Η Έφη Αχτσιόγλου αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα στην πολιτική καριέρα της. Η υποψηφιότητά της για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ συμβαδίζει με τις υψηλές φιλοδοξίες της, τις οποίες ουδέποτε έκρυψε. Όμως, έχει μπροστά της τρία σκληρά, όσο και αλληλένδετα, στοιχήματα.
- του Βασίλη Γαλούπη
Πρώτα πρέπει να επικρατήσει των εσωκομματικών αντιπάλων της στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Δείχνει ήδη φαβορί και η υποψηφιότητά της ήταν η πλέον αναμενόμενη, αφού το όνομά της ακουγόταν για την επόμενη μέρα πρώτο απ’ όλα πριν καν γίνουν οι δεύτερες εκλογές.
Θα ακολουθήσει η «μάχη» που έχει να δώσει μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορέσει να οδηγήσει τις συνιστώσες ή θα συρθεί πίσω από αυτές; Ακόμα και ο Τσίπρας, που ουδείς τολμούσε να τον αμφισβητήσει ανοιχτά μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν απέφυγε τους εσωκομματικούς συμβιβασμούς, με εν τέλει ολέθρια αποτελέσματα στην προσπάθεια χάραξης μιας συμπαγούς πολιτικής γραμμής.
Και ύστερα η Αχτσιόγλου, εφόσον κυριαρχήσει στο κόμμα της, θα κληθεί να αντιμετωπίσει την επικοινωνιακή «πολεμική μηχανή» Μητσοτάκη. Με τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, να ξεκινά πια από πολύ χαμηλή αφετηρία (18%), έχοντας μείνει μακριά από επιδόσεις διεκδίκησης εξουσίας.
Η απλοϊκή και αγχωμένη παρουσίαση της υποψηφιότητάς της δεν έδωσε το στίγμα που θέλει για τον «νέο» ΣΥΡΙΖΑ η Αχτσιόγλου. Είναι νωρίς ακόμα, άλλωστε. Είναι βέβαιο ότι πριν από τις εκλογές θα έχει ξεκαθαρίσει πως θέλει να διαμορφώσει το κόμμα μέσα σε μια διόλου ευνοϊκή συγκυρία.
Το ερώτημα είναι αν θα καταφέρει να υλοποιήσει όσα έχει στο μυαλό της. Ο φρέσκος αέρας της Αχτσιόγλου δίνει πράγματι οξυγόνο στον παραπαίοντα ΣΥΡΙΖΑ μετά τη βαριά διπλή εκλογική ήττα, όμως για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης το παιχνίδι τώρα έχει μετατραπεί σε μακράς διάρκειας. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο σημείο που το μέλλον του κινδυνεύει κι αν δεν αλλάξει προσέγγιση στη μετα-Τσίπρα εποχή, με ένα νέο, ελκυστικό στρατηγικό σχέδιο για τους «πολλούς», απειλείται με περαιτέρω συρρίκνωση.
Η βαθιά κρίση που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ απαιτεί υψηλές δόσεις φιλοδοξίας και ισχυρές αντοχές από όποιον νικητή των εσωκομματικών εκλογών, ώστε να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων. Ο επόμενος πρόεδρος πρέπει να λειτουργήσει σαν γέφυρα ενότητας ανάμεσα στα διάφορα υποσύνολα του κόμματος, αλλά και να βρει άμεσα νέα αξιόλογα στελέχη, κάτι που δεν κατάφερε ο Τσίπρας.
Ο βασικός κίνδυνος, όποιος τελικά κι αν βγει αρχηγός, θα είναι η συζήτηση για το μέλλον του κόμματος να γίνει μέσα σε μια «συριζαϊκή φούσκα», όπως συνέβαινε συνήθως μέχρι τώρα. Κι αν η Αχτσιόγλου καταλήξει να ηγείται του ΣΥΡΙΖΑ, θα κληθεί από την πρώτη κιόλας μέρα να αποφασίσει αν θα τοποθετηθεί στέρεα στην Κεντροαριστερά, με πολιτικές για τα προβλήματα της πλειοψηφίας, ή αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατρακυλήσει σε ένα απλό κόμμα διαμαρτυρίας, όπως ήταν τότε που βρισκόταν στο 3%.
Για την Αχτσιόγλου υπάρχει και μία ακόμα πρόκληση, ίσως η μεγαλύτερη όλων. Για να ενισχυθούν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και, πολύ περισσότερο, για να διεκδικήσει την πρωθυπουργία θα πρέπει, εκτός από το χάρισμα της ηγεσίας και μια επικοινωνιακή στρατηγική, να καταφέρει να αντιπαρατεθεί με μια ολόκληρη «πολεμική μηχανή» διαφημιστών, επικοινωνιολόγων, σκηνοθετών, image makers, πολιτικών αναλυτών και ΜΜΕ, που φιλοτεχνούν επιμελώς το προφίλ του Μητσοτάκη ως πολιτικού ηγέτη.
Μια νίκη στις εσωκομματικές εκλογές είναι εφικτός στόχος. Το συμμάζεμα του κόμματος μπορεί να επιτευχθεί με έξυπνους και θαρραλέους χειρισμούς. Όμως, να μπορέσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να οργανώσει ένα ανάλογο επικοινωνιακό αντίπαλο δέος απέναντι στον Μητσοτάκη μοιάζει αυτή τη στιγμή με «Γολγοθά».
Αν και μόλις 38 ετών, η Αχτσιόγλου έχει συλλέξει εμπειρίες από το υψηλό επίπεδο πολιτικής. Ήταν διευθύντρια του πολιτικού γραφείου του υπουργού Εργασίας και υπεύθυνη για τη διαπραγμάτευση με την τρόικα.
Το 2016-2019 έγινε η ίδια υπουργός στο Εργασίας, έχοντας τις καλές και τις κακές στιγμές της. Έπαιξε θετικό ρόλο στην επέκταση των συλλογικών συμβάσεων και την αύξηση του κατώτατου μισθού για τους νέους εργαζομένους, όμως προκάλεσε την έντονη αντίδραση των συνδικάτων με τις αποφάσεις της για το πετσόκομμα του δικαιώματος στην απεργία.
Η ίδια είχε αρχικά υποχρεωθεί να αποσύρει τη συγκεκριμένη τροπολογία τον Δεκέμβριο του 2017. Για να δικαιολογηθεί, είχε πει τότε, όχι ιδιαίτερα πειστικά, ότι «ήταν απαίτηση του ΔΝΤ». Στα τέλη του 2018 επανέφερε, ελαφρώς παραλλαγμένη, τη διάταξη, προκαλώντας και τότε αντιδράσεις, με σφοδρή κριτική ειδικά από τα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς στην Αχτσιόγλου είναι η τόλμη της. Έγινε η πρώτη που τόλμησε να ανακοινώσει την υποψηφιότητά της, σε αντίθεση με άλλα, πιο έμπειρα και προβεβλημένα στελέχη, που για χρόνια λειτουργούν ως δελφίνοι με εύκολη κριτική, αλλά προς το παρόν δεν έχουν κάνει το βήμα μπροστά εν όψει των εσωκομματικών εκλογών.
Ακόμα και τα περισσότερα «συστημικά» ΜΜΕ δεν αντιμετώπισαν «εχθρικά» την προχθεσινή της ανακοίνωση, ενώ ήδη ο Αλέξης Χαρίτσης και ο Νάσος Ηλιόπουλος γνωστοποίησαν μέσω αναρτήσεών τους ότι τη στηρίζουν.
Όμως, τα δύσκολα για την Εφη Αχτσιόγλου είναι μπροστά. Μόλις άρχισε ο μαραθώνιος της πειθούς των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, των συνιστωσών, των ψηφοφόρων του κόμματος και εν τέλει, του ελληνικού λαού.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε το 1985 στα Γιαννιτσά. Σπούδασε στη Νομική του ΑΠΘ, με μεταπτυχιακό στο Δημόσιο Δίκαιο και στις Πολιτικές Επιστήμες. Είναι δικηγόρος και τον Ιούλιο του 2014 εντάχθηκε, ως επιστημονική συνεργάτιδα, στην ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ εργάστηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το ΑΠΘ. Το 2015 ήταν υποψήφια με τον ΣΥΡΙΖΑ στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, αλλά δεν εξελέγη, κάτι που συνέβη το 2019. Από τον Νοέμβριο του 2016 έως τον Ιούλιο του 2019 ήταν, ως εξωκοινοβουλευτική, υπουργός Εργασίας. Επανεξελέγη βουλευτής στις πρόσφατες εκλογές και προχθές ανακοίνωσε την υποψηφιότητά της για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ.
Διαβάστε ακόμα:
- Δεν θα είναι υποψήφιος ο Χαρίτσης και στηρίζει την Έφη Αχτσιόγλου
- «Χρειαζόμαστε έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ» – Με κάθε επισημότητα η Έφη Αχτσιόγλου υποψήφια Πρόεδρος
- Σεισμό προκαλεί η εσωτερική δημοσκόπηση στον ΣΥΡΙΖΑ για την διαδοχή
- «Δελφίνος» και ο Τσακαλώτος – Την Παρασκευή ανακοινώσεις
