Ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου πάντοτε φέρνει μαζί του μια ιδιαίτερη αύρα – κάτι ανάμεσα σε επίσκεψη σε ΔΟΥ και πολύωρη αναμονή σε ΚΤΕΟ.
Ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου προσφέρει σε όλες τις τηλεοπτικές συζητήσεις το φρένο που χρειάζονται οι αρτηρίες των μηχανακίων της AGB για να μην παρουσιάζονται συμπτώματα τηλεθεαματικής «υπέρτασης».
Με έναν Παπαπαναγιώτου στη μηχανή του πάνελ σου μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα δημιουργηθεί πρωτογενές πλεόνασμα ξυνίλας και ανίας μεταξύ των καλεσμένων και παγερής αδιαφορίας στο λιγοστό κοινό που θα επιμείνει (ίσως από ένα ακατανίκητο, ψυχαναγκαστικό πείσμα) να παρακολουθεί την εκπομπή σου.
Ωστόσο, τα παραπάνω δεν είναι το φόρτε του, δεν είναι τα χαρακτηριστικά που τον ξεχωρίζουν από τον σωρό. Τα βαριά χαρτιά της τηλεοπτικής παρουσίας του είναι άλλα: Πρώτα και κύρια, ο μουρμουρητός, μακρόσυρτος υποτονικός τόνος της φωνής του∙ σε συνδυασμό με τα ισοπεδωμένα κλισέ που χρησιμοποιεί μπορεί να κοιμίσει ακόμα και άτομο που μόλις έκανε ένεση αδρεναλίνης έχοντας πιει μια νταμιτζάνα σκέτο καφέ. Πολύτιμο το δώρο της πρόκλησης αβίαστης υπνηλίας στην μεταβιομηχανική εποχή μας.
Επιπλέον, οι στυλιστικές επιλογές του είναι αληθινά ανεκτίμητες. Χθες, στην εμφάνισή του στην πρωινή εκπομπή του ΣΚΑΪ η εικόνα του Παπαπαναγιώτου πυροδότησε την αναβίωση της δεκαετίας του ’80. Η σακακιά με το φαρδύ καρό (σχεδόν μπλεδάκι, παρ’ ολίγον ραφ) που παρέπεμπε σε σουπλά επαρχιακού εστιατορίου και η απροκάλυπτα πουά γραβάτα θύμισαν τον ηρωικό Ταμτάκο των βιντεοκωμωδιών.
Η μόνη διαφορά του Παπαπαναγιώτου με τον σπιρτόζο ρόλο που ενσάρκωνε ο Μιχάλης Μόσιος είναι στο βλέμμα της ρέγκας του καλού δημοσιογράφου.
Αναμφίβολα πρόκειται για άσετ κάθε τηλεοπτικού σταθμού που έχει πάρει την απόφαση ότι θέλει λίγους και καλούς τηλεθεατές.
