Με σαφή μηνύματα προς την κυβέρνηση, να μην προχωρήσει σε καμία λύση-πακέτο με την Τουρκία, τελείως άλλη προσέγγιση για την αιματοχυσία στη Μέση Ανατολή από αυτήν του Μαξίμου, και με σκληρές, αυστηρές λέξεις προς τη Γερμανία, για καταδυνάστευση της Ευρώπης, ο Κώστας Καραμανλής προχώρησε χθες σε μια ηχηρότατη παρέμβαση. Η πρώτη ομιλία του πρώην πρωθυπουργού μετά την αποχώρησή του από τον κοινοβουλευτικό βίο αποτέλεσε όαση μέσα στην έρημο της θλιβερής πολιτικής ζωής της Ελλάδας.
Ο κ. Καραμανλής μίλησε στην παρουσίαση του γνωστού πλέον (με τέσσερις ήδη εκδόσεις) βιβλίου «ΓΙΑΒΟΛ!» του αρθρογράφου της «δημοκρατίας» Γιώργου Χαρβαλιά, που έγινε στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη, παρουσία πλήθους κόσμου, βουλευτών, του περιφερειάρχη Απόστολου Τζιτζικώστα και πολλών δημάρχων και τοπικών παραγόντων.
Ο κ. Καραμανλής, αφού μίλησε με θερμά λόγια για τον συγγραφέα και το βιβλίο, το οποίο άλλωστε προλογίζει, αναφέρθηκε στο κατοχικό δάνειο και στις γερμανικές αποζημιώσεις, τονίζοντας ότι η Ελλάδα ποτέ δεν παραιτήθηκε από αυτές: «Η Ελλάδα έχει αξιώσεις όχι μόνο με ηθικό έρεισμα, αλλά πρωτίστως με ξεκάθαρη νομική τεκμηρίωση. Η αποπληρωμή του κατοχικού δανείου, που συνήφθη αναγκαστικώς, δεν παραγράφηκε ποτέ και η Ελλάδα δεν παραιτήθηκε ποτέ από αυτήν. Αλλά και οι αποζημιώσεις για τα ανθρώπινα θύματα και τις υλικές καταστροφές από τα στρατεύματα κατοχής ούτε παρεγράφησαν ούτε χαρίσθηκαν… Οπως έχει υπογραμμίσει ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, “οι ελληνικές αξιώσεις, από τις οποίες ουδέποτε και καθ’ οιονδήποτε τρόπο έχουμε παραιτηθεί, είναι πάντα νομικώς ενεργές και δικαστικώς επιδιώξιμες. Η θέση αυτή είναι, κυριολεκτικώς, εθνική και κατά συνέπεια αδιαπραγμάτευτη”».
Ο κ. Καραμανλής χαρακτήρισε την Ευρώπη κομπάρσο στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα, ενώ με σκληρά λόγια αναφέρθηκε στην πολιτική της Γερμανίας, η οποία, όπως είπε, κέρδισε από τα τιμωρητικά Μνημόνια που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα: «Με ειδική ενεργειακή σχέση με τη Ρωσία, προνομιακή εμπορική σχέση με την Κίνα και ελάχιστες στρατιωτικές δαπάνες, η Γερμανία και οι συν αυτή εξυπηρέτησαν το συμφέρον τους, επωφελήθηκαν από την κρίση, αλλά υπονόμευσαν την κοινή ευρωπαϊκή προοπτική. Ας σημειωθεί ότι η Ελλάδα, λόγω της υπαρκτής εξ Ανατολών απειλής, έχει συχνά τις υψηλότερες αμυντικές δαπάνες στην Ευρώπη, που ενίοτε προσεγγίζουν έως το 4% του ΑΕΠ! Και ας σημειωθεί επίσης ότι η εξ εθνικής ανάγκης αυτή ιδιαιτερότητα δεν ελήφθη ολωσδιόλου υπ’ όψιν εκ μέρους των Ευρωπαίων εταίρων στις μνημονιακές δημοσιονομικές αποτιμήσεις! Είναι, όμως, γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι στοχοποιήθηκε, συκοφαντήθηκε συστηματικά, χρησιμοποιήθηκε προς παραδειγματισμό άλλων που λόγω μεγέθους ήταν λιγότερο ευάλωτοι, της επιβλήθηκαν προγράμματα κυρίως τιμωρητικού περιεχομένου».
Ο πρώην πρωθυπουργός, αναφερόμενος στα εθνικά θέματα, προειδοποίησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνηση ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να οδηγηθεί σε λύση-πακέτο με την Τουρκία, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Πλάνες και αυταπάτες στα εθνικά θέματα ούτε επιτρέπονται ούτε συγχωρούνται. Προς την Τουρκία, αλλά και όσους ευνοούν μια συμβιβαστική λύση-πακέτο επί όλων των θεμάτων που μονομερώς έχει αυτή εγείρει, οι καθαρές εξηγήσεις και η αποφασιστικότητα είναι η μόνη ενδεδειγμένη απάντηση. Μία και μοναδική είναι η διαφορά της Ελλάδας με την Τουρκία, η οριοθέτηση της ΑΟΖ και συνακόλουθα της υφαλοκρηπίδας, που επιλύεται σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, και ειδικότερα το ισχύον Δίκαιο της Θάλασσας. Ζητήματα εθνικής κυριαρχίας και ακεραιότητας, μονομερή δικαιώματα κυριαρχίας ερειδόμενα στο Διεθνές Δίκαιο και το αυτονόητο δικαίωμα αμυντικής θωράκισης των νησιών έναντι εμφανούς απειλής δεν είναι αντικείμενα διαπραγμάτευσης, συμβιβασμού ή υποχώρησης».
Τελείως διαφορετική προσέγγιση από αυτήν της κυβέρνησης Μητσοτάκη ανέπτυξε από το βήμα ο Κώστας Καραμανλής και για το Μεσανατολικό. Ναι μεν καταδίκασε απερίφραστα τις τρομοκρατικές ενέργειες της Χαμάς, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα το δικαίωμα της αυτοάμυνας στο Ισραήλ, αλλά η λύση, όπως είπε, είναι η διακοπή των εποικισμών εκ μέρους του και η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους: «Μη λησμονούμε, άλλο Χαμάς και άλλο παλαιστινιακός λαός» ανέφερε, και συμπλήρωσε: «Παράλληλα, όμως, η Ευρώπη και η Δύση συνολικά έρχονται ξανά αντιμέτωπες με το επιτακτικό και χρονίζον ζήτημα της ειρήνευσης και της σταθερότητας στην περιοχή. Δεν θα τη φέρει η όποια επιχείρηση του Ισραήλ στη Γάζα. Το Παλαιστινιακό είναι για πάρα πολλά χρόνια μια χαίνουσα πληγή που κακοφορμίζει συνεχώς. Είναι ανάγκη όσο ποτέ το φλέγον ζήτημα της επίλυσης του Παλαιστινιακού να καταστεί άμεση προτεραιότητα. Πρώτο βήμα η διακοπή των ισραηλινών εποικισμών, κύριος στόχος η ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Δεν είναι απλό, αλλά επείγει, αν δεν θέλουμε να δούμε στην ευρύτερη γειτονιά της Ευρώπης και έναν δεύτερο γενικευμένο πόλεμο. Αν, μάλιστα, ληφθεί υπ’ όψιν ότι και τα Δυτικά Βαλκάνια διολισθαίνουν σε κρίση, αφού και στο Κόσοβο και στη Βοσνία η εικόνα καθίσταται ιδιαίτερα ανησυχητική».
Η κοροϊδία με το χρέος και τον δανεισμό της χώρας μετά το 2010
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν οι αναφορές του κ. Καραμανλή στην οικονομική υποδούλωση της χώρας στα χρόνια των Μνημονίων. Ο πρώην πρωθυπουργός, αφού αρχικά επισήμανε ότι «προφανώς και η χώρα είχε χρόνιες αδυναμίες και θα έπρεπε με ευθύνη όλων μας να έχει προχωρήσει στις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και την ταχύτερη δημοσιονομική εξυγίανση», συμπλήρωσε ότι το τίμημα των Μνημονίων ήταν πολύ βαρύ και προκάλεσε «τεράστιο κοινωνικό κόστος και απώλεια σχεδόν του 30% του ΑΕΠ, πράγμα που μόνο σε παρατεταμένο πόλεμο μπορεί να συμβεί».
Για να ενισχύσει αυτή τη θέση, είπε: «Διαφωτιστικό περί όλων αυτών το δηκτικό σχόλιο του Χαρβαλιά στο βιβλίο, “το χρεοστάσιο κηρύχθηκε από τις λεγόμενες ‘αγορές’, που αποφάσισαν ότι το 2010 η Ελλάδα, με δημόσιο χρέος 120% επί του ΑΕΠ, δεν είναι σε θέση να εξυπηρετεί τα δάνειά της, αλλά μία δεκαετία αργότερα, όταν αυτό το χρέος είχε ξεπεράσει το 200% του ΑΕΠ, δάνειζαν τη ‘διασωθείσα’ Ελλάδα με σχεδόν μηδενικά επιτόκια!”».
Αναλύοντας μάλιστα όσα έγιναν μετά την κρίση του 2008, είπε: «Αντί η Ε.Ε. να αναζητήσει κοινή πολιτική διαχείρισης της παγκόσμιας κρίσης, πολιτική που θα επέτρεπε την αμοιβαιοποίηση των κινδύνων μέσω κοινού δανεισμού αλλά και την άμβλυνση των περιφερειακών ανισοτήτων, με τη μεταφορά πόρων από τον πλεονασματικό Βορρά στον ελλειμματικό Νότο, έγινε ακριβώς το αντίθετο. Οι εύρωστες οικονομίες του Βορρά, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, επέβαλαν μια άκρως αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, προτάσσοντας το στενό άμεσο, εθνικό συμφέρον έναντι του πραγματικού ορθολογισμού των κοινών ευρωπαϊκών συμφερόντων και αναγκών, εμπλέκοντας μάλιστα το ΔΝΤ στα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ευρωζώνης».
