάξουν ότι τους ενοχλεί στην εμφάνισή τους», δήλωσε η γνωστή πολιτικός.
«Έχω γίνει 53 ετών και μου λένε, “τι ωραία γυναίκα που είστε”. Τους απαντώ, “Με δουλεύετε; Στα 20 δεν ήμουν, στα 30 δεν ήμουν, στα 40 δεν ήμουν και τώρα έχω γίνει;”» πρόσθεσε σε άλλο σημείο της συνέντευξής της.
Όσον αφορά το bullying που βίωσε αποκάλυψε πως: «Όταν ήμουν ενεργή πρωταθλήτρια ήμουν ένα θεριό, γιατί αυτό ήταν προαπαιτούμενο για καλύτερες επιδόσεις. Μια αθλήτρια του ύψους είναι κύκνος. Μια δρομέας και ειδικά εμποδίων φαίνεται θεριό. Είναι δυνατόν να χαιρόμουν που με έλεγαν σπυριάρα ή ότι έχω ξεφύγει από τα όρια του γυναικείου προτύπου;
Έμπαινα στο λεωφορείο και δεν έπιανα τη χειρολαβή γιατί έδειχνε ο τραπεζοειδής και ο δικέφαλος σαν να ήμουν λιμενεργάτης. Κρατιόμουν πάντα χαμηλά στο στύλο για να μη φαίνονται οι μύες. Είναι λογικό. Αλλά συνειδητοποιείς ότι έτσι πρέπει να συμβεί»
