Το τουρκολιβυκό σύμφωνο ήταν -σύμφωνα με τον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Δένδια– το κομβικό σημείο στο οποίο η Ελλάδα κατανόησε ότι υφίσταται σημαντικό πρόβλημα στη μέχρι τότε προσέγγιση στην εξωτερική της πολιτική. «Εκεί έγινε σαφές ότι η Ελλάδα διέτρεξε έναν τεράστιο κίνδυνο να απομονωθεί από τη θάλασσα», είπε χαρακτηριστικά ο Νίκος Δένδιας σε συνέντευξή του σε εφημερίδα.
Συμπλήρωσε μάλιστα ότι, «εάν στην Αίγυπτο είχε παραμείνει η Mουσουλμανική Aδελφότητα και με δεδομένη τη σχέση της Τουρκίας με το καθεστώς Μόρσι, σε συνδυασμό με το ότι η Ελλάδα δεν είχε δεχτεί έναν μικρό συμβιβασμό για να συμφωνήσει με τη Λιβύη πριν από δυο δεκαετίες, η χώρα πέρασε δίπλα από έναν υπαρξιακό κίνδυνο αποκλεισμού της από τη θάλασσα, όσο και αν αυτό ακούγεται τρομερό και ακατάληπτο».
Όπως ο υπουργός διευκρίνισε συνεχίζοντας τη σκέψη του, ήταν η αίσθηση αυτού του κινδύνου που, όπως τονίζει, «οδήγησε σε μια νέα αυτογνωσία ότι υπάρχει ανάγκη η χώρα να κατοχυρώσει γρήγορα αυτό το οποίο δικαιούται και να αναπτύξει μια πιο σύνθετη προσέγγιση των πραγμάτων, φεύγοντας από το απλοϊκό “έχω διαφορές με την Τουρκία”, “έχω δίκιο και η παγκόσμια κοινότητα θα μου το αποδώσει” και πηγαίνοντας σε μια συμπαράταξη με μια σειρά χωρών».
Παρά, πάντως, την έμφαση που δίνει το Υπουργείο Εξωτερικών στις συμμαχίες, ο Νίκος Δένδιας τόνισε ότι η ελληνική κοινωνία είναι σωστό να έχει την αίσθηση ότι πρέπει μόνη της να μπορεί να υπερασπίσει την πατρίδα. Έφερε μάλιστα ως παράδειγμα το Ισραήλ που, όπως είπε, «ποτέ δεν πρόκειται να αφήσει τη δυνατότητα να υπερασπίσει τον εαυτό του σε κανέναν άλλον, όσο στενός σύμμαχος και να είναι».
