Η «προφητεία» του 2016, που τότε αντιμετωπίστηκε με χλεύη από όσους σήμερα εμφανίζονται ως εξοργισμένοι για την ασυδοσία των οίκων αξιολόγησης!
Πριν από λίγο πήραν τεράστιες διεθνείς διαστάσεις η «οργή» και τα «ρίχτερ» για την παγκόσμια οικονομία από την αυθαίρετη – κατά τη δήλωση της Τζ.Γέλεν – απόφαση του Οίκου Fitch να υποβαθμίσει το μακροχρόνιο αξιόχρεο των ΗΠΑ κατά μία βαθμίδα (στο ΑΑ+), δήθεν λόγω των κρίσεων γύρω από το όριο δανεισμού τους.
Ορύονται παγκοσμίως λοιπόν, και δικαίως, διότι οι Οίκοι Αξιολόγησης είναι πλέον ασύδοτοι και απειλούν με τις «αξιολογήσεις» τους την παγκόσμια οικονομία.
Όταν όμως ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, από την αρχή της θητείας του μάλιστα, «έκρουε» τον «κώδωνα του κινδύνου» για το ίδιο θέμα και για τις επικίνδυνες τάσεις του ακραίου νεοφιλελευθερισμού τον κατηγορούσαν και εξαπέλυαν «μύδρους» εναντίον του τα γνωστά και μη εξαιρετέα συστημικά ΜΜΕ, αποδίδοντάς του τάσεις «σοσιαλισμού τύπου Σύριζα»!!
Ας τους θυμίσουμε λοιπόν σήμερα τι είχε πει, ανάμεσα σε άλλα, ο Προκόπης Παυλόπουλος ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας στις 17.3.2016(!!!), μιλώντας στο Σώμα Ομότιμων Καθηγητών στο ΕΚΠΑ:
«ΙΙ. Το φαινόμενο της «απορρύθμισης».
Στις κατά τ’ ανωτέρω εγγενείς αδυναμίες ως προς την αποτελεσματική λειτουργία του κράτους δικαίου πρέπει να προστεθούν και οι –διόλου λιγότερο επικίνδυνες, όπως φαίνεται από την ανάλυση που ακολουθεί– εξωγενείς αδυναμίες, οι οποίες απορρέουν από την, ραγδαίως εντεινόμενη, επιρροή της, δήθεν, ανάγκης «απορρύθμισης» του πεδίου της κοινωνικής και οικονομικής δράσης. Ας σημειωθεί μάλιστα ότι η κατά τ’ ανωτέρω επιρροή έχει αποκτήσει σχεδόν παγκόσμιες διαστάσεις.
Α. Το πεδίο της «απορρύθμισης».
Ως προς την έννοια και τις επιδιώξεις της επιχείρησης «απορρύθμιση» επισημαίνονται τ’ ακόλουθα:
1.«Κοιτίδα» της θεωρίας περί «απορρύθμισης» υπήρξε, κατά τη δεκαετία του 1950, η Σχολή του Σικάγο και «γεννήτοράς» της ο M. Friedman, επικεφαλής της νεοφιλελεύθερης αντίληψης περί «αυτορρύθμισης» της αγοράς.
α) Συγκεκριμένα, και σε γενικές τουλάχιστον γραμμές, κατά τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη οι παραδοσιακές αρχές του καπιταλισμού ως προς την προσφορά και τη ζήτηση αρκούν, από μόνες τους, για να επιτύχουν την αναγκαία, κάθε φορά, ισορροπία του όλου οικονομικού συστήματος. Ακόμη και σε περιόδους οικονομικής κρίσης, η ισορροπία αποκαθίσταται αποκλειστικώς δια της εφαρμογής των αμιγώς οικονομικών κανόνων της αγοράς. Η κρατική παρέμβαση μόνο «δεινά» μπορεί να προκαλέσει.
β) Άρα, ο κρατικός παρεμβατισμός όχι μόνο δεν επιλύει τα προβλήματα των οικονομικών κρίσεων αλλά, όλως αντιθέτως, τα επιδεινώνει. Υπό τα δεδομένα αυτά η μέσω της κρατικής παρέμβασης οργάνωση κι επέκταση του κοινωνικού κράτους δικαίου, πέρα κι έξω από την αυτοδύναμη λειτουργία της αγοράς, αποτελεί «πρόβλημα» και όχι «λύση» για τις οικονομικές κρίσεις.
2.Κατ’ ακολουθίαν, η νεοφιλελεύθερη αντίληψη περί «αυτορρύθμισης» της αγοράς –και, άρα, του οικονομικού συστήματος– αποκλειστικώς μέσω των κανόνων της προσφοράς και της ζήτησης, προϋποθέτει:
α) Σταδιακή συρρίκνωση του πεδίου δράσης του κράτους. «Όσο λιγότερο κράτος τόσο το καλλίτερο». Κάπως έτσι το κράτος -άρα και το κράτος δικαίου υπό την εκδοχή του ιδίως ως κοινωνικού κράτους, και με συνταγματικό μάλιστα έρεισμα- οφείλει να περιορισθεί, περίπου, στο ρόλο του «νυκτοφύλακοςκυνός», κατά την αντίληψη των μέσων του 19ου αιώνα.
β) Επίσης, ανάλογη συρρίκνωση του όγκου των κανόνων δικαίου, οι οποίοι διέπουν την άσκηση των κάθε είδους κρατικών δραστηριοτήτων. Ιδίως δε εκείνων που διέπουν τη δραστηριότητα της εκτελεστικής εξουσίας, ως «αιχμής του δόρατος» της όλης κρατικής δραστηριότητας.
Β. Οι επιπτώσεις της «απορρύθμισης».
Οι επιπτώσεις από την εφαρμογή στην πράξη της προμνημονευόμενης επιχείρησης «απορρύθμιση» μπορούν να συνοψισθούν στα εξής:
1. Κατά πρώτο λόγο, ακριβώς εξαιτίας της συρρίκνωσης του τομέα παρέμβασης του κράτους, μεγάλο μέρος του κενού που προκύπτει το καταλαμβάνουν με τη δράση τους νεοπαγείς φορείς του ιδιωτικού τομέα. Φορείς οι οποίοι, λόγω της καταγωγής τους, στερούνται οιασδήποτε δημοκρατικής νομιμοποίησης. Αυτή δε η έλλειψη δημοκρατικής νομιμοποίησης είναι εκείνη που αναδεικνύει το μέγεθος των συνεπειών της παρακμιακής πορείας του κράτους δικαίου. Και τούτο, διότι οι φορείς του ιδιωτικού τομέα αναλαμβάνουν έτσι την διεκπεραίωση καθηκόντων, τα οποία συνδέονται ευθέως ακόμη και με την άσκηση δημόσιας εξουσίας stricto sensu. Γεγονός που θίγει τον ίδιο τον πυρήνα του παραδοσιακού κράτους δικαίου και, πέραν των άλλων, έρχεται σ’ ευθεία αντίθεση προς το ίδιο το Σύνταγμα.
2. Το φαινόμενο της «απορρύθμισης», ως μεθόδου περιθωριοποίησης της ρύθμισης της κοινωνικής και οικονομικής πραγματικότητας μέσω κανόνων δικαίου κρατικής προέλευσης, υπονομεύει, με την σειρά του, τις δημοκρατικές αντηρίδες του σύγχρονου κράτους δικαίου υπό τις εξής δύο, πρωτίστως, εκδοχές:
α)Πρώτον, η ιδιωτική πρωτοβουλία εξελίσσεται, σε μεγάλο βαθμό, πέρα κι έξω από την ρυθμιστική επιρροή δημοκρατικώς διαμορφωμένων κανόνων δικαίου κρατικής προέλευσης. Εξελίσσεται δηλαδή, με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση, υπό την ρυθμιστική επιρροή ατελών κανόνων δικαίου άγνωστης και, εν πάση περιπτώσει, μη δημοκρατικής προέλευσης. Υπό τα δεδομένα αυτά η «αρμοδιότητα» των κρατικών οργάνων, κατά την ανάπτυξη της δράσης τους, χάνει σταδιακώς όχι μόνο την κανονιστική της δύναμη αλλά και την απαραίτητη σύνδεσή της με τους, δημοκρατικής διάστασης, πυλώνες στήριξης του κράτους δικαίου.
β) Δεύτερον, η κατά τ’ ανωτέρω, μειωμένη πλέον, δημοκρατική νομιμοποίηση της «αρμοδιότητας» των κρατικών οργάνων έχει άμεση επίπτωση πάνω στην αντίστοιχη δημοκρατική νομιμοποίηση αυτών τούτων των κρατικών οργάνων-φορέων της «αρμοδιότητας». Με την έννοια ότι αντιστοίχως μειωμένη εμφανίζεται και η δημοκρατική νομιμοποίηση των οργάνων τούτων, με τις εντεύθεν αρνητικές συνέπειες ως προς την αναγνώριση του κύρους τους και την αποδοχή της εξουσίας τους εκ μέρους του κοινωνικού συνόλου. Δοθέντος ότι στο σύγχρονο κράτος δικαίου η πραγματική πηγή, από την οποίαν αναβλύζει το γνήσιο ηγετικό φαινόμενο, είναι η μέσω δημοκρατικών διαδικασιών αποδοχή της ηγετικής φυσιογνωμίας και η εκούσια υπαγωγή στις κατά νόμο ασκούμενες αρμοδιότητές της.»
Μην περιμένετε οι τότε – αλλά και νυν και αεί – «κατήγοροι» του Προκόπη Παυλόπουλου να σπεύσουν να του ζητήσουν συγγνώμη. Κάθε άλλο. Βλέπετε τους βολεύει η «άφωνη» και «αφανής» κα Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η οποία εξυπηρετεί ιδανικά το σύστημα στήριξης άνευ όρων του «ευεργέτη» της Κυριάκου Μητσοτάκη. Κι ακόμη περισσότερο «τρέμουν και τη σκιά» του Προκόπη Παυλόπουλου, που αποδεδειγμένα και κατά γενική ομολογία τίμησε το θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας όσο λίγοι.
