Σε οριακό σημείο βρίσκονται οι κερασοπαραγωγοί της Βόρειας Ελλάδας, μετά το χτύπημα του παγετού την άνοιξη, που κατέστρεψε μαζικά την καρποφορία και άφησε πίσω του εικόνες καταστροφής και απόγνωσης. Από τα ορεινά της Εορδαίας ως τους κάμπους της Ροδόπης, η φετινή σοδειά είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη, με τους παραγωγούς να κοιτούν τα άδεια δέντρα και να κρατούν στα χέρια τους τον κόπο μιας ολόκληρης χρονιάς – σε μηδενική απόδοση.
Πρόκειται για μια αθέατη καταστροφή, που ενώ εξελίσσεται μέσα στην ύπαιθρο, έχει σοβαρές οικονομικές και κοινωνικές προεκτάσεις. Οι παραγωγοί καταγγέλλουν εμπαιγμό και αδιαφορία από την πλευρά της πολιτείας, καθώς παραμένουν εκτός μέτρων στήριξης και αποζημιώσεων, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις και καταγραφές ζημιών.
«Ψάχνουμε στα δέντρα και δεν βρίσκουμε ούτε ένα κεράσι», λένε με οργή αγρότες από τα Πιέρια και τη Φλώρινα και συνεχίζουν: «Πώς θα πληρώσουμε τις εισφορές μας; Πώς θα ζήσουμε;»
Οι ζημιές δεν είναι θεωρητικές, αλλά χειροπιαστές, αφού η παραγωγή είναι μηδενική σε πολλές περιοχές, ενώ στον αντίποδα οι δαπάνες που έχουν ήδη γίνει για καλλιεργητικά έξοδα, λιπάσματα, φυτοπροστασία και εργατικά είναι τεράστιες.
Κι όμως, παρά τη σφοδρότητα της ζημιάς, οι κερασοπαραγωγοί δεν έχουν ενταχθεί στα μέτρα αποζημίωσης, ούτε έχουν δει κάποια πρόνοια για ενίσχυση λόγω του παγετού. Η κατάσταση αυτή έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις και εύλογη αγανάκτηση, με τους αγρότες να μιλούν για κρατική εγκατάλειψη και απουσία πολιτικής βούλησης.
Η σιωπή της Πολιτείας είναι εξοργιστική
Είναι αδιανόητο το γεγονός ότι ένας από τους πιο παραγωγικούς κλάδους της ελληνικής δενδροκομίας –με εξαγωγικό χαρακτήρα, σημαντική συμβολή στο ΑΕΠ και ισχυρή παρουσία στις αγορές του εξωτερικού– αφήνεται στη μοίρα του, χωρίς ούτε μία δημόσια δέσμευση, ούτε ένα χρονοδιάγραμμα στήριξης.
Κι όλα αυτά, ενώ η κυβέρνηση δαπανά εκατομμύρια σε επιδοτήσεις με αδιαφανή κριτήρια, υπόσχεται στήριξη στον πρωτογενή τομέα μόνο στα χαρτιά κι ενδιαφέρεται περισσότερο για «εισαγόμενο» εργατικό δυναμικό από τρίτες χώρες, παρά για τη στήριξη των ανθρώπων της γης που ζουν και φορολογούνται εδώ.
Οι πληγέντες δεν ζητούν ελεημοσύνη, αλλά δίκαιη αποζημίωση για την καταστροφή που υπέστησαν, και ενισχύσεις που θα τους κρατήσουν ζωντανούς στην παραγωγή. Αν η πολιτεία συνεχίσει να κωφεύει, τότε πολύ σύντομα οι ορεινοί και ημιορεινοί κάμποι της Βόρειας Ελλάδας θα ερημώσουν. Και μαζί τους θα χαθεί μια παράδοση δεκαετιών στην ποιοτική παραγωγή φρούτων.
