Ήταν ίσως μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της καριέρας του Ανδρέα Παπαδόπουλου, η στιγμή που θα έπρεπε να υπερασπιστεί εγγράφως την Κυρία Αικατερίνη Σακελλαρόπουλου. Παρά την παροιμιώδη ικανότητα του να αναλαμβάνει τις πιο δύσκολες αποστολές, ως ένας Τομ Κρουζ της πολιτικής αγιογραφίας, η συγκεκριμένη αποστολή του ήταν σχεδόν ακατόρθωτη.
Μετά την πανελλήνια κατακραυγή για τις ενέργειες της προέδρου βλέπετε, ο μόνος που τόλμησε να την υπερασπιστεί ανοιχτά, ήταν ο γνωστός Στέφανος Κασιμάτης, ο οποίος αποχώρησε από την Καθημερινή και βρήκε καταφύγιο στα Νέα. Αυτό έκανε το έργο του Ανδρέα Παπαδοπούλου, ακόμα πιο δύσκολο. Έπρεπε να υπερασπιστεί ένα πρόσωπο, το οποίο ως έτερο υποστηρικτή είχε τον Στέφανο Κασιμάτη, έναν άνθρωπο που έχει κατηγορηθεί για σεξισμό, χυδαιολογία, ακόμα και για «ξέπλυμα» της Χρυσής Αυγής!
Πως λοιπόν να υπερασπιστείς ένα πρόσωπο που θέλει να αυτοπροβάλλεται ως «προοδευτικό» και ως «υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», όταν ο μόνος υπερασπιστής του χαρακτηρίζεται σεξιστής και φιλικά προσκείμενος στους νεοναζί;
Ελλείψει σοβαρών επιχειρημάτων λοιπόν, ο Ανδρέας Παπαδόπουλος είχε την έμπνευση να υπερασπιστεί την κυρία Αικατερίνη Σακελλαρόπουλου, ξεθάβοντας το μύθευμα περί «σκευωρίας Novartis». Ότι δηλαδή η κυρία Σακελλαρόπουλου είναι καλή πρόεδρος γιατί απλούστατα δεν συμμετείχε στην λεγόμενη «σκευωρία». Έρχεται λοιπόν την ίδια μέρα το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους και με μία εισήγηση – καταπέλτη, όχι μόνο επικυρώνει το σκάνδαλο Novartis και την ζημιά που υπέστη το Δημόσιο, αλλά απαιτεί από την κυβέρνηση να φέρει πίσω τα κλεμμένα!
Και έμεινε το άρθρο αγιογραφία του Ανδρέα Παπαδόπουλο για την Αικατερίνη Σακελλαρόπουλου, μετέωρο. Και ο κύριος Παπαδόπουλος, αντί για Τομ Κρουζ στις Επικίνδυνες Αποστολές, να φαντάζει κάτι σαν τον σμηνίτη Τρύφωνα Σπιουνέα, στην υπέροχη σειρά «της Ελλάδος τα παιδιά».
