Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Κατά τη χθεσινή ομιλία του κ. Τσίπρα, στην έναρξη των εργασιών του 3ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των άλλων πρόσεξα κάτι που είπε και το οποίο, κατά τη γνώμη μου, προφανώς δεν το πιστεύει καθόλου.
Ο λαός ιδιοκτήτης της χώρας
Συγκεκριμένα ο κ. Τσίπρας είπε ότι «ο λαός είναι ο ιδιοκτήτης αυτής της χώρας, όχι οι ολιγάρχες και οι πολιτικοί εκφραστές τους, όχι οι πορφυρογέννητοι». Προφανώς και δεν μπορεί να διαφωνήσει κάποιος μαζί του σε ότι αφορά στην πιο πάνω διαπίστωση. Η διαφωνία έγκειται στο πως ο ίδιος το αντιλαμβάνεται αυτό και πως το εφαρμόζει, όπως θα αποδειχθεί πιο κάτω.
Σύμφωνα με την επιστήμη του συνταγματικού δικαίου «κράτος είναι λαός οργανωμένος σε νομικό πρόσωπο, ο οποίος (λαός) διαμένει σε συγκεκριμένη εδαφική επικράτεια, εντός της οποίας ασκεί πρωτογενή και κυρίαρχη εξουσία». Δηλαδή οι πολίτες είναι οι μέτοχοι του κράτους, ασκούντες πρωτογενή και κυρίαρχη εξουσία. Όταν λοιπόν ο κ. Τσίπρας διαπιστώνει ότι ο λαός είναι ο ιδιοκτήτης αυτής της χώρας, ορθά το διαπιστώνει και έτσι είναι. Όμως τόσο το ελληνικό πολιτικό σύστημα, όσο και ο ίδιος ως μέρος αυτού του συστήματος, καθώς και οι ολιγάρχες του τόπου που ελέγχουν στην πραγματικότητα το πολιτικό σύστημα, δεν εφαρμόζουν καθόλου τον ανωτέρω ορισμό στην πράξη.
Ο κ. Τσίπρας «ιδιοκτήτης» του ΣΥΡΙΖΑ
Κατ΄ αρχήν ας θυμηθούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε ως ένα σύνολο, ένας συνασπισμός από διάφορες πολιτικές συνιστώσες, όπου κάθε μία είχε δική της οργάνωση και δική της ηγεσία. Όμως ο κ. Τσίπρας διέλυσε αυτόν τον συνασπισμό και δημιούργησε ένα αρχηγικό κόμμα, με τον ίδιο αδιαμφησβήτητο αρχηγό. Με αυτό το σχήμα, ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε πρώτο κόμμα στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και σχημάτισε κυβέρνηση.
Η αποτυχία της πρώτης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησε τη χώρα στα capital controls και στην υπογραφή του τρίτου και σκληρότερου μνημονίου, με υποθήκευση της ίδιας της χώρας για 99 χρόνια, καθώς και τη μεταβίβαση όλης της δημόσιας περιουσίας στο γνωστό Υπερταμείο. Τότε ουσιαστικά επήλθε η μεγάλη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, με την ώθηση προς την έξοδο 25 βουλευτών και μεγάλου αριθμού ικανότατων στελεχών, που θα είχαν ήδη από καιρό αμφισβητήσει την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα. Έτσι ο κ. Τσίπρας έμεινε και πάλι το απόλυτο αφεντικό του ΣΥΡΙΖΑ με μια δική του ομάδα. Η συνέχεια είναι γνωστή. Μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, ο κ. Τσίπρας αποδοκιμάστηκε συνεχόμενα από το λαό σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις (ευρωεκλογές, βουλευτικές, τοπικές), αλλά και πάλι εξακολούθησε να επιβιώνει πολιτικά και να παραμένει αρχηγός, παρότι αποδοκιμασθείς πρωθυπουργός, λόγω έλλειψης εναλλακτικής πρότασης στον ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα ο κ. Τσίπρας, με πρόσχημα τα περί ιδιοκτησίας του λαού, προφανώς όμως από το φόβο ήττας στις επερχόμενες εκλογές, που θα σημάνει την οριστική του αποχώρηση από την ηγεσία, ζητά από το Συνέδριο να εγκρίνει την εκλογή του Προέδρου και των μελών της ΚΕ απευθείας από τα μέλη του κόμματος. Στην ουσία δηλαδή τι θέλει; Εκτιμώ πως θέλει να νομιμοποιηθεί ο ίδιος από τη βάση του κόμματος και να παγιώσει τη θέση του στην ηγεσία, ανεξαρτήτως του όποιου εκλογικού αποτελέσματος, ώστε να μπορεί εκ του ασφαλούς, στις επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις, να κάνει ανεμπόδιστα πολιτικό «παιχνίδι» κατά τις πολιτικές διαδικασίες σχηματισμών κυβερνήσεων συνεργασίας, λόγω της απλής αναλογικής. Ταυτόχρονα δε να εκλεγούν διάσπαρτα τα μέλη της ΚΕ από τη βάση, ώστε να μην σχηματίσουν διάφορα ισχυρά μπλόκ μέσα από το Συνέδριο.
Μάλιστα, υποσχέθηκε πως οποιαδήποτε συμφωνία συγκυβέρνησης, θα τεθεί στην κομματική βάση προς έγκριση, δηλαδή κατά το γερμανικό μοντέλο του σοσιαλιστικού κόμματος. Έτσι φροντίζει από τώρα να μείνει ο ίδιος έξω από κάθε πολιτική φθορά, που θα σημάνει η όποια τυχόν λάθος επιλογή, μεταφέροντας την ευθύνη στη βάση. Αυτές οι ομολογουμένως έξυπνες πολιτικές μεταμορφώσεις και «μεταπηδήσεις» του κ. Τσίπρα, οι οποίες τίποτα δεν προσφέρουν στη χώρα, στην πράξη εξασφαλίζουν την μακροημέρευση του ίδιου στην κομματική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και στην πολιτική ηγεσία του τόπου.
Ο λαός δεν ήταν ιδιοκτήτης στο δημοψήφισμα και στις Πρέσπες;
Επανερχόμενος σε αυτό που είπα στην αρχή, αναρωτιέμαι σχετικά με το δημοψήφισμα. Εφόσον ορθά ο λαός είναι ο ιδιοκτήτης της χώρας, γιατί λοιπόν ο κ. Τσίπρας αγνόησε πλήρως τη βούληση του λαού, που εκφράστηκε στο γνωστό δημοψήφισμα με τη συντριπτική πλειοψηφία του 62% και δεν εφάρμοσε αυτή τη λαϊκή απόφαση; Ποιος λοιπόν είναι ο πραγματικός ιδιοκτήτης αυτής εδώ της χώρας; Ο ελληνικός λαός ή ο κάθε κύριος Τσίπρας και φυσικά οι ολιγάρχες του τόπου και οι εξωτερικοί δανειστές που προφανώς επέβαλαν την αγνόηση του ελληνικού λαού;
Αναρωτιέμαι επίσης σχετικά με την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών και της παράδοσης του ιερού ελληνικού ονόματος της Μακεδονίας μας σε ξένους. Αφού ο κ. Τσίπρας θεωρεί το λαό ιδιοκτήτη της χώρας, γιατί τον αγνόησε και δεν ζήτησε να επικυρωθεί η συμφωνία αυτή με λαϊκή απόφαση, δηλαδή με ένα δημοψήφισμα; Τι συμβαίνει εδώ; Δεν πιστεύει ο κ. Τσίπρας στα περί ιδιοκτησίας του λαού και απλά μας κοροϊδεύει πολιτικά ή δεν τον άφησαν τα εγχώρια και διεθνή «αφεντικά»;
