Ο αεικίνητος Ιερώνυμος και η Βουλιαγμένη

«Η υπομονή είναι μια μικρή μορφή απελπισίας, μεταμφιεσμένη σε αρετή». Αυτά τα ωραία τα έλεγε ο Αμβρόσιος. Όχι ο πρώην Μητροπολίτης Καλαβρύτων, αλλά ο συνονόματός του Αμβρόσιος (Αμπρόουζ) Μπιρς.

• Από την εφημερίδα Ορθόδοξη ΑΛΗΘΕΙΑ

Ο Αμερικανός συγγραφέας του εμφύλιου πολέμου στις ΗΠΑ πριν από 150 χρόνια. Στην ταπεινή μας χώρα αυτή η απελπισία με τη μορφή της υπομονής διακατέχει όλο και περισσότερο αρκετούς μητροπολίτες. Κυρίως από τη δεξαμενή των δελφίνων του αρχιεπισκοπικού θρόνου.

Τους έχει πάρει μυρωδιά ο Ιερώνυμος και τους κάνει καλαμπούρια. Όλοι νιώθουν και ορέγονται τον θρόνο. Τον βλέπουν γυαλισμένο να τους περιμένει κι αυτός κάνει σχέδια για την επόμενη δεκαετία. Σαν να απολαμβάνει να τους βλέπει να τσιτσιρίζονται να τον διαδεχτούν. Πετάει και ένα «μπα, κουράστηκα, λέω να παραιτηθώ» για να τους κάνει το μαρτύριο της υπομονής πιο επώδυνο.

Το στοίχημα

Το μεγάλο (τελευταίο;) στοίχημα του Αρχιεπισκόπου είναι να ξεκαθαρίσει την εκκλησιαστική περιουσία. Και όταν αναφερόμαστε στην εκκλησιαστική περιουσία, μιλάμε -να μη γελιόμαστε- για το φιλέτο των φιλέτων: τα ακίνητα στη Βουλιαγμένη.

Αφού καθάρισε με τις οργανικές θέσεις των κληρικών, ισοπέδωσε κάθε μορφή αντιπολίτευσης εντός της Εκκλησίας (όχι ότι υπήρξε και ποτέ επί Ιερωνύμου), έκανε ζάφτι όποια κυβέρνηση πέρασε επί των ημερών του, τώρα έχει επικεντρωθεί στο real estate. Συνάντησε και τον Γρ. Κωσταντέλλο, τον δήμαρχο των τριών «Β» (Βούλα, Βάρη, Βουλιαγμένη).

Στην αρχή ο Κωσταντέλλος είχε τις αντιρρήσεις του και δημοσίως έδειχνε αμετακίνητος. Τώρα όμως, πληροφορούμαι, ακούει το σενάριο μιας επωφελούς αξιοποίησης και για τις δύο πλευρές, δήμου και Εκκλησίας.

Τα σχέδια είναι μεγαλεπήβολα, είναι η αλήθεια. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα χρειαστούν και τη σύμφωνη γνώμη του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αφού εκλογές θα έχουμε σε τρία χρόνια, πολιτικό κόστος δεν έχουν να αναλογιστούν, επομένως η συμφωνία ίσως προκύψει σύντομα.

Λάθος πρόσωπα

Οι επιμελείς αναγνώστες της στήλης θα θυμούνται όσα γράφαμε για την Ουκρανία. Οι εξελίξεις, δυστυχώς, μας δικαιώνουν. Εκκλησιαστικά στην εμπόλεμη χώρα υπάρχει μεγάλο ανακάτεμα. Τα έχουμε ξαναπεί.

Δικαίωμα του Οικουμενικού Πατριάρχη να παραχωρήσει αυτοκεφαλία, όταν τηρεί τους ιερούς κανόνες και είναι όλα σύμφωνα με το εκκλησιαστικό δίκαιο. Εκεί που υπάρχει εμφανής αστοχία είναι στο πώς διαχειρίζονται τα προβλήματα συγκεκριμένα πρόσωπα των τοπικών Εκκλησιών.

Ο πρόεδρος Ζελένσκι πιστεύει ότι είναι καλύτερο για τη χώρα του να περιορίσει την Εκκλησία του «ρωσόφιλου» Ονουφρίου. Αλλά ο Ζελένσκι είναι πολιτικός και όχι κληρικός.

Ο Επιφάνιος, ως ο άνθρωπος που φιλοδοξεί ανεπιτυχώς επί έξι χρόνια να ηγηθεί πνευματικά του συνόλου του ουκρανικού λαού, δεν κατανοεί πως με την τακτική που ακολουθεί έχει κάνει μια τρύπα στο νερό; Ο λαός παραμένει διχασμένος εκκλησιαστικά. Γιατί τα προβλήματα δεν λύνονται με νόμους αλλά με ουσιαστικό διάλογο.