Οι λέξεις έχουν πάντοτε την σημασία τους. Λίγο να τις αλλάξεις, λίγο να τις τροποποιήσεις, κάτι να ξεχάσεις -ηθελημένα ή αθέλητα- είναι δυνατόν να κάνεις μεγάλη ζημιά.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου δεν είναι αφελής. Γνωρίζει άριστα τι αλλάζει στο περιεχόμενο μιας πάγιας εθνικής θέσης αν αντικαταστήσεις μια λέξη. Πολύ δε περισσότερο αν ξεχάσεις μια λέξη. Ακόμη δε περισσότερο αν τις αλλάξεις τον αριθμό και από πληθυντικό την υποβιβάσεις στον ενικό.
Πεις για παράδειγμα «επανόρθωση» αντί «επανορθώσεις». Δεν χωρούν δικαιολογίες λοιπόν γι αυτό που διέπραξε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας με το μήνυμά της την Κυριακή για την επέτειο του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων. Η, ούτως ή άλλως, μικρή σε έκταση δήλωσή της για την μαύρη επέτειο είχε μια κατάληξη σοκ. Την περίεργη αναφορά της στο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων και επανορθώσεων.
Πιο συγκεκριμένα η κυρία Σακελλαροπούλου δήλωσε:
«Η σφαγή των Καλαβρύτων, η μεγαλύτερη ναζιστική θηριωδία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε ελληνικό έδαφος, έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στην ιστορική και συλλογική συνείδηση του λαού μας. Ένα ειδεχθές και αποτρόπαιο γεγονός, που όχι μόνο προκαλεί βάναυσα και τραυματίζει ανεπανόρθωτα το ανθρώπινο αίσθημα, αλλά μας καλεί, κάθε χρόνο, τη μέρα της επιστροφής μας στον τόπο του μαρτυρίου, σε εγρήγορση για τη θωράκιση της δημοκρατίας μας, στην Ελλάδα και την Ευρώπη, από τους εχθρούς της, τους επιγόνους του φασισμού και του ναζισμού. Στη μνήμη της αδικοχαμένης και ηρωικής γενιάς των Καλαβρυτινών παραμένει ενεργός ο δίκαιος αγώνας της επανόρθωσης».
Ας προσέξουμε την κατάληξη της δήλωσης της: «Παραμένει ενεργός ο δίκαιος αγώνας της επανόρθωσης». Πίσω από κάθε λέξη υπάρχει και μια παγίδα που οδηγεί στην αρχή εγκατάλειψης της πάγιας εθνικής θέσης. Ιδού γιατί: Είναι λάθος η διατύπωση «παραμένει ενεργός ο αγώνας». Όλοι οι προκάτοχοι της κυρίας Σακελλαροπούλου, Στεφανόπουλος, Παπούλιας, Παυλόπουλος διακήρυσσαν ότι «οι απαιτήσεις της Ελλάδας κατά της Γερμανίας για το κατοχικό δάνειο και τις επανορθώσεις είναι νομικώς ενεργές και δικαστικώς επιδιώξιμες».
Από τις «ενεργές απαιτήσεις» του χθες φθάσαμε στην νέα αόριστη Προεδρική διατύπωση περί «ενεργού αγώνα». Η κυρία Σακελλαροπούλου στην δήλωση της κάνει επίσης λόγο για «επανόρθωση». Όχι για «επανορθώσεις». Αλλάζει πλήρως η νομική έννοια.
Και βεβαίως με την δήλωση της διαγράφει δύο ακόμη λέξεις που θα έκαναν τον Μανώλη Γλέζο να σηκωθεί από τον τάφο του. Διαγράφει τις λέξεις «κατοχικό δάνειο».
Και το κορυφαίο όλων! Η… ασθενούς μνήμης κυρία Σακελλαροπούλου λησμονεί να αναφέρει την εθνικότητα των επανορθώσεων -επανορθώσεως κατ αυτήν- και την εθνικότητα των διεκδικήσεων. Δεν τολμά να χρησιμοποιήσει τον όρο «γερμανικές». Τον διαγράφει. Ούτε βεβαίως αναφέρει τον όρο «απαιτήσεις ελληνικές».
Αξιολογώντας με τις καλύτερες προθέσεις την δήλωση της, θα λέγαμε ότι είναι τραγικά ελλιπής. Μένουμε σε αυτό. Στη θέση του Γερμανού πρέσβη στην Αθήνα θα ανοίγαμε σαμπάνια στο άκουσμα αυτής της διατύπωσης. Ο αρχηγός του Ελληνικού Κράτους δεν προσδιορίζει τις επανορθώσεις ως «γερμανικές», δεν τις θεωρεί «απαιτήσεις νομικά ενεργές» και «ελληνικές» αλλά «ενεργό αγώνα» αορίστως. Και βεβαίως διαγράφει το κατοχικό δάνειο. Ασήμαντος λεπτομέρεια! Ούτε στα καλύτερα όνειρα του.
Δυστυχώς η «εκτροπή» που επισημαίνουμε δεν είναι νέα. Καθ όλη την διάρκεια του πρώτου χρόνου της θητείας της η Πρόεδρος είναι πολλές φορές υπότροπη. Άλλοτε ξεχνά χώρες, άλλοτε έννοιες και σύμβολα σημαντικά για τον ελληνισμό, άλλοτε προβαίνει σε διατυπώσεις άκρως παρεξηγήσιμες.
Την μία μεταβαίνει στην Θράκη την ημέρα που ο Ερντογάν μετατρέπει την Αγία Σοφία σε τέμενος και μιλά χλιαρά για «εξ ανατολών γείτονα». Δεν τολμά να προφέρει την λέξη «Τουρκία». Την άλλη μεταβαίνει στο Αγαθονήσι και λέει στους κατοίκους του ότι «είστε μακριά από την ηπειρωτική Ελλάδα». Κείται μακράν δηλαδή. Ροζάκειος αντίληψη. Την επομένη αντικαθιστά σε μήνυμα της για την 25η Μαρτίου την λέξη «οθωμανικός ζυγός» με την λέξη «δεσποτισμός» ενώ παραλείπει την λέξη «Έθνος».
Την μεθεπομένη πηγαίνει στην Κύπρο και χαρακτηρίζει το Κυπριακό απλώς «εθνικό θέμα της εξωτερικής μας πολιτικής» ενώ η πάγια θέση είναι πως αποτελεί «θέμα διεθνές και ευρωπαϊκό» (στο τέλος το κατάλαβε). Κάνει λόγο επίσης για «διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία» κάτι που ο Πρόεδρος Αναστασιάδης απέρριψε σε Σύνοδο Κορυφής γιατί παραπέμπει σε «συνομοσπονδία».
Να μην θυμηθούμε τέλος την αφαίρεση του Σταυρού και της Σημαίας από το γραφείο της, την παράλειψη αναφοράς στον Κωνσταντίνο Καραμανλή την ημέρα αποκατάστασης της Δημοκρατίας, την απόφαση της να μεταβεί στο Καστελλόριζο εσπευσμένα μόνον όταν έμαθε ότι προσκλήθηκε να μιλήσει σε ημερίδα των Δικηγορικών Συλλόγων ο προκάτοχος της.
Και έπειτα από όλα αυτά απορεί το επιτελείο της κυρίας Προέδρου γιατί η δημοτικότητα της βρίσκεται στα τάρταρα και ο θεσμός βρίσκεται κάτω από το όριο του 50% των προτιμήσεων των Ελλήνων στις δημοσκοπήσεις επί των ημερών της. Υπάρχει αιτία: Ο απολογισμός της είναι κάκιστος.
Δυστυχώς η Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά τον πρώτο χρόνο της θητείας της δεν κατάφερε να προσεγγίσει το κοινό αίσθημα. Αναδιατυπώνοντας προς το χειρότερο μάλιστα εθνικές θέσεις δεκαετιών αποξενώθηκε με το καλημέρα από την πλειονότητα των Ελλήνων. Έχει όλο τον καιρό να βρεθεί στην σωστή πλευρά της ιστορίας. Δεν είναι αργά.
