Στην Κύπρο έχει ξεσπάσει σάλος για την απρέπεια του Βολοντιμίρ Ζελένσκι να μην πει κουβέντα για την τουρκική εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή. Με αυτόν τον τρόπο, ο Ζελένσκι εξευτέλισε όλους τους ελληνόφωνους οι οποίοι χρησιμοποιούσαν ως επωδό την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ταυτίζοντας τον Ζελένσκι με τους μάρτυρες του κυπριακού ελληνισμού.
Δεν φταίει όμως ο Ουκρανός, όταν οι Έλληνες σιωπούν.
Στη σημερινή του ομιλία στη Βουλή των Ελλήνων ο Ουκρανός Πρόεδρος Ζελένσκιούτε καν αναφέρθηκε στην τουρκική βαρβαρότητα. Εκείνο όμως που θεωρούμε αδιανόητο είναι ότι ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ούτε ο Κώστας Τασούλας τόλμησαν, έστω και μετά την ομιλία Ζελένσκι, να υπερασπισθούν την Κύπρο. Όσο για την κα Σακελλαροπούλου, σε ρόλο κομπάρσου πάντα απλώς χειροκροτούσε τον Ζελένσκι.
Γι’ αυτό άλλωστε την επέλεξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ρίχνοντας τον θεσμό στην ανυποληψία.
Τρανταχτή απόδειξη, ότι έγκαιρα και σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις, μιλώντας στις 18 Μαρτίου για το βιβλίο του Νίκου Χριστοδουλίδη και στις 28 Μαρτίου για το βιβλίο του Γιαννάκη Ομήρου, ο τέως ΠτΔ Προκόπης Παυλόπουλος είχε προειδοποιήσει: Η πλήρης και αμέριστη συμπαράστασή μας στον Ουκρανικό Λαό για τη βάρβαρη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν μπορεί να μας οδηγήσει στο ν’ ανεχθούμε, όπως κάποιοι επιδιώκουν, την Τουρκία και να κατέχει το ένα τρίτο της Μαρτυρικής Κύπρου από το 1974 και να παριστάνει τον «ειρηνοποιό»!
Έτσι για την ιστορία παραθέτουμε το απόσπασμα των ομιλιών του Προκόπη Παυλόπουλου, που είναι ύμνος για την Μαρτυρική Κύπρο και υπενθύμιση χρέους για την Ελληνική και την Κυπριακή Δημοκρατία και τους ηγέτες τους.
«Ολοκληρώνοντας την ομιλία μου οφείλω να τονίσω τα εξής: Τα όσα εκτέθηκαν προηγουμένως καθίστανται εξαιρετικά επίκαιρα και κρίσιμα μέσα στην τρέχουσα δεινή διεθνή συγκυρία, όταν η Διεθνής Κοινότητα – στην ουσία η Ανθρωπότητα – βιώνει την φρίκη της εγκληματικής πολεμικής εισβολής της Ρωσίας εις βάρος της Ουκρανίας, κατά παράβαση κάθε έννοιας της Διεθνούς Νομιμότητας. Η εισβολή αυτή προσβάλλει, ευθέως και προκλητικώς, όχι μόνο τους θεμελιώδεις κανόνες του Διεθνούς Δικαίου αλλά και τις θεμελιώδεις αρχές του Ανθρωπισμού, της Δημοκρατίας και, εν τέλει, αυτού τούτου του Πολιτισμού μας. Ο πόλεμος αυτός πρέπει να τελειώσει εδώ και τώρα. Ελλάδα και Κύπρος – αντίθετα από την Τουρκία – συμπαραστάθηκαν, συμπαρίστανται και θα συνεχίσουν να συμπαρίστανται, ειλικρινώς και ποικιλοτρόπως ιδίως στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στον δοκιμαζόμενο Λαό της Ουκρανίας. Αμέσως όμως μόλις τελειώσει ο αδιανόητος αυτός πόλεμος και ο υπαίτιος εισβολέας πληρώσει το βαρύ τίμημα του εγκλήματός του, πρέπει να συναγάγουμε, τόσο σ’ επίπεδο Διεθνούς Κοινότητας όσο και σ’ επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, τ’ αναγκαία διδακτικά συμπεράσματα και για τα αίτιά του και για τις επιπτώσεις του. Υπ’ αυτό το πνεύμα και ως συνεπείς υπέρμαχοι της Διεθνούς και της Ευρωπαϊκής Νομιμότητας, Ελλάδα και Κύπρος –κατ’ ουσία δε ο Ελληνισμός, στο σύνολό του– πρέπει να καταδείξουν στην Διεθνή Κοινότητα, και πρωτίστως στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πόσο μεγάλες είναι οι ευθύνες τους διότι ανέχθηκαν και ανέχονται, για τόσες δεκαετίες, τις επιπτώσεις και τα τετελεσμένα της βάρβαρης τουρκικής εισβολής και κατοχής στην Μαρτυρική Κύπρο. Της πρώτης τέτοιας ωμής καταπάτησης της Εδαφικής Ακεραιότητας και της Κυριαρχίας Κράτους-Μέλους της Διεθνούς Κοινότητας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μιας εισβολής που στοίχισε την ζωή δεκάδων χιλιάδων αθώων θυμάτων, πολλών από τα οποία η τύχη αγνοείται ακόμη και σήμερα.
Ελλάδα και Κύπρος, λοιπόν, πρέπει να θέσουν την Διεθνή Κοινότητα, το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση προ των ευθυνών τους, επισημαίνοντας χωρίς περιστροφές, υποχωρήσεις και υπαναχωρήσεις πως όπως όλοι στεκόμαστε σήμερα στο πλευρό της Ουκρανίας, καταδικάζοντας απερίφραστα το πολεμικό έγκλημα της Ρωσίας, στην ίδια γραμμή υπεράσπισης της Διεθνούς και της Ευρωπαϊκής Νομιμότητας πρέπει να καταδικασθεί, απεριφράστως και εμπράκτως, και η συνεχιζόμενη εγκληματική τακτική της Τουρκίας εις βάρος της Μαρτυρικής Κύπρου. Διότι η επιλεκτική εφαρμογή της Διεθνούς και της Ευρωπαϊκής Νομιμότητας οδηγεί, μοιραίως, στην ουσιαστική αναίρεσή τους. Επιπροσθέτως, είναι αδιανόητο η Διεθνής Κοινότητα, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση ν’ ανέχονται σήμερα την Τουρκία, που εγκληματεί κατ’ εξακολούθηση εις βάρος της Κύπρου, και να τηρεί στάση «επιτήδειου ουδέτερου» μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας και να διεκδικεί δήθεν «μεσολαβητικό ρόλο» «ειρηνοποιού»! Στην περίπτωση της πολεμικής εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία η στάση της Τουρκίας πρέπει ν’ αντιμετωπισθεί από την Διεθνή Κοινότητα, το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως της αρμόζει: Ο εγκληματίας γυρίζει πίσω, υποκριτής και αμετανόητος, στον τόπο του εγκλήματος. Ελλάδα και Κύπρος, υπό όρους αρραγούς ενότητας και ασυμβίβαστης αποφασιστικότητας, πρέπει να πορευθούν αυτό τον δρόμο υπεράσπισης της Μαρτυρικής Κύπρου, που είναι και δρόμος υπεράσπισης της Διεθνούς και της Ευρωπαϊκής Νομιμότητας.»
