«Αντε, καλέ, που θα φοβηθώ τον κορωνοϊό. Εμένα και να με πάρει, τι να με κάνει; Άλλωστε, από τους παλιούς μόνο εγώ κι ο Ζάχος Χατζηφωτίου έχουμε μείνει. Εκείνος, μάλιστα, ανανεώνει κάθε τόσο το δίπλωμά του και οδηγεί κιόλας!»
Με χιούμορ και αισιοδοξία αντιμετωπίζει όσα συμβαίνουν με την πανδημία του κορωνοϊού η θρυλική δημοσιογράφος Ροζίτα Σώκου. Έχοντάς συμπληρώσει τα 97 χρόνια της, κλεισμένη στο σπίτι της και καθηλωμένη πλέον στο αναπηρικό της καροτσάκι, η Ελληνίδα που γνώρισε μερικές από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του 20ού αιώνα, μιλάει σήμερα αποκλειστικά στην εφημερίδα «Espresso» για όλα όσα η ίδια βιώνει παρέα με τη… μοναξιά της, όπως λέει.
«Όλα αυτά που λέγονται και που γίνονται με την πανδημία, για μένα, είναι ύποπτα. Αν διαβάζατε Τύπο του εξωτερικού, θα βλέπατε ότι ο Τραμπ και ο Πούτιν όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα ήθελαν να χτυπήσουν οικονομικά την Κίνα, γιατί είχε γίνει πρώτη, παγκόσμια δύναμη. Αυτό θα πρέπει να μας βάλει σε δεύτερες σκέψεις για το τι έγινε και τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον. Κατά την άποψή μου, είναι πόλεμος συμφερόντων μεταξύ Ρωσίας, Αμερικής και Κίνας. Απλά έβαλαν μπροστά τον κορωνοϊό. Δεν είδατε ότι διάλεξαν τη Oυχάν για την εξάπλωση του ιού, που είναι η πιο φτωχή πόλη της Κίνας; Δεν σας βάζει σε σκέψεις ότι τη γρίπη ως ίωση την έβαλαν σε δεύτερη μοίρα, παρόλο που κάθε χρόνο πεθαίνουν πολλοί περισσότεροι; Και γιατί όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν γινόταν όλος αυτός ο χαμός με την εποχική γρίπη, αν και είχαμε τρομερούς θανάτους, χωρίς να γίνονται γνωστοί; Ολα αυτά, για μένα, είναι ύποπτα» σημειώνει η παλαίμαχος κριτικός κινηματογράφου και δημοσιογράφος.
Τη ρωτούν για την καθημερινότητά της και πώς βλέπει η ίδια τον τρόμο που επικρατεί. «Εγώ είμαι κλεισμένη εδώ και μερικά χρόνια σπίτι μου, λόγω των κινητικών προβλημάτων που έχω. Για μένα, ωστόσο, είναι πρόβλημα μόνο ότι πρέπει να έρχονται οι δικοί μου άνθρωποι να με βλέπουν, και αυτοί φοβούνται. Εγώ -προς το παρόν- στην υγεία μου είμαι φαινόμενο. Δεν έχω απολύτως τίποτα. Τώρα λένε στους νέους να κλειστούν σπίτια τους. Από μια μεριά, είναι καλό αυτό. Νομίζω ο κόσμος γύρισε στις πραγματικές ανθρώπινες αξίες. Νομίζω όταν είσαι κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους αντιλαμβάνεσαι καλύτερα όσα έχεις όταν είσαι εντελώς ελεύθερος, αλλά δεν τους δίνεις σημασία. Εγώ τον θάνατο, σου έχω ξαναπεί, δεν τον φοβάμαι. Ούτε τη διαδικασία», λέει χαμηλώνοντας τη φωνή της και συμπληρώνει:
«Νοσταλγώ πολλά πράγματα από την παλιά Αθήνα: Νοσταλγώ την ανεμελιά εκείνης της εποχής. Νοσταλγώ και το άγχος που είχαμε να βγάλουμε καλές ειδήσεις. Μου λείπουν και πολλοί άνθρωποι που έζησα κοντά τους. Μου λείπει πολύ και η παρέα του Τέλη Ζώτου. Αλλά, τι να κάνουμε, η ζωή είναι και ωραία και όμορφη όταν θέλεις εσύ να είναι ωραία…» λέει.
