Δεν είναι απλώς η χειρότερη κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση. Με τους χειρότερους υπουργούς και τον χειρότερο πρωθυπουργό. Είναι η μεγαλύτερη μηχανή πολιτικής εξαπάτησης που υπήρξε στην Γ’ Ελληνική Δημοκρατία.
Του Γ. Λακόπουλου
- Αναδημοσίευση από το anoixtoparathyro.gr
Αν για να κερδίσει τις εκλογές του 2019 ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε άλλοθι για την ακράτεια των λόγων του, τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με την αμείλικτη αλήθεια των πράξεων του. Τίποτε δεν είναι όπως το παρουσιάζει.
Στην πανδημία λέει ότι είναι πρώτος στην Ευρώπη, ενώ είναι τελευταίος. Το «κράτος του» δεν είναι «επιτελικό», αλλά σύστημα φαυλότητας, νεποτισμού, αδιαφάνειας, εξυπηρέτησης ημετέρων και κατεδάφισης κοινωνικών κεκτημένων. Αυτά που κάνει στην οικονομία δεν είναι μεταρρυθμίσεις, αλλά «δουλειές», η «ανάπτυξη» που φέρνει μοιράζεται σε λίγους, ενώ παράλληλα επιβαρύνει το χρέος που θα πληρώσουν οι πολλοί.
Στα ελληνοτουρκικά δεν οχυρώνει τη χώρα, αλλά προετοιμάζεται το έδαφος για «αμοιβαίες υποχωρήσεις» και επίλυση «διαφορών».
Έκανε τη χώρα δακτυλοδεικτούμενη διεθνώς σε θέματα ελευθεροτυπίας αποκλείοντας εφημερίδες που δεν του αρέσουν, όπως το «Documento» του Βαξεβάνη και η «Δημοκρατία» του Φιλιππάκη.
Κυρίως δεν είναι ο ίδιος όπως αυτοπαρουσιάζεται. Δεν κυβερνάει καν ως επικεφαλής της Νέας Δημοκρατίας, αλλά με ένα ΙΧ άτυπο κόμμα, με ανεμομαζώματα και λειτουργία «εταιρίας» περισσότερο, παρά πολιτικού φορέα.
Είναι συνταγματικός Πρωθυπουργός. Αλλά στην πράξη δρα σαν μονάρχης.
Ο Πρωθυπουργός και το Σύνταγμα
Θεωρεί -κληρονομικό- δικαίωμα του να κάνει ό,τι θέλει ο ίδιος για τη χώρα. Χωρίς να δίνει λογαριασμό και να δέχεται έλεγχο. Δεν τον ανέχεται.
Το ίδιο δικαίωμα μεταβιβάζει -με καθεστωτική νοοτροπία- και στην οικογένειά του. Σα να είναι στην πρωθυπουργία όλοι μαζί. Όποιος σχολιάζει, κάνει κριτική και ασκεί έλεγχο, «ρίχνει λάσπη».
Κατά κάποιο τρόπο το θεσμοθετεί. Τι άλλο βρίσκεται πίσω από το διαβόητο άρθρο 191 του Ποινικό Κώδικα;
Στην Άμυνα, ο τρόπος με τον οποίο χειρίσθηκε τη χώρα στην Ελληνογαλλική συμφωνία για τους εξοπλισμούς από τη στιγμή που την ανέλαβε, παραπέμπει -τηρουμένων των αναλογιών- στον τρόπο με τον οποίο την είχε χειρισθεί ο Γ. Παπανδρέου με το δημοσιονομικό πρόβλημα του 2009-10: χωρίς να ρωτήσει ούτε καν το υπουργικό συμβούλιο.
Βεβαίως, είναι ο φορέας της λαϊκής εντολής και, επιπλέον, το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι, από το 1985, πρωθυπουργικοκεντρικό. Αλλά, ο Πρωθυπουργός δεν έχει λευκή επιταγή.
Το Σύνταγμα αναφέρει -άρθρα 81 και 82- ότι «την Κυβέρνηση αποτελεί το Υπουργικό Συμβούλιο που απαρτίζεται από τον Πρωθυπουργό και τους Yπουργούς». Ότι «η Kυβέρνηση καθορίζει και κατευθύνει τη γενική πολιτική της Xώρας, σύμφωνα με τους ορισμούς του Συντάγματος και των νόμων». Και ότι «ο Πρωθυπουργός εξασφαλίζει την ενότητα της Kυβέρνησης και κατευθύνει τις ενέργειές της».
Δεν λέει ότι κυβερνά αυθαίρετα, υποκαθιστά υπουργούς και παρακάμπτει το υπουργικό συμβούλιο – το οποίο, σε τελευταία ανάλυση, ο ίδιος διαμορφώνει. Ούτε πως αγνοεί την κοινοβουλευτική ομάδα που τον στηρίζει στη Βουλή.
Στην κυβέρνηση Μητσοτάκη οι υπουργοί σε μεγάλο βαθμό προέκυψαν με κατάχρηση του δικαιώματος του να διορίζει εξωκοινοβουλευτικούς. Σε βαθμό οιονεί παραβίασης της ανάθεση της εντολής διακυβέρνησης στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία της ΝΔ. «Μας ψήφισαν για να κυβερνήσει η ΝΔ», του είπε πρόσφατα ο Κ. Τζαβάρας. Μόνο η ΝΔ δεν κυβερνάει.
Οι υπουργοί αντιμετωπίζονται σαν υπάλληλοι και οι ίδιοι δείχνουν συμπεριφορά δούλων. Έχουν τεθεί υπό την επιτήρηση μετακλητών υπαλλήλων και εξωκοινοβουλευτικών του Μεγάρου Μαξίμου.
Το δικαίωμα της νομοθετικής πρωτοβουλίας ασκείται μόνο τυπικά από τους ίδιους. Τα νομοσχέδια φτάνουν έτοιμα και δεν μπορούν καν να προσθέσουν τη δική τους αντίληψη στο νομοθετικό έργο στα πλαίσια του προγράμματος της ΝΔ
Αυτά κάθε άλλο παρά κινούνται στο πνεύμα του πολιτεύματος της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Ελέω Θεού Κυβερνήτης
Οι πολίτες το 2019 ενέκριναν το πρόγραμμα της ΝΔ, καλώς ή κακώς. Πάντως όχι τη… «Σκέψη του Μητσοτάκη». Κι όμως οι νευρώνες της νομοθετικής παραγωγής μεταφέρουν τις προσωπικές του κοσμοθεωρίες και αντιλήψεις στο Κοινοβούλιο ως νομοσχέδια.
Όποιος ανατρέξει σε όσα έλεγε, ως απόψεις του κατά καιρούς, για την υγεία, τη παιδεία, την οικονομία, τα εργασιακά, όχι ως πολιτικές προτάσεις, αλλά ως… φιλοσοφικές προσεγγίσεις της ζωής, νομοθετούνται ως θέσφατα.
Σαν να ψηφίσθηκε ως πάνσοφος καθοδηγητής, γκουρού της κοινωνίας, και όχι ως κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός που δίνει λόγο στη Βουλή και στην κοινωνία και δίνει στο υπουργικό συμβούλιο το δικαίωμα της έγκρισης των προτάσεων του δια ψηφοφορίας.
Συμπεριφέρεται όχι όπως ορίζει το Πολίτευμα για τον Πρωθυπουργό, αλλά σαν ελέω Θεού κυβερνήτης – κατά παράβαση της κοινοβουλευτικής ουσίας.
Παρότι το κόμμα του τον ψήφισε για αρχηγό, αλλά δεν τον αναγνώρισε ποτέ σαν επικεφαλής της παράταξης του. Η χώρα τον έκανε Πρωθυπουργό, αλλά δεν του εκχώρησε την ιστορική μοίρα της – με την έννοια της αλλαγής παγίων προσανατολισμών της.
Όπως είναι η θεμελιώδης θέση ότι με την Τουρκία δεν έχουμε «διαφορές», αλλά μόνο μια διαφορά. Ότι απέναντί της δεν νοείται να κάνουμε «υποχωρήσεις» για να κάνει και η ίδια. Για να συμπέσουμε σε κάτι και να συμφωνήσουμε σε «διευθετήσεις». Γι’ αυτό υπάρχει το διεθνής Δίκαιο και οι Συνθήκες και τίποτε άλλο.
Η αντίληψη του Μητσοτάκη «κάνω ό,τι θέλω» δεν επικρίνεται μόνο από τη αντιπολίτευση. Ίσως από εκεί επικρίνεται λιγότερο από όσο πρέπει. Πρώτος την επικρίνει ο προκάτοχός του Αντώνης Σαμαράς. Τόσο βαριά πράγματα που του είπε από τα «ΝΕΑ», δεν του έχουν πει ακόμη οι πολιτικοί του αντίπαλοι.
Υπό το φως αυτών των εξελίξεων και των συναφών διαπιστώσεων, μένει να δούμε ποια θα είναι η αντίδραση του έτερου πρώην πρωθυπουργού, που διατηρεί πάντα το ρόλο του παραταξιάρχη.
Ο Κώστας Καραμανλής με την προηγουμένη παρέμβαση του από το Βελίδειο, απέτρεψε τον Μητσοτάκη «να τα βρει» με την Άγκυρα, όπως ήθελαν «εταίροι και σύμμαχοι».
Η νέα παράβαση στις 13 Οκτωβρίου θα εκδηλωθεί με αφορμή της συμπλήρωση 40 ετών από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ.
Αμιγώς «καραμανλική» υπόθεση, που θα παρουσιάσει σε οικείο έδαφος: στο Ίδρυμα «Κωνσταντίνος Καραμανλής» στη Φιλοθέη, και όχι στο ομώνυμο κομματικό Ινστιτούτο.
Αυτή η εμφάνιση ενδεχομένως θα κρίνει και την τύχη της ΝΔ ως κόμματος.
Η «διαγραφή» του Κωνσταντίνου Καραμανλή
Όλοι σημειώνουν με έκπληξη την προκλητική παράλειψη του Κυριάκου Μητσοτάκη να αναφέρει τον ιδρυτή της ΝΔ , θεμελιωτή της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας και αρχιτέκτονα της ένταξής στην κοινοτική Ευρώπη.
Ο σημερινός πρωθυπουργός και αρχηγός της ΝΔ τον έχει διαγράψει από το λεξιλόγιο του. Προτιμά τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που ήταν όμως… αντίπαλος της παράταξης του.
Στην περισσή ιδρυτική επέτειο ο Καραμανλής δεν υπήρχε, το τυπικό μήνυμα Μητσοτάκη. Όπως δεν υπήρχε στην επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας και στην έκθεση για την Ελληνογαλλική φιλία.
Μετά τις έντονες εσωκομματικές και εν όψει της εμφάνισης Καραμανλή έκανε την ανάγκη φιλοτιμία. Το Γραφείο Τύπου της Νέας Δημοκρατίας χαιρέτησε την από την ίδρυση του κόμματος «που εδώ και 47χρόνια εκπροσωπεί όλους τους Έλληνες» – προκαλώντας το ειρωνικό σχόλιο… «αλλά δεν εκπροσωπεί τη ΝΔ».
Ο ίδιος σε ένα 24ωρο αναφέρθηκε… δυο φορές- σαν κάτι να θέλει να προλάβει. Αλλά έκανε μια μάλλον περίεργη αναφορά στον Καραμανλή, υπενθυμίζοντας τη φράση του: «Η Νέα Δημοκρατία είναι η παράταξη που υπηρετεί τα συμφέροντα του Έθνους πέρα και πάνω από τις παραπλανητικές ετικέτες της Δεξιάς, του Κέντρου ή της Αριστεράς».
Μόνο που ο Καραμανλής δεν εννοούσε ότι δεν υπάρχει Δεξιά, Αριστερά ή Κέντρο – όπως λέει ο Μητσοτάκης. Ήταν υπέρ των κομμάτων. Και κυβερνούσε στο όνομα της ΝΔ – όχι του εαυτού το, παρά το πολιτικό του εκτόπισμα.
Η επιστροφή Καραμανλή στο προσκήνιο ίσως ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα. Όπως τίνος κόμματος και ποιου πολιτεύματος Πρωθυπουργός είναι ο Μητσοτάκης.
Αν κυβερνάει η ΝΔ η ένα ετερόκλητο σύστημα δοτών και ξοφλημένων εισαγομένων από άλλους χώρους. Και αν η χώρα με κυβέρνηση της ΝΔ ακολουθεί την πορεία που ορίζουν οι ιδεολογικές και πολιτικές συντεταγμένες της ΝΔ, ή έχει μετατραπεί σε προσωπικό φέουδο με σήμα κατατεθέν τον… πρώτο ενικό.
*πηγή φωτό: anoixtoparathyro.gr
