Η Τόνια Σωτηροπούλου έδωσε μια εφ’όλης της ύλης στο περιοδικό «Λοιπόν» και αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στα γεγονότα που την έκαναν να αναθεωρήσει τη ζωή της, ενώ ταυτόχρονα αποκάλυψε πως και οι δυο γονείς της έδωσαν μάχη με τον καρκίνο αλλά κατάφεραν να βγουν νικητές.
Υπήρξε κάποια στιγμή στη ζωή σου που σε καθόρισε ή να σε έκανε να αναθεωρήσεις πολλά από όσα είχες δεδομένα;
“Πάρα πολλές και πάρα πολλοί άνθρωποι. Όπως επίσης και μέσα από εμπειρίες άλλων ανθρώπων, σκέφτηκα πράγματα που ενδεχομένως από μόνη μου να μην το έκανα. Για παράδειγμα ο θάνατος φίλων μου στη δική μου ηλικία που είναι κάτι που ποτέ δεν σκεφτόμαστε μέχρι να μεγαλώσουμε. Συνήθως είναι αρνητικά πράγματα αυτά που με κάνουν να αναθεωρώ, όπως το ότι και οι δυο γονείς μου είχαν καρκίνο, αλλά το ξεπέρασαν. Γενικά η φθαρτότητα που έχουμε οι άνθρωποι με προβληματίζει. Το σινεμά κυρίως σαν θεατής, αλλά και σαν ηθοποιός, σου δίνει τόσα πράγματα που αναθεωρείς και σκέφτεσαι. Το σινεμά με τις ομορφιές του, μαζί με τους ανθρώπους μας είναι ένα στήριγμα.
Για μένα η μεγαλύτερη πληγή του καιρού μας είναι το ότι ξυπνάμε, πηγαίνουμε στη δουλειά μας, γινόμαστε σκληροτράχηλοι, διαβάζουμε κάθε μέρα αρνητικά και άσχημα πράγματα. Αυτό γίνεται μια νόρμα. Προσωπικά θέλω και προσπαθώ να αποφύγω αυτό. Θέλω οτιδήποτε αρνητικό να με σοκάρει και να με πληγώνει στο βαθμό που είναι να με πληγώσει. Από τη φωτιά που καίει ακόμη ένα δάσος, μέχρι κάποιον χάνει το παιδί του. Δεν θέλω να γίνει νόρμα για μένα αυτό, γιατί μετά ζεις σε έναν μικρόκοσμο που είναι πολύ επικαλυμμένος, αλλά ταυτόχρονα όταν σε σένα συμβαίνει κάτι προσωπικό δεν είσαι έτοιμος να το αντιμετωπίσεις. Η ενσυναίσθηση, ο πόνος, τα δάκρυα, αλλά και η χαρά που μπορείς να αισθανθείς είναι αυτά που μπορούν να σε κάνουν πιο ολοκληρωμένο άνθρωπο. Αυτό μπορείς να το βιώσεις και μέσα από τη μουσική και το σινεμά.”
