Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν μοντέλα χωρίς επιδείξεις μόδας και Δημοκρατία με ασυδοσία, για αυτό και όσοι κάνουν χρήση των όρων αναγκάσθηκαν να ομιλούν πλέον με όρους άνευ ουσίας, όπως επαγγελματίας …ινφλουέσερ και δικαιωματισμός, αντιστοίχως.
- Μάκης Δεληπέτρος
Γνωρίζω επίσης και με την ευκαιρία το αναφέρω, πως η τσουχτή, τα μακαρόνια με αυγά με τα οποία μεγάλωσαν όλοι οι Μανιάτες, δεν είναι «γκουρμέ» φαγητό και δεν μπορεί να γίνει, όπως δεν είναι δυνατόν να υπάρξει το λεγόμενο… «αποδομημένο» παστίτσιο, όπου αλλού είναι ένα κουταλάκι κιμάς, πιο πέρα μία κεντρική ιδέα από σπαγγέτι και πιο κάτω μία κρέμα, ως ιδεατή μπεσαμέλ.
Η παραδοξολογία είναι το καμουφλάζ, ελληνιστί παραλλαγή, της νευρώσεως και της αλλοιώσεως της πραγματικότητος που βιώνουμε στην εποχή μας, σε κάθε έκφανση της δημόσιας και της προσωπικής μας ζωής.
Τι κρύβουν όλα αυτά φαινομενικώς άσχετα μεταξύ τους φαινόμενα;
Την αποδόμηση κάθε σταθεράς. Την αξιακή αποσάθρωση κάθε κοινωνικής συμβάσεως. Κανείς δεν θα αντιμετώπιζε, παλαιότερα, ως σοβαρή άποψη τα παραληρήματα των δικαιωματιστών. Όλοι από το 2010 και πίσω θα εξεδήλωναν αποστροφή στην δήλωση επαγγέλματος «μοντέλο» ή ινφλουένσερ. Και κανείς δεν θα χρυσοπλήρωνε ως γκουρμέ τα μακαρόνια με αυγά ενώ θα έφευγε αμέσως εάν του σέρβιραν …αποδομημένο φαγητό. Φαίνεται ασύνδετο αλλά στόχος είναι οι αξίες του αστισμού και δη της μεσαίας αστικής τάξεως που βρίσκεται στο στόχαστρο ως πυλών της κοινωνικής ισορροπίας και ευπρέπειας. Στόχος είναι η φιλελεύθερη σε επιλογές και μη χειραγωγίσιμος πολιτικώς μεσαία τάξις, σε όλες τις διαβαθμίσεις της.
Η απολίτικη, επιβαλλομένη «νέα τάξις πραγμάτων».
Η πολιτική ιδιωτεία των επί μέρους κραυγών καταλύει κάθε κοινωνική σταθερά. Οι διαρκείς μεταλλαγές της πολιτικής και των όρων της στοχεύει στην εξάλειψη κάθε εκδηλώσεως ανεξαρτήτου σκέψεως, από την πολιτική, την οικονομική πρακτική και δράση των πολιτών, την φιλελεύθερη διαβίωση χωρίς άνωθεν έλεγχο. Όποιος δεν ζει με βάση το σενάριο Δικαιώματα- ΛΟΑΤΚΙ- ελεγχομένη Οικονομική πρωτοβουλία, με απαλοιφή της προσωπικής κοινωνικής ανελίξεως, εξοβελίζεται ως «δεινόσαυρος», αφορίζεται, εξορίζεται από τη νέα τάξη πραγμάτων.
Οι μεσαίοι αστοί μετατρέπονται μέσα από την κατάκριση και φτωχοποίηση των ελευθέρων επαγγελματιών σε απόβλητο ομάδα, η οποία δύναται μόνον να κλαυθμηρίζει και να ενθυμείται παλαιά μεγαλεία, αποκομμένη από κάθε σενάριο μελλοντικής υπάρξεως. Η νέα ¨ηγεμονία και κυριαρχία¨ δεν επιτρέπει ανεξάρτητες πρωτοβουλίες, ελευθερία επαγγελματικών επιλογών, πολιτική ανεξάρτητο σκέψη.
Ο μεσαίος αστός μεταβάλλεται σε ανεπιθύμητο, περιθωριακό όχλο, που δεν είναι ανεκτός σε ένα επιβαλλόμενο πλαίσιο όπου χωρούν μόνον μεγιστάνες κάθε είδους και προελεύσεως και απολίτικα κακέκτυπα δημοσίων προσώπων. Αντί του ιατρού, του νομικού, του φιλοσόφου, επικρατούν μόνον διαταραγμένες μπαγιαντέρες που χορεύουν στην αλλόκοτη μουσική του ίνσταγκραμ. Ένας ποινικολόγος, ένας λοιμωξιολόγος, ένας -γιατί όχι- ιερέας δεν έχει θέση στην πρυτανεία των αρίστων ¨προσωπικοτήτων¨ του ημίγυμνου. Ένας πολιτικός επιστήμων δεν έχει λόγο υπάρξεως σε μία κοινωνία που θαυμάζει και φαντασιώνεται… με ψηφιακό τρόπο, νυμφίδια και εξεζητημένες παρουσίες λαικών παρουσιαστριών ενώ οφείλει να πειθαρχεί στις λουλουδάτες «χαβανέζες» της δημοσιότητος.
Η κομμουνιστική προσφυγή στο συναίσθημα έγινε εργαλείο επιβολής του περιθωρίου στην σύγχρονη πολιτική.
Διεθνώς. Όχι μόνον στην Ελλάδα που δεν είχε ποτέ αυτόνομο ιδεολογική παραγωγή, παρά μόνον φωτεινά παραδείγματα, αυτοδημιούργητα υποδείγματα δημόσιου λόγου και βίου. Ο σατυρικός καλλιτέχνης είχε προείπει πως ¨στη νέα τάξη πραγμάτων, μην ξεχνάτε ότι τα πράγματα είμαστε εμείς¨. Οι νεανικές συμμορίες είναι το μοντέρνο, νεωτεριστικό έκδοχο της οικογενειακής ενότητος, οι δικαιωματιστές διαδηλωτές αυτοί που καταξιώνουν την δημώδη ρήση «κακό χωριό τα λίγα σπίτια» ενώ οι παραδοξολογούντες της παραπολιτικής γενικολογίας και του πολιτικού μίξερ ιδεών και ιδεοληψιών ενθυμίζουν, αντιστοίχως, την παροιμία ¨και η μυλωνού τον άντρα της με τους πραμματευτάδες».
Ατμόσφαιρα σκοπίμου διαλύσεως των πάντων…
Κάποτε ο περιθωριακός ήταν ο απόβλητος της κοινότητος και της λαικής συνάξεως προσώπων. Σήμερα νέοι αλλά και παλαιότεροι επιχαίρουν διότι γνωρίζουν κάποιον ¨που κάνει πόρτα σε μπάρ¨, κάποιο μαφιόζο που επιβάλλει τον δικό του νόμο. Τον πολιτικό που παρέχει αντιμίσθιο στους ακολούθους του, όλα αυτά δηλαδή που αν κάποιος εδήλωνε δημοσίως στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν δεν θα είχε τόπο να σταθεί σε επάγγελμα, παρέες, οικογενειακές συναθροίσεις. Όλοι αγνοούν λ.χ. τον Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, τον Γαρδίκα, τον Σαρίπολο αλλά υποστηρίζουν τον κάθε παρενδυσιακό της ζωής ή… της πολιτικής, τον κάθε ένα που φορά άλλο ένδυμα από αυτό του φύλου ή της ιδεολογικής προελεύσεως του! Τα προιόντα ¨παραποιημένης ή ψευδούς ετικέττας¨, στον ιδιωτικό και δημόσιο βία. Έρρωσθε!
Παραλείψατε (σκοπίμως προφανώς) να μιλήσετε και για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χωρίς ενημέρωση (αλλά με άπειρη παραπληροφόρηση, προπαγάνδα, λάσπη, ψέματα, και όλα αυτά φυσικά εξυπηρετούν το αφήγημα της νέας τάξης, την οποία τόσο πολύ “εχρεύεστε”). Ο φαρισαϊσμός στα καλύτερά του.