Εάν δεν κοιτάξετε κατά πρόσωπο τον «δράκο» δεν τον σκοτώνετε. Εσείς οι de facto «Αγιώργηδες». Δεν θέλω να σας απονομιμοποιήσω ή να σας αποδομήσω.
- Γράφει ο Βύρων Γ. Πολύδωρας
Συνειδητοποιώντας το μάταιο (;) της επανάστασης (της οργής) στους ιστορικούς κύκλους, πασχίζω να διαλεχθώ μαζί σας, έστω ως ακάλεστος επισκέπτης ή συμπέθερος. Και να σας θυμίσω τα fundamentals, τα θεμελιώδη που οφείλατε να πράξετε. Που φοβούμαι πως, βυθισμένοι μέσα στον γυάλινο, πλην βουρκώδη, πύργο σας, του πλούτου και της δύναμης, της αλαζονείας και της κουφόνοιας, δεν έχετε την ορθοκρισία και τη σοφία να διακρίνετε τις καταστάσεις και να τάξετε τις σωστές και σωστικές προτεραιότητες-δράσεις. Όχι μόνον για τους λαούς αλλά και για σας τους ίδιους. Να μην κόβετε το πλανητικό κλαδί πάνω στο οποίο στέκεσθε. Δεν κάνω εδώ έναν μονήρη διάλογο, ενός μοναχικού ανθρώπου, που θέλει να είναι ελεύθερος και να έχει γνώμη την οποία και να εκφράζει. Κάνω μια επικοινωνία τριμερή. Με ενδιάμεσο ενισχυτή του λόγου μου, εγγυητή και συνεκκαλούντα μαζί μου, τον λαό.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Τέσσερα είναι τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος σήμερα: Πρώτον, ο υπερπληθυσμός του πλανήτη, με ειδική αναφορά στην Κίνα, στην Ινδία, στη Βραζιλία, στη Νοτιοανατολική Ασία και στην Αφρική. Δεύτερον, η γήρανση του πληθυσμού, έστω και στις περιοχές του ανεπτυγμένου (όπως καλείται) κόσμου.
Τρίτον, ο αστισμός ή άλλως αστυφιλία, η συγκέντρωση του πληθυσμού σε μεγάλα κέντρα, μεγαλουπόλεις. Και τέταρτον, στους πόρους τους διαθέσιμους ή τους σε σπάνιν ή ακόμη χειρότερα σε εξαφάνιση ευρισκόμενους.
Να σημειωθεί εν παρενθέσει ότι η προσφορά των πόρων έχει μία και μόνη, μονοπωλιακή πηγή προελεύσεως: τη μητέρα φύση. Τα τραπεζογραμμάτια, τα bonds, τα ομόλογα, τα κάθε λογής χρηματόγραφα και όλα τα συναφή, περιλαμβανομένου ακόμα και του χρυσού ή των πολύτιμων λίθων από μόνα τους (ipso facto) δεν μπορούν να θρέψουν τον άνθρωπο. Το πολύ-πολύ αν αναζητήσουμε χρήση άλλη, εκτός της συμβατικής τους και της κατ’ αξίαν (ad valorem), πιθανόν να αναγνωρισθεί ως τέτοια η διακοσμητική και η συλλεκτική, όπως λέει και το τραγουδάκι για τα πτυχία (άνευ αντικρίσματος) «πάρτο Λίζα και κάντο κορνίζα…».
Δεν γυρίζει ο τροχός της ιστορίας προς τα οπίσω. Και αν κάποιοι το επιχειρήσουν θα είναι απλά καταστροφείς. Αυτό είναι νόμος, αξίωμα. Αυτό όμως που πρέπει να ορίσουμε ως στόχο πολιτικής οικουμενικής τάξεως είναι η μη ληστρική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων. Και να συμφωνηθεί ένας άλλος τρόπος ζωής, λιγότερο καταναλωτικός και σπάταλος. Να περιορισθεί ο ρυθμός τής ανάπτυξης. Όχι μόνο για τον τομέα τής ενέργειας που σωστά έχει γίνει, η επιλογή υπέρ των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ).
Χρειαζόμαστε μια ολιστική πολιτική λιτότητας. Όχι μνημονιακής λιτότητας που ισοδυναμεί-ούσε με τοκογλυφική κερδοσκοπία των τραπεζών και των χρηματοπιστωτικών κέντρων που παρήγγελναν τους όρους τής απομύζησης του όποιου πλούτου των φτωχών κρατών και από τα κράτη αυτά των πιο φτωχών και υποτελών πολιτών. Μια διαδικασία που ισοδυναμούσε με εξόντωση των λαϊκών στρωμάτων για να σωθούν (τραγική ειρωνεία) ή για να τιμωρηθούν γιατί αποδέχθηκαν τους καταναλωτικούς ρυθμούς στους οποίους τους υπέβαλαν εκμαυλιστικά οι ίδιοι οι τιμωροί-κερδοσκόποι.
Ο λιτός βίος των πρωτοχριστιανών με τις νηστείες και τις προσευχές και τον ενάρετο οικογενειακό και ενοριακό κύκλο «ομοϊδεατών» ήταν και πρέπει να παραμένει (;) η συνταγή-πρόταση οικονομίας που εγγυάτο την επιβίωση. Στον αντίποδα βρίσκουμε το παράδειγμα της αμαρτωλής ανήστευτης και καταναλωτικής ακράτειας και κραιπάλης της βιβλικής δίδυμης πόλης των Σοδόμων και των Γομόρρων. Να θυμίσουμε ξανά το δόγμα του Αριστοτέλη: Η φύση αρκεί για να θρέψει τους ανθρώπους. (Παραβλέπει εδώ την δυνητική πληθυσμιακή έκρηξη). Δεν μπορεί όμως να ικανοποιήσει και την απληστία του ανθρώπου.
Τα τέσσερα θεμελιώδη προβλήματα που προείπαμε παράγουν, αντί λύσεως, αλλεπάλληλους φαύλους κύκλους, και αντιφάσεις που γεννούν σειρά νέων προβλημάτων αντί λύσεων. Σημειώσαμε, μόλις πριν, το αδιέξοδο της εξακολουθητικά επαυξανόμενης κατανάλωσης. Τις περιδινήσεις και επιδεινώσεις των άλλων τριών τις αφήνουμε να τις εννοήσετε (γνωστές γαρ από την κοινή πείρα).
Το θέμα του πεπερασμένου των πόρων της μητέρας φύσης πρώτος έθιξε συστηματικά ο Μάλθους (Άγγλος οικονομολόγος και θεολόγος, Thomas Robert Malthus 1776-1834, σχεδόν σύγχρονος του Σκώτου Adam Smith), όταν υποστήριξε grosso modo ότι ο πληθυσμός της γης αυξάνεται κατά γεωμετρική πρόοδο, ενώ οι πηγές της φύσης (διατροφής και βιοτικών αναγκών) κατ’ αριθμητική πρόοδο. Έτσι, το βέβαιο αποτέλεσμα σε κάποια στιγμή του μέλλοντος θα ήταν η πείνα, ο λιμός, μαζί με τις αρρώστιες. Το γνωστό ως «Μαλθουσιανή καταστροφή».
Οι αντιρρησίες σ’ αυτόν τον στέρεο συλλογισμό αντέτειναν κατά βάσιν το αφελές αντεπιχείρημα πως το θεώρημα δεν πρόκειται να επαληθευθεί, γιατί, δυοίν θάτερον (θα συνέβαινε): ή η γεωμετρική αύξηση του πληθυσμού δεν θα διαιωνίζονταν για κάποιους αστάθμητους λόγους σε βάθος χρόνου, ή η αριθμητική πρόοδος στην παραγωγή αγαθών επιβίωσης θα αυξάνονταν λόγω της συντελούμενης (ήδη από τον 18ο και 19ο αιώνα) βιομηχανικής επανάστασης. Όμως, βλέπουμε ότι φθάσαμε στο τέλος της ισορροπίας. Τα όρια εξαντλούνται. Και ο Malthus δικαιώνεται;
Συνεπώς, πρέπει να δράσουμε αμέσως, επί των fundamentals, των θεμελιωδών, κύριοι δυνατοί της γης. Να σταματήσει η παράνοια και η κραιπάλη του ψηφιακού μετασχηματισμού με τη ρομποτική, την digital economy, την artificial intelligence (τεχνητή νοημοσύνη) και όλα τα 5G (πέμπτης γενιάς-fifth generation) gadgets και λοιπά μηχανήματα, τώρα. Έχει εξετασθεί ο χείμαρρος των επιπτώσεων πάνω στον άνθρωπο και μάλιστα πάνω στον άνθρωπο της παραδοσιακής εργασίας; Είναι δυνατόν να μετατεθεί μέσα σε μια ή δυο γενιές το εργατικό δυναμικό στην «εργατική περιοχή» των computers, δηλαδή στους προγραμματιστές ή αρμολογητές Η/Υ; Μπορεί η νέα περιοχή εργασίας να απορροφήσει όλο τον «στρατό» των νεοεκπαιδευμένων ηλεκτρονικών εργατών;
Εντυπωσιάζει η απροθυμία των κατόχων τα «μέσα παραγωγής» της 5G να ασχοληθούν έστω με αυτά τα ερωτήματα-προκλήσεις. Και στα τυφλά, μεθυσμένοι όντες από τη μανία του κέρδους… γκαζώνουν στην πίστα της απώλειας. Αναστοχασθείτε! Πραγματική οικονομία τώρα που να εξορθολογίζει τη Μαλθουσιανή εξίσωση και να αποσοβεί την αναπόφευκτη καταστροφή. Αυτή μαζί με την Αριστοτελική «μεσότητα» θα σώσει τον πλανήτη. Όχι η κερδοσκοπία και η απληστία των ιεροφαντών της παγκοσμιοποίησης.
Γιατί δεχόμαστε ασφαλώς την κοινή και μεγάλη αλήθεια της «παγκοσμιότητας», που σημαίνει το υπαρκτό status των φυσιολογικών όρων και συνθηκών του πλανήτη, ενώ αποκρούουμε την «παγκοσμιοποίηση» που τη βλέπουμε σαν μια επιθετική διαδικασία ομοιομορφίας, πολτοποίησης και επιβολής νέων, αμφίβολων όρων κλίματος και συνθηκών επιβίωσης του μεταλλαγμένου πλέον ανθρώπου;
