Ολοκληρώνεται απόψε το βράδυ η περιφερόμενη «για λίγες ημέρες» ανά την επικράτεια πολιτική παράσταση με τίτλο «ο επόμενος πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής».
Από τον
Γιώργο Χατζηδημητρίου
Οι δύο μονομάχοι, Νίκος Ανδρουλάκης και Γιώργος Παπανδρέου, φτάνουν στο τέρμα με μια διαφορά ασφαλείας 24.000 ψήφων που εξασφάλισε ο πρώτος ήδη από την περασμένη Κυριακή.
Μαθηματικώς, ο τέως πρωθυπουργός δεν έχει χάσει τις ελπίδες του για ανατροπή. Ομως, όλα τα προγνωστικά είναι πλέον εναντίον του. Την περασμένη εβδομάδα ο Γιώργος Παπανδρέου κατέφυγε αναγκαστικά στην πόλωση και τις προσωπικές επιθέσεις με ιδεολογικά κριτήρια εναντίον του αντιπάλου του, τον οποίον χαρακτήρισε «παλαιοκομματικό» και μέρος ενός προβληματικού συστήματος στη συγκυβέρνη η Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη, που μοίραζε κρατικές θέσεις με το αμαρτωλό σύστημα 4-2-1, την ώρα που από τους πολίτες αξίωνε αιματηρές θυσίες.
Πρόδηλος στόχος του ήταν να υποχρεώσει τον ευρωβουλευτή να εγκαταλείψει την καλά περιφρουρημένη αοριστία των πολιτικών του θέσεων και να βγει στο ξέφωτο, αποκαλύπτοντας το συντηρητικό του προφίλ, το οποίο έχτισε στη θαλπωρή του σημιτικού θερμοκηπίου και στις απόμακρες Βρυξέλλες.
«Εδοξάσθη κρυπτόμενος»
Δεν κατάφερε στο τέλος και πολλά. Ούτε καν να τον σύρει σε μια τηλεμαχία όπου την προηγούμενη φορά η «ξύλινη» παρουσία Ανδρουλάκη χαρακτηρίστηκε πανδήμως ανούσια και άχρωμη. Η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά, την οποία ο Ν. Ανδρουλάκης κατά καιρούς επικαλείται, τον είχε άλλωστε «στολίσει» με την υποτιμητική διαπίστωση ότι «εδοξάσθη κρυπτόμενος» επί δύο συνεχόμενες θητείες στα έδρανα της Ευρωβουλής, οι οποίες, αν κρίνει κανείς από το ερασιτεχνικό επίπεδο προσέγγισης των διεθνών ζητημάτων, μάλλον δεν τον ωφέλησαν ιδιαίτερα.
Έφτιαξε μηχανισμό
Επέτρεψαν, ωστόσο, στον ευρωβουλευτή να επιδοθεί απερίσπαστος στη δημιουργία ενός ανθεκτικού οργανωτικού ιστού, μέσω του οποίου απέκτησε τον έλεγχο των καχεκτικών κομματικών μηχανισμών, με μοναδικό διαβατήριο την ημερομηνία γεννήσεως και το ελκυστικό αίτημα για ανανέωση. Ολα αυτά, σε ένα κόμμα οικονομικά και ηθικά χρεοκοπημένο και κατάκοπο από τις περιπέτειες των Μνημονίων όπου το βύθισαν και μαζί τη χώρα οι ολέθριοι χειρισμοί του μοιραίου Γ. Παπανδρέου και του βουλιμικού αλλά απολύτως αποτυχημένου με ό,τι καταπιάστηκε στην πολιτική Ε. Βενιζέλου.
Φρονίμως ποιών ο Ν. Ανδρουλάκης, φρόντισε να διαχωρίσει από κάθε δυσάρεστη ανάμνηση τη θέση του επαναλαμβάνοντας στερεότυπα το ευτελές επιχείρημα «εγώ δεν ήμουν εκεί», κάτι που αποκαλύπτει, όπως παρατηρούν όσοι τον γνωρίζουν, έναν χαμηλό βαθμό πολιτικής γενναιότητας.
Τον… «κατέστρεψε»
Ο δημόσιος θρήνος και ολοφυρμός Λοβέρδου ότι τον… «κατέστρεψε ο Παπανδρέου», εκτός από κωμικός, δεν προκαλεί καμία συμπάθεια, ενώ μαρτυρά πολιτική αδυναμία διαχείρισης της ήττας από έναν πολιτικό για τον οποίον σύμπασα η πολιτική αγορά αποφάνθηκε ότι έθεσε από τον περασμένο ήδη Δεκέμβριο υποψηφιότητα για να ξεπλύνει την πιθανή συμμετοχή του στο κραυγαλέο σκάνδαλο χρηματισμού πολιτικών από τη Novartis.
Αδιαφορία
Αν εξαιρέσουμε τον Ανδρέα Λοβέρδο που δήλωσε ότι ψηφίζει Ανδρουλάκη, μια στάση αμφισβητήσιμης πολιτικής αίγλης, η σημερινή μάχη δίνεται σε συνθήκες σχετικής αδιαφορίας από την πλευρά των υπόλοιπων υποψηφίων, οι οποίοι μερίμνησαν ευθέως ή εμμέσως να λάβουν διακριτές αποστάσεις.
Μετά τον Χάρη Καστανίδη, ο οποίος πρώτος ευχήθηκε καλή επιτυχία και αποχώρησε εγκαίρως, και ο Παύλος Χρηστίδης, ο οποίος έδειξε πάντως την προτίμησή του στον προοδευτικό χαρακτήρα του κόμματος και δήλωσε κατά των μηχανισμών, κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί και «σπόντα» στην πλευρά Ανδρουλάκη, ξεκαθάρισε: «Δεν είμαι κομματάρχης της δεκαετίας του και για να υποδεικνύω επιλογές στα μέλη και στους φίλους του Κινήματος».
Στο ίδιο κλίμα «φρόνιμων αποστάσεων» κινήθηκε και ο Παύλος Γερουλάνος. Η πρότασή του, ωστόσο, σε περίπτωση νίκης του Ανδρουλάκη να οριστεί εκπρόσωπός του στη Βουλή ο Γ. Παπανδρέου, μαρτυρά εκτός από έναν ιδιότυπο πολιτικό σαδισμό και ένα ψυχρό επίπεδο σχέσεων με τον τέως πρωθυπουργό.
Ο τελευταίος, ακόμα και την ύστατη ώρα, εξαπέλυσε νέα πυρά κατά του Ανδρουλάκη, καταγγέλλοντας «νοθεία», κάτι το οποίο εν συνεχεία «μάζεψε», και υπογραμμίζοντας πως αν εκλεγεί θα προκύψει κοινοβουλευτικό κενό στην εκπροσώπηση του Κινήματος στις προσεχείς δύσκολες μάχες στη Βουλή. Σε ρόλο… Γκάντι ο Ανδρουλάκης δήλωσε «θέλω μια ειρηνική νίκη», ανοίγοντας την ίδια ώρα την πόρτα για να επιστρέψουν στο ΚΙΝ.ΑΛ. τα
«αηδόνια» του «εκσυγχρονισμού» Ευ. Βενιζέλος και Αννα Διαμαντοπούλου.
Στο στρατόπεδο του Γ. Παπανδρέου επικρατούσε ανησυχητική παγωμάρα τις προηγούμενες ημέρες. Φαίνεται πως δεν ήταν προετοιμασμένοι για το εύρος μιας τόσο ηχηρής αποδοκιμασίας. Η προειδοποίηση, όμως, ότι θα είναι παρών και μετά τις 12 Δεκεμβρίου
επιβεβαιώνει ότι η αδυσώπητη μάχη των συσχετισμών θα μεταφερθεί και στο προσεχές Συνέδριο, με την πλευρά του ευρωβουλευτή -αν επικρατήσει- να ακονίζει από τώρα μαχαίρια.
Το σύστημα τα «γύρισε»
Στον απόηχο της μαζικής συμμετοχής του πρώτου γύρου, η οποία φυσικά δεν πρόκειται να επαναληφθεί σήμερα, υπάρχουν κάποια γεγονότα τα οποία προδήλως υπερτιμήθηκαν. Ισως επειδή αντανακλούν την προβολή των επιθυμιών ενός τμήματος του επιχειρηματικού – εκδοτικού και πολιτικού συστήματος που βιάζεται να ανακοινώσει την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού.
Στις κάλπες της περασμένης Κυριακής προσήλθαν περίπου 60.000 περισσότερα μέλη ή «φίλοι» του ΚΙΝ.ΑΛ. από τις αντίστοιχες του 2017, όταν καταμετρήθηκαν 211.000 ψηφοφόροι. Αν σκεφτεί κάποιος ότι στις βουλευτικές εκλογές του 2019 το ΠΑΣΟΚ ψηφίστηκε από 457.623 πολίτες, η αποχή (και ειδικά στο λεκανοπέδιο, όπως μαρτυρούν τα επίσημα στοιχεία) είναι μεγάλη. Τέτοιου είδους τεκτονικές μετατοπίσεις απαιτούν χρόνο και βαθιές ανατροπές και στην περίπτωση που το ΚΙΝ.ΑΛ. επιβεβαιώσει αυτήν την προσδοκία, βρίσκεται ακόμα στην αρχή μιας μακράς πορείας. Στην ουσία μιλάμε για ένα ισχνό ποσοστό, κάτω από το 5% του συνολικού εκλογικού σώματος.
Το φιάσκο
Αυτό, βέβαια, δεν απέτρεψε τις εταιρίες δημοσκοπήσεων να επιδοθούν σε ένα αχαλίνωτο επικοινωνιακό κρεσέντο κατά παραγγελίαν των ΜΜΕ που είχαν ήδη ανακηρύξει νικητή τον Ανδρέα Λοβέρδο, ο οποίος τσαλάκωσε άσχημα στο τέλος τα φτερά του. Δικαιώνοντας τη «δημοκρατία» που ανέδειξε το θέμα, ο κορυφαίος εκλογολόγος – πολιτικός επιστήμονας Ηλίας Νικολακόπουλος δήλωσε σχετικώς: «Ο τίτλος της εφημερίδας “δημοκρατία” “Η μαφία των γκάλοπ των εταιριών”, δεν είναι ευχάριστος, αλλά αφορά πολύ περισσότερο τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία έπαιξαν αυτό το παιχνίδι».
Σε αυτό το σκηνικό δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει διασκεδαστικά τη θεαματική μεταστροφή των εκδοτικών και επιχειρηματικών συστημάτων που έριξαν όλες τις δυνάμεις τους στην εκλογή Λοβέρδου και τώρα συνασπίζονται στον… φέρελπι Ανδρουλάκη. Σχολιαστές, δημοσιολογούντες και «δημοσιογράφοι» παντός καιρού και ειδικού χειρισμού στο Πρυτανείο υμνούν τώρα τα (πολιτικά) κάλλη του Ανδρουλάκη, τον οποίο έχουν ήδη χρίσει ως τον μεγάλο πολιτικό ηγέτη που θα διαρρήξει τον ασταθή διπολισμό και θα
υποχρεώσει τον ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέψει άδοξα στο 3%…
