Αυτήν την εποχή ο άνεμος για το Κίνημα Αλλαγής και τον Νίκο Ανδρουλάκη κουβαλάει μονάχα ευχές. Με την ίδια απωθητική άνεση που τα επιχειρηματικά – εκδοτικά συμφέροντα (Μαρινάκη και Αλαφούζου, μεταξύ άλλων) είχαν ανακηρύξει τον Ανδρέα Λοβέρδο νικητή της εσωκομματικής μάχης πριν την ώρα της, άφησαν τον τέως εκλεκτό τους στα κρύα του λουτρού και τοκίζουν τώρα τα λεφτά τους στον νέο πρόεδρο του κόμματος.
Το αποτέλεσμα αυτής της εξόφθαλμης εύνοιας αποτυπώνεται και πάλι στις δημοσκοπήσεις. Ο Νίκος Ανδρουλάκης «κατατροπώνει» τον Αλέξη Τσίπρα στις δημοτικότητες, την ώρα που το ΚΙΝ.ΑΛ., σύμφωνα με την εντεταλμένη αρθρογραφία, αρμενίζει πλησίστιο και έτοιμο να υποκαταστήσει τον «λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ», εκθρονίζοντάς τον από τη δεύτερη θέση.
Η προβολή των επιθυμιών στο πολιτικό σκηνικό είναι ενίοτε θεμιτή. Εκθέτει όμως σοβαρά όσους στις συστημικές δυνάμεις αγνοούν ότι κάτι τέτοιο οφείλει να υπηρετεί εμπράγματες αντιστοιχίες. Οι πρόθυμοι… αναλυτές που έχουν αναλάβει να εκλαϊκεύσουν τη γραμμή των αφεντικών τους κάνουν λόγο για τη δημιουργία μιας νέας δυναμικής που μεταβάλλει τα δεδομένα του πολιτικού ανταγωνισμού και προσθέτουν ότι σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή, που προέκυψαν ως αποτέλεσμα της «ανωμαλίας» του 2015, το ΚΙΝ.ΑΛ. έρχεται από μακριά. Για το συγκεκριμένο τμήμα του εγχώριου συστήματος διαπλοκής και τους έμμισθους υπαλλήλους του ήταν «ανωμαλία» η οργή του λαού για τα μισητά Μνημόνια και τους Γερμανούς εμπνευστές τους, που βύθισαν τη χώρα στην ανέχεια…
Ο ίδιος ο Ν. Ανδρουλάκης, πάντως, δεν δείχνει -δημοσίως τουλάχιστον- να το απολαμβάνει και τόσο. «Πώς αισθάνεστε που ο πρωθυπουργός σάς θεωρεί δύναμη ευθύνης και αξιόπιστο συνομιλητή;» τον ρώτησαν οι κοινοβουλευτικοί συντάκτες το περασμένο Σάββατο, μετά την ψήφιση του Προϋπολογισμού στη Βουλή. Ξεγλίστρησε, λέγοντας τις συνήθεις γενικότητες. Λίγο αργότερα, όταν διασταυρώθηκε στον διάδρομο με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος του είπε «σε περιμένω μετά τις γιορτές», έδειξε να τηρεί αποστάσεις ασφαλείας.
Η στάση του επιτήδειου ουδέτερου που έχει επιλέξει, όπως παρατηρεί η πολιτική αγορά, του υπαγορεύει μια τακτική ανταρτοπόλεμου. Πρόκειται για έναν ιδιότυπο διμέτωπο προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ., στον οποίο όμως αποφεύγει επιμελώς μέχρι στιγμής να ανοίξει τα χαρτιά του, καταφεύγοντας στην ασφάλεια της «δημιουργικής ασάφειας» και σε μια στρογγυλεμένη πολιτική ρητορεία που δεν παράγει αιχμηρές γωνίες και δυσαρέσκεια.
Ο νέος πρόεδρος ήδη από τις πρώτες ημέρες της ηγεσίας του αντιλήφθηκε πως η απουσία του από τις μεγάλες κοινοβουλευτικές μάχες δημιουργεί προβλήματα. Ο βουλευτής Ηλείας Μιχάλης Κατρίνης, που όρισε «αντ’ αυτού», είναι ένας φίλεργος και ικανός πολιτικός, αλλά αντικειμενικά, εδώ που τα λέμε, το ειδικό βάρος ενός πολιτικού αρχηγού στο βήμα είναι διαφορετικό.
Ο Ν. Ανδρουλάκης προσπαθεί να το λύσει πυκνώνοντας την παρουσία του στον δημόσιο χώρο με συνεχείς επαφές με εκπροσώπους μαζικών φορέων της αγοράς και στοχευμένες επισκέψεις σε περιοχές κοινωνικού ενδιαφέροντος. Μετά την εορταστική ανάπαυλα, όπως λένε οι συνεργάτες του, σκοπεύει να οργώσει τη χώρα, καλώντας σε πρώτη φάση τους 270.000 φίλους του κόμματος να αναστήσουν τις αραχνιασμένες κομματικές οργανώσεις. Παράλληλος στόχος, να διαμορφώσει μια προγραμματική πρόταση που θα στηρίζεται σε κάποιες ελκυστικές θέσεις και θα ξεφεύγει από τη σημερινή αοριστία και τις γενικότητες που δεν συγκινούν κανέναν.
Το καλό για τον Ν. Ανδρουλάκη είναι μέχρι στιγμής ότι το εκλογικό αποτέλεσμα του λύνει τα χέρια για να προωθήσει τις αλλαγές που θέλει στον κομματικό μηχανισμό. Προσεχώς θα τον απασχολήσουν διαχειριστικά θέματα, όπως η περίπτωση του Ανδρέα Λοβέρδου, ο οποίος μετά το ναυάγιο της πρώτης Κυριακής στην εσωκομματική μάχη δείχνει να μην έχει συνέλθει ακόμα. Στο δε στρατόπεδο του Γιώργου Παπανδρέου επικρατεί απόλυτη άπνοια – κοινώς, όπως σχολιάζουν συνεργάτες του, «δεν κουνιέται φύλλο». Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει απουσία ειδήσεων. Ο Γιώργος, λένε, «θα εξακολουθήσει επίμονα να εκφράζει την αριστερή πτέρυγα του Κινήματος και αυτό είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει απέναντι σε όσους τον ψήφισαν»…
