Στα ρηχά τσαλαβουτάει η πολυδιαφημισμένη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ, κινούμενη μακριά από τους μεγαλεπήβολους στόχους της ηγεσίας. Τουλάχιστον για την ώρα, καθώς από την προεκλογική περίοδο έως τώρα ο αριθμός των μελών που εγράφησαν στα κομματικά μητρώα δεν υπερβαίνει τις 15.000.
Υπολείπεται, δηλαδή, σημαντικά από τον στόχο των 80.000 μελών που είχε τεθεί. Κι αν συνυπολογιστεί ότι από τους 15.000 κάποιοι είναι ήδη μέλη που ξαναγράφτηκαν στην πλατφόρμα του isyriza και ορισμένοι… «ψηφιακοί» θα «κοπούν» κατά την ταυτοποίηση, όταν θα κληθούν να δώσουν διά ζώσης το «παρών» στα κομματικά γραφεία για να πάρουν τις ταυτότητές τους, τότε το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι ο κόσμος δεν τρέχει με τα χίλια στον ΣΥΡΙΖΑ – αντιθέτως.
Η «διεύρυνση» συνεπώς, όπως εξελίσσεται και πάντοτε υπό την έννοια της καθαρά ποσοτικής διάστασης, αποτυπώνει καταρχάς την επιφυλακτική στάση των αριστερών και κεντροαριστερών τμημάτων της κοινωνίας να ενταχθούν σε συριζαϊκά περιβάλλοντα. Υποδηλώνει, παράλληλα, και σειρά αντιφάσεων και εμπλοκών που καταγράφονται στην ήδη οργανωμένη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία σε αρκετές περιπτώσεις αντιμετωπίζει τους «προσήλυτους» με μεγάλη καχυποψία, αν όχι εχθρότητα.
Περιστατικά τέτοιας «άκομψης» αντιμετώπισης έχουν σημειωθεί σε όλη την Ελλάδα, όταν πολίτες οι οποίοι προσήλθαν σε τοπικά γραφεία, θέλοντας να γίνουν μέλη, αντιμετωπίστηκαν με… αδιαφορία, με αυτονόητη συνέπεια αρκετοί να απογοητευτούν οριστικά και να γυρίσουν σπίτια τους.
Με άλλα λόγια, η ραγδαία αλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ σε ανοιχτό κόμμα δείχνει να έχει πολύ δρόμο ακόμη να διανύσει και όσο παραμένει συνδεδεμένη με τον προβαλλόμενο αριθμητικό στόχο, χωρίς να αποσαφηνίζεται πώς πρακτικά θα επιτυγχάνεται αυτός ο στόχος, θα αντιμετωπίζει διαρκώς σοβαρά αδιέξοδα. Επιπλέον, ο «μετασχηματισμός» του κόμματος αναπόφευκτα οφείλει να περικλείει και ποιοτικές, εκτός από ποσοτικές, επιδιώξεις καθώς και δομικές αλλαγές τόσο στην «κουλτούρα» των στελεχών όσο και στην υπάρχουσα παραδοσιακή βάση του κόμματος.
Όσο λοιπόν ένα εκτεταμένο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετωπίζει υποτιμητικά τους… νεοσύλλεκτους τόσο το όραμα του Αλέξη Τσίπρα για τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ θα ακροβατεί και θα απομακρύνεται από την εκπλήρωσή του. Άλλωστε, δεν θα είναι η πρώτη φορά που η οργανωμένη βάση αντιμετωπίζει απρόθυμα την είσοδο νέων μελών και σχεδόν την… μποϊκοτάρει.
Ήδη, από το 2014 και νωρίτερα, η ηγετική ομάδα υπό τον κύριο Τσίπρα προσπαθούσε να ανοίξει τις πόρτες της Κουμουνδούρου, θέλοντας προφανώς με το να καταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ πιο «μαζικό» στις οργανώσεις να αγγίξει ευρύτερα ακροατήρια και να απευθυνθεί στις μεγάλες δεξαμενές της εκλογικής βάσης με τις οποίες η συγκεκριμένη Αριστερά δεν απέκτησε ποτέ διαύλους επικοινωνίας. Και τότε όμως, πλην εξαιρέσεων, όσοι έτρεξαν να ενταχθούν στο κόμμα αντιμετωπίστηκαν απρόθυμα από τα οργανωμένα μέλη στο όνομα μιας ιδεολογικής καθαρότητας. Εξ ου και τα συνεχή μηνύματα του Αλέξη Τσίπρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να «μολυνθεί».
Έως το συνέδριο, βέβαια, που θα γίνει την άνοιξη, υπάρχει θεωρητικά χρόνος να επιταχυνθούν οι υποτονικοί ρυθμοί της διεύρυνσης, ωστόσο γίνεται πασιφανές ότι στην Κουμουνδούρου δεν έχουν πάρει όλοι ζεστά την υπόθεση. Το βάρος για ακόμη μία φορά πέφτει στον Αλέξη Τσίπρα, που κάνει ό,τι μπορεί περιοδεύοντας στην περιφέρεια. Ως γνωστόν, όμως, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, ακόμη κι αν μιλάμε για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κατά γενική ομολογία συνιστά ηγετική φυσιογνωμία και κατά το επικοινωνιακά λεγόμενο «γράφει» στον κόσμο.
Φαίνεται, άλλωστε, στις θερμές εκδηλώσεις με τις οποίες τον υποδέχονται και στην άμεση επικοινωνία του με καθημερινούς ανθρώπους, που από το παρουσιαστικό τους δείχνουν ότι η σχέση τους με τον ΣΥΡΙΖΑ συμπυκνώνεται αποκλειστικά και μόνο στο πρόσωπο του προέδρου. Πράγματι, οι πρόσφατες περιοδείες του κυρίου Τσίπρα σε Αχαΐα, Χανιά και Ρέθυμνο συγκέντρωσαν πλήθος πολιτών και κάτι ανάλογο αναμένεται να συμβεί στις περιοδείες σε Αττική και βόρεια Ελλάδα, που πρόκειται να ακολουθήσουν.
Με εξαίρεση, όμως, στελέχη, όπως οι Νίκος Παππάς, Χρήστος Σπίρτζης, Δημήτρης Τζανακόπουλος, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και ο γραμματέας Πάνος Σκουρλέτης, ο οποίος εκ της θέσεώς του δεν μπορεί να λείπει, καθώς και μερικούς ακόμη, οι άλλοι πρωτοκλασάτοι του κόμματος δείχνουν ευσχήμως ότι δεν καίγονται και τόσο να αυξηθεί ποσοτικά η κομματική βάση. Κάτι αναμενόμενο, δεδομένου ότι η αριστερή πτέρυγα διατηρεί εντελώς διαφορετική προσέγγιση επί του μετασχηματισμού και σε κάθε περίπτωση πάντως μακριά από αριθμητικά χαρακτηριστικά.
Η προτεραιότητά τους αφορά τη μετατόπιση του κόμματος στα αριστερά μέσα από διάλογο που -όπως πιστεύουν- πρέπει να ανοίξει με τον κόσμο της Αριστεράς και της οικολογίας και όχι με εκείνον της «ένοχης» ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας της δεκαετίας του ’90.
