Επικοινωνιακά οφέλη επιδιώκει να αποκομίσει -ύστερα από μια μακρά περίοδο διαρκούς στριμώγματος- η κυβέρνηση από την ανακοίνωση και την κατάθεση του χάρτη με τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό.
- Από τον Ανδρέα Καψαμπέλη, εφημερίδα «κυριακάτικη δημοκρατία»
Ενώ όμως θριαμβολογεί ακόμα και περί αποτύπωσης των «απώτατων δυνητικών ορών της ελληνικής υφαλοκρηπίδας», αποκρύπτει τεχνηέντως ότι κάτι τέτοιο έχει καταστεί κενό γράμμα λόγω των έως τώρα ενδοτικών χειρισμών και των παραλείψεών της, ιδιαίτερα της άρνησής της να προχωρήσει στην ανακήρυξη ΑΟΖ που αναδεικνύεται για άλλη μια φορά σε κομβικό σημείο.
Αυτό αποτελεί μάλιστα ένα μόνο κομμάτι του γενικότερου παζλ. Όσο και αν είναι ασφαλώς λάθος να μηδενίζεται -έστω και με πολυετή καθυστέρηση- η πρωτοβουλία για τον χάρτη, πρέπει να μπει στις σωστές της διαστάσεις και κυρίως να αξιολογηθεί όχι μεμονωμένα, αλλά σε συνδυασμό με τη συνολική πολιτική της κυβέρνησης απέναντι στην Τουρκία. Η γενική εικόνα είναι αυτή, λοιπόν, που αυξάνει στα διπλωματικά και τα πολιτικά παρασκήνια τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες για το γαϊτανάκι των παραχωρήσεων του Κ. Μητσοτάκη απέναντι στον Ερντογάν.
Δεν θεωρείται καθόλου τυχαίο ότι εκτός από τη βαριά εσωτερική επικαιρότητα, το κυβερνητικό επιτελείο θέλησε με τον χάρτη για τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό να επισκιάσει το Βατερλό για το καλώδιο της ηλεκτρικής διασύνδεσης με την Κύπρο και το Ισραήλ. Η αναδίπλωση στο θέμα αυτό συνιστά μια ντροπιαστική ήττα που δεν περιορίζεται σε διπλωματικό επίπεδο, αλλά γεννά ποικίλες παρενέργειες.
Υψώνοντας λευκή σημαία συνθηκολόγησης, οι Κ. Μητσοτάκης και Γ. Γεραπετρίτης αποδέχθηκαν ντε φάκτο την τουρκική αξίωση ότι η Αγκυρα θα έχει λόγο σε «οποιοδήποτε έργο» στην ανατολική Μεσόγειο, επιβεβαιώνοντας αυτό που μέχρι και ο -διαχρονικός κήρυκας της πολιτικής του κατευνασμού- Χρ. Ροζάκης αναγνώρισε πρόσφατα, ότι «νόμιμες ενέργειες της Ελλάδας όπως η πόντιση του καλωδίου υπόκεινται στον έλεγχο της Τουρκίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται!»
«Διαπραγμάτευση»
Το ΚΥΣΕΑ στη συνεδρίαση της Τετάρτης -και στη σκιά των πανηγυρικών ανακοινώσεων για τον χάρτη- επιβεβαίωνε χαμηλόφωνα την υποχώρηση αυτή και την παραπομπή της πόντισης του καλωδίου στο αόριστο μέλλον, ενώ την ίδια ώρα πληροφορίες αναφέρουν κάτι ακόμα πιο τραγικό. Όπως αναφέρεται συγκεκριμένα, μεσολάβησε παρασκηνιακή «διαπραγμάτευση», με την οποία η Αθήνα προσέφερε στην Αγκυρα το οριστικό ναυάγιο στην υπόθεση του καλωδίου με αντάλλαγμα τις «λελογισμένες» αντιδράσεις των γειτόνων για τον χάρτη.
Και όντως αυτό που ακολούθησε δείχνει να το επιβεβαιώνει. Κυκλοφορώντας ανεπίσημα (και όχι προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως έκανε ως κράτος-μέλος η Ελλάδα) τον δικό της χάρτη με το Αιγαίο μοιρασμένο στα δύο και εκδίδοντας ανακοινώσεις για «μονομερείς ενέργειες», η Τουρκία απέφυγε την οποιαδήποτε κλιμάκωση και τους πολεμικούς τόνους. Οι διαμαρτυρίες της για τον ελληνικό χάρτη είναι αποπροσανατολιστικές και περισσότερο στάχτη στα μάτια, καθώς, ακολουθώντας τακτική που θυμίζει την κλασσική παροιμία με τον Χότζα και τον εξαθλιωμένο χωρικό, βγαίνει, όπως εκτιμάται, διπλά κερδισμένη.
Εξασφαλίζοντας ήδη την υποταγή της Ελλάδας στην αξίωσή της για έλεγχο «κάθε ενέργειας» στο Αιγαίο, έχει την ίδια ώρα να αντιμετωπίσει έναν χάρτη που, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, είναι «άσφαιρος», αφού δεν έχει κάποιο πρακτικό αντίκρισμα όσον αφορά κυρίως τη θαλάσσια επικράτεια πέραν των 6 ναυτικών μιλίων, «γκριζάροντας» για άλλη μια φορά το ζήτημα άσκησης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων για τα 12 ναυτικά μίλια!
Η ήττα για το καλώδιο είναι μάλιστα μόνο η αρχή, καθώς έπεται και συνέχεια. Όπως αποκάλυψε και τη Δευτέρα η «δημοκρατία», εγκαινιάστηκε απεμπόληση διαρκείας για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, καθώς με το πάγωμα του έργου για την Κάσο προσφέρθηκε το «δικαίωμα» στην Τουρκία να απαιτήσει να μην προχωρήσει δίχως την έγκρισή της και το έργο της διασύνδεσης τόσο των Δωδεκανήσων όσο και του βορειοανατολικού Αιγαίου.
Εθνική ήττα
Πέραν του ότι η υπονόμευση αυτής της διπλής διασύνδεσης που είχε σχεδιάσει για τα επόμενα χρόνια ο ΑΔΜΗΕ διατηρεί κομμένη ενεργειακά στη μέση την Ελλάδα, έχει και εθνική διάσταση, καθώς «απλώνεται» από τη Θράκη και τη Λήμνο, τη Λέσβο, τη Χίο και τη Σάμο έως τη Ρόδο και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, συμπεριλαμβανομένου και του Καστελόριζου.
Είναι μεταξύ αυτών και τα νησιά που η Τουρκία θεωρεί θρασύτατα και παράνομα ότι είναι «υπό ελληνική κατοχή», απαιτώντας επί του παρόντος την αποστρατιωτικοποίησή τους και επιτυγχάνοντας έτσι ντε φάκτο ένα βήμα έμμεσης «κυριαρχίας» επ’ αυτών!
Ο Κυριάκος γύρισε την πλάτη στην πρόταση Νετανιάχου για κοινό μέτωπο κατά της Τουρκίας
Η, αν μη τι άλλο, φοβικότητα της κυβέρνησης έχει φέρει την ίδια ώρα την απομάκρυνση της Ελλάδας από τον άξονα με το Ισραήλ, στο οποίο θα κατέληγε, μετά την Κύπρο, το καλώδιο της Κάσου και άρα η συγκυρία ήταν απολύτως ευνοϊκή για τη σφυρηλάτηση των σχέσεων απέναντι στην επιθετικότητα και στον ηγεμονισμό της Αγκυρας σε όλη την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Επιλέγοντας να μη «στενοχωρήσει» τον κ. Ερντογάν, αν και συνομίλησε τις προηγούμενες ημέρες με τον κ. Νετανιάχου (μετά τη συνάντησή του με τον Ντ. Τραμπ), ο κ. Μητσοτάκης αγνόησε την πρόταση-πρόσκληση του Ισραηλινού πρωθυπουργού όπως αποτυπώθηκε και σε δημόσια ανακοίνωση του Τελ Αβίβ για «κοινό μέτωπο Ισραήλ και Ελλάδας κατά της Τουρκίας, που είναι πλέον κοινή απειλή για τις δύο χώρες». Αντ’ αυτού η Αθήνα επέλεξε να κινηθεί στην αντίθετη κατεύθυνση και μέσα στα αμέσως επόμενα εικοσιτετράωρα να στείλει εντελώς στον «βυθό» το έργο πόντισης του καλωδίου…
Ενώ κατήγαγε αυτές τις νίκες ο κ. Ερντογάν, ο κ. Μητσοτάκης, από την πλευρά του, έδειξε και δείχνει ότι στην πραγματικότητα (και παρά τους διθυράμβους των ημερών αυτών) δεν παραβιάζει καμία από τις «κόκκινες γραμμές» όχι των ελληνικών εθνικών συμφερόντων και κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, όπως θα όφειλε, αλλά αυτών που θέτει σε βάρος της χώρας μας η Αγκυρα. Ούτε βεβαίως η πρώτη φορά είναι, όπως το παρουσιάζει η κυβέρνηση, που δηλώνουμε ότι αναγνωρίζουμε ότι τα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα και ότι η ελληνική υφαλοκρηπίδα φθάνει μέχρι τη μέση γραμμή με την Τουρκία.
Αντίθετα είναι χαρακτηριστικό ότι η εγκαθίδρυση χωροταξικών χρήσεων σε θαλάσσιες ζώνες συνεπάγεται δικαιοδοσία σε αυτές, αλλά εφόσον δεν ανακηρύσσει η Ελλάδα ούτε υφαλοκρηπίδα ούτε ΑΟΖ, όπως έχει το απόλυτο δικαίωμα να κάνει μονομερώς με βάση το Διεθνές Δίκαιο (άλλο η οριοθέτηση που απαιτεί διαβούλευση με την άλλη χώρα), είναι ανέφικτο να κινηθεί πέραν των 6 ναυτικών μιλίων.
